Το άρθρο “Whose culture is it anyway?” αναδεικνύει την έλλειψη προσβασιμότητας και συμμετοχής για άτομα με αναπηρία στα ελληνικά μουσεία, καθώς και την ανάγκη για προσβασιμότητα σε επίπεδα γλώσσας, πληροφορίας, εκπαίδευσης του προσωπικού και αισθητηριακής/πολυμεσικής προσβασιμότητας στο περιεχόμενο των εκθέσεων Μουσείων, για την ενσώματη αισθητηριακή μουσειακή εμπειρία (embodied aesthetic experience).
Αφορά το δικαίωμα ισότιμης πρόσβασης στον πολιτισμό των ανθρώπων με αναπηρία (με εστίαση στη νοητική αναπηρία). Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που προκύπτει από την εμπειρία στο πεδίο υποστήριξης και πρόσβασης σε μουσεία. Αυτή η περιγραφική ποσοτική έρευνα, ίσως η μόνη στην Ελλάδα, καταγράφει σε εθνικό επίπεδο με τη συμμετοχή 33 φορέων την κατάσταση, από την πλευρά των υποστηρικτών των ατόμων με αναπηρία που διαβιούν σε δομές υποστήριξης ή σε λιγότερο ευνοούμενες συνθήκες για την πρόσβαση στον πολιτισμό.
Τα πολιτιστικά ιδρύματα πρέπει να δημιουργήσουν συνθήκες που θα επιτρέπουν στα άτομα με αναπηρία να συμμετέχουν ενεργά και να συνδημιουργούν. Η προσβασιμότητα δεν αφορά μόνο τη φυσική παρουσία, αλλά και τη δυνατότητα να συμμετέχουν ισότιμα σε καλλιτεχνική παραγωγή (co-production), με στόχο την ισότιμη πρόσβαση στον πολιτισμό, όπως αναφέρεται στη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία (UNCHR). Οι βελτιώσεις στις ψηφιακές υποδομές και η εκπαίδευση του προσωπικού είναι καθοριστικές για την κοινωνική ένταξη των ατόμων με Νοητική Αναπηρία.
Η ενσωμάτωση αυτών των αλλαγών όχι μόνο θα βελτιώσει την εμπειρία των ατόμων με αναπηρία, αλλά θα ενισχύσει τη συνολική προσβασιμότητα στα μουσεία, καθιστώντας τα πιο ανοιχτά και συμπεριληπτικά για όλους.
