Εμείς οι Αόρατοι, που δεν χωρέσαμε σε καμία κατηγορία, στις προβλέψεις της πολιτείας. Εκτός μίας εξαιρέσεως. Εμείς λοιπόν που επί 42 μέρες, κρατάμε κλεισμένα στα σπίτια, παιδιά ή ενήλικες με μικρές ή μεγαλύτερες αναπηρίες, είμαστε Αόρατοι!
της Κατερίνας Κουτουκάκη – Συγγραφέας
Ας το πιάσουμε λοιπόν από εκεί που το αφήσαμε στις 10 του Μάρτη και διευκρινίζοντας προς άπαντες και προς την πολιτεία, πως αναπηρία δεν είναι μόνο ο Αυτισμός, αλλά και δεκάδες άλλες κατηγορίες και πως δεν ξεμπερδεύεις με “εμάς” επιτρέποντας την κολύμβηση!
Πλάκα μας κάνεις;
Πόσα ΑμεΑ αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα έχουν την πολυτέλεια ή την δυνατότητα να βρίσκονται δίπλα στην θάλασσα και να είναι χειμερινοι κολυμβητές;
Πόσα από αυτά τα παιδιά νομίζεις πως έχουν την δυνατότητα για τον κωδικό 6;
Κανείς από “εμάς” δεν θέλει να νοσήσει ο ίδιος ή το παιδί του από κάτι που, τουλάχιστον όπως μας λένε οι “ειδικοί”, είναι τόσο οδυνηρό και θανατηφόρο, για έναν πολύ απλό λόγο. Στα δικά μας σπίτια μέσα, δεν μπορεί να ισχύσει ατομική καραντίνα, ή να οδηγηθεί ένα παιδί μας ΜΟΝΟ του σε νοσοκομείο, αν χρειαστεί.
Σεβόμαστε τον εγκλεισμό γιατί μας είναι απαγορευτικό να νοσήσουμε οι ίδιοι.
42 μέρες χωρίς καμία ενισχυτική θεραπεία, ξέρεις τι σημαίνει φίλε πολιτικάντη, ειδικέ και μη, ανένταχτε, πολύξερε κάθε είδους (μέσω Skype) αντιρρησία και χαβαλέ;
Κάτσε να σου το πω και μέτρα λέξεις.
“42 βήματα πίσω”!
Κάθε μέρα που κερδίζουμε για την ζωή μας, την χάνουμε από την ποιότητα της.
Γιατί όσο περισσότερο βρίσκεται σε πρόγραμμα ένα από τα παιδιά μας, τόσο καλύτερη γίνεται η ζωή του.
Στην ζυγαριά λοιπόν που μετράς θύματα…
Κάτι μετράς λάθος.
Για την οικονομία δεν θα αναφερθώ γιατί κι εκεί σας “νικάμε”.
Τον αντίκτυπο της απώλειας μας, δεν υπάρχει κλίμακα να τον μετρήσεις.
Να σου πω δηλαδή τι;
Πόση ύφεση θα σημειωθεί στην εξέλιξη του παιδιού μου και πόσο διάστημα θα χρειαστεί για να το καλύψει;
Για κάποιους μπορεί και ποτέ.
Ξέρεις ποιό είναι το κόστος ζωής, για την κάθε τέτοια οικογένεια;
Υπάρχουν γονείς με σοβαρά περιστατικά, που κρατούν τα παιδιά τους κλεισμένα σε διαμερίσματα χωρίς να τους επιτρέπεται να μεταβούν σε εξοχικές κατοικίες, όπου αυτό θα αποφορτίσει την ένταση των παιδιών και θα βοηθούσε την αντοχή των γονέων.
Δεν θέλω καλό μου, να διασπείρω τον ιό ούτε να τον κολλήσω.
Να πάω το παιδί σε άλλο περιβάλλον θέλω και μου ζητάς να έχω έξτρα βεβαίωση ψυχιάτρου! Δηλαδή αν πουλάς τρέλα, πας στο εξοχικό!
Και τα σχολεία οέο;
Τα Ειδικά Σχολεία;
Τα Κέντρα Αποκατάστασης; Τα ΙΠΑΠ; Τα Κέντρα Θεραπειών;
Θα ανοίξουν;
Γιατί δεν τα συμπεριλαμβάνουν σε καμμία ανακοίνωση του Υπουργείου;
Εμείς οι αόρατοι είμαστε και οι λιγότερο σημαντικοί σε αυτή την χώρα;
Φυσικά και να μην χαθεί το μέλλον των παιδιών της Γ΄ Λυκείου, αυτό κανείς δεν το θέλει…
Τα παιδιά είναι η ελπίδα αυτού του τόπου και κάθε τόπου!
Όχι όλα τα παιδιά όμως.
Κάποια δεν μπορούν να σκεφτούν το μέλλον.
Ας σεβαστούμε όμως το παρόν τους.
Διαβάστε ακόμη…
“Εμείς πάντα κοινωνικά αποκλεισμένοι”… Τέσσερις λέξεις που μέσα τους χώρεσε η πιο σκληρή αλήθεια
Η Ιταλίδα ανάπηρη καλλιτέχνιδα Chiara Bersani ίσως σε κάνει να σκεφτείς αλλιώς…
Γράφει: η Κατερίνα Κουτουκάκη – Συγγραφέας
