Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι και ξανασκέφτομαι και αυτές οι σκέψεις τελειωμό δεν έχουν. Ένας νέος άνθρωπος έχασε τη ζωή του, γιατί κάποιοι θεωρούν ότι είναι “καλύτεροι” από αυτόν. Γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα να επιβάλουν την υποτιθέμενη ανωτερότητά τους σε κάποιον που δείχνει λιγότερο δυνατός από αυτούς.
του Νίκου Παγίδα – Εργοθεραπευτής
Και αναρωτιέμαι ποιός τους έδωσε αυτό το δικαίωμα; Και κοιτάζω δεξιά, κοιτάζω αριστερά, κοιτάζω μπροστά και πίσω, κοιτάζω κι εμένα στον καθρέφτη και η μόνη λογική απάντηση που μπορώ να μου δώσω είναι: “Μα φυσικά το δικαίωμα σε αυτούς το έχουμε δώσει όλοι εμείς”.
Όλοι εμείς που γυρνάμε την πλάτη μας στην ασχήμια και την αδικία.
Όλοι εμείς που απλά, γυρνάμε πλευρό στον ύπνο μας και νομίζουμε ότι μόλις ξυπνήσουμε τα πράγματα θα είναι καλά από μόνα τους.
Όλοι εμείς που νομίζουμε ότι είμαστε κάτι παραπάνω από τον διπλανό μας και που ποτέ δεν κρίνουμε τον εαυτό μας, αλλά μονίμως τους άλλους.
Ο Αντώνης Καργιώτης απλά πηγέ να επιβιβαστεί σε ένα πλοίο για να ταξιδέψει και κάποιοι τον σταμάτησαν γιατί αποφάσισαν γι’ αυτόν έναν άλλον προορισμό. Του έδειξαν με τον χυδαιότερο και πιο απεχθή τρόπο ότι δεν τον υπολόγισαν ως άνθρωπο. Τον δολοφόνησαν. Γιατί;… Μα η απάντηση είναι εμφανής από την πρώτη στιγμή και όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται περισσότερο. Ο Αντώνης ήταν ανάπηρος, και δυστυχώς στην Ελλάδα το να είσαι ανάπηρος σημαίνει αυτόματα ότι είσαι κατώτερος. Και θα πει κάποιος “Ε, τι; δεν είσαι;”. Και θα του απαντήσω “Δεν θα έπρεπε να είσαι, όμως έχεις δίκαιο. Οι ανάπηροι στην Ελλάδα είναι πολίτες 2ης, 3ης, 4ης… και… βάλε κατηγορίας”.
Το έγκλημα στο Blue Horizon είναι μισαναπηρικό (μένει να αποδειχθεί και στα δικαστήρια).
Πως να μην είσαι οργισμένος όταν βλέπεις πλέον ξεκάθαρα ότι καλά κρατεί η αντίληψη του “άλλο εσύ και άλλο εμείς”. Πως να μην νιώθεις αηδία που ζεις στον ίδιο χώρο και αναπνέεις τον ίδιο αέρα με “ανθρώπους” που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Αντώνη συγγνώμη που Εμείς είμαστε και ήμασταν ΕΔΩ, ενώ Εσύ ήσουν και είσαι ΕΚΕΙ.
Ακολουθεί το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη – “Aν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος”
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει απ’ τις σφαίρες, μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ’ναι μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα ’ναι για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις, ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε. Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις για μια στιγμή να ονειρευτείς,
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος,
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια»!
Γράφει: o Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
