Μας έχουν συνηθίσει να σκεφτόμαστε ότι το διαφορετικό είναι η μειοψηφία. Πόσο αλήθεια είναι όμως αυτό στην πράξη; Αν αθροίσουμε όλους τους τρόπους που είμαστε διαφορετικοί, αυτό ίσως να ανατρέπεται.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Μας ενώνει το γεγονός ότι δεν είμαστε ίδιοι όπως δείχνει και η ταινία «Ελεύθεροι στο Δρόμο» (The Road Within) που έχει ως κεντρικό πρόσωπο τον Βίνσεντ, ένα νεαρό άντρα με σύνδρομο Τουρέτ.
Ο Βίνσεντ μετά την απώλεια της μητέρας του και με πρωτοβουλία του αποξενωμένου πατέρα του, εισάγεται σε θεραπευτικό κέντρο. Εκεί συγκατοικεί με τον Άλεξ, ένα νεαρό από την Αγγλία με OCD (Obsessive Compulsive Disorder, Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή). Οπότε φανταστείτε μία αρκετά επεισοδιακή συγκατοίκηση, όπου τα ανεξέλεγκτα τικ του Βίνσεντ σε συνδυασμό με την ακούσια βωμολοχία του φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μείγμα , με την προσπάθεια του Άλεξ να τα έχει όλα τακτοποιημένα και καθαρά.
Η φυγή…
Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο ενδιαφέροντα μπαίνει ως τρίτο πρόσωπο η Μαρί μία κοπέλα που έχει μπει στο κέντρο για να αντιμετωπίσει την ανορεξία. Η Μαρί που είναι τολμηρή και πιεσμένη από το θεραπευτικό πρόγραμμα, πείθει τον Βίνσεντ, που θέλει να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία της μητέρας του, να το σκάσουν για να δουν τον ωκεανό. Άθελά του (αρχικά) τους ακολουθεί και ο Άλεξ.
Η διαφορετικότητα που μας ενώνει…
Η Υπεύθυνη ψυχολόγος του κέντρου που την υποδύεται η Kyra Sedgwick (γνωστή από τη σειρά «The Closer») επιλέγει πολύ έξυπνα να βάλει τον Άλεξ με τον Βίνσεντ παρότι φαινομενικά έχουν ασύμβατους χαρακτήρες. Βλέπουμε αντεγκλήσεις, καυγάδες, αστείες καταστάσεις πού όμως βοηθούν τα τρία νέα παιδιά να έρθουν κοντά και να δούνε τον εαυτό τους με άλλο τρόπο. Βλέποντας ο ένας τη διαφορετικότητά του άλλου, βιώνοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, είναι πιο εύκολο για μας να αποδεχτούμε τον εαυτό μας ότι δεν είμαστε τέλειοι και αυτό είναι okay. Αυτό που φέρνει κοντά τους τρεις νέους είναι ακριβώς το ότι είναι «αλλιώς», όπως αποτυπώνεται πολύ ωραία στη σκηνή του καυγά στη βεράντα.
Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το δούμε σαν κοινωνία. Ζητάμε σε θεωρητικό επίπεδο την αποδοχή, ζητάμε τη συμπερίληψη αλλά πολλές φορές είμαστε εμείς που κάνουμε διακρίσεις και δημιουργούμε διαχωρισμούς.
Διαβάστε |«Παλεύοντας»… με τη Νευρική Ανορεξία
Ταινία δρόμου και δραμεντί…
Σαν σεναριακό εύρημα η φυγή είναι λίγο κλισέ αλλά από την άλλη, μέρος της ενηλικίωσης είναι να παραβιάσεις κανόνες καμιά φορά ακόμα και τους δικούς σου. Το φιλμ είναι ένα κλασικό μείγμα κωμικό και δραματικό.
Το δραματικό όμως δεν είναι μελοδραματικό πχ η σκηνή στο νοσοκομείο δεν είναι μελό, ενώ θα μπορούσε να ήταν. Η απεικόνιση του Tourette δείχνει πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα του Βίνσεντ που δεν μπορεί ακόμα να ελέγξει τα συμπτώματα του, δεν μπορεί σχεδόν ποτέ να ηρεμήσει. Ακόμα και η ερωτική σκηνή, ούτε αισθησιακή μπορεί να την πει κανένας ούτε την επιτομή του ρομαντισμού. Αλλά μέσα σε όλα αυτά, μπλέκει και το κωμικό στοιχείο με τους καβγάδες Άλεξ και Βίνσεντ, τα συνεχή και βάναυσα πειράγματα μεταξύ των τριών παιδιών, τα ευτράπελα στο δρόμο και το ατελείωτο υβρεολόγιο του Βίνσεντ που θα μπορούσε κάλλιστα να παίξει σε ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Σε κάποια σκηνη βρίζει, και προσπαθούν να τον δικαιολογήσουν λόγω Τουρέτ και λέει όχι αυτή τη φορά ήθελα να βρίσω.
«Θέλεις να πας στον ωκεανό; Εδώ δεν μπορείς να πας στο παντοπωλείο»…
Αυτά είναι τα λόγια του πατέρα στον Βίνσεντ. Ένας πατέρας που παραδέχεται ότι από ένα σημείο και μετά δεν έβλεπε το παιδί σαν δικό του, γιατί διέψευσε τα όνειρα και τις προσδοκίες του. Που επέλεξε να φύγει και να ξεκινήσει κάτι καινούργιο και βλέπει τον Βίνσεντ ως εμπόδιο στην πολιτική του καριέρα. Μακάρι να ταν αλλιώς αλλά ο χαρακτήρας που παίζει ο Ρόμπερτ Πάτρικ (γνωστός μας και από το Τerminator 2) δεν είναι η εξαίρεση αλλά είναι ο κανόνας Γιατί ο μισαναπηρισμός δεν περιορίζεται στους ξένους, αλλά συνήθως βρίσκεται μέσα στην οικογένεια, στη γειτονιά και στο σχολείο. Η ταινία βέβαια αφήνει κάποια περιθώρια ελπίδας.
Οι Ηθοποιοί…
Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας όμως είναι το cast. Το πρωταγωνιστικό ρόλο τον έχει ο Robert Sheehan που έγινε γνωστός από τη σειρά Umbrella Academy (εκεί που η διαφορετικότητα έχει πάει σε άλλο επίπεδο). Με την ερμηνεία του, σέβεται πραγματικά τον ήρωά του, αναδεικνύοντας τόσο τις δυσκολίες του συνδρόμου όσο όμως και τον χαρακτήρα του ήρωα του, αφήνοντας πίσω του χαρακτήρες καρικατούρες που παρουσίαζε το Hollywood για το σύνδρομο Τουρέτ εδώ και δεκαετίες.
O Dev Patel από το Slumdog Millionaire δίνει βάθος στο χαρακτήρα του και βέβαια υπάρχει και η Zoe Kravitz, γνωστή από την τριλογία Divergent και κόρη του Lenny Kravitz και της Λίζα Μπονέ (και ναι, εδώ ισχύει το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά). Ο τρόπος που παίζει, ξεφεύγει από τα στερεότυπα για τους ανθρώπους με διατροφικές διαταραχές και σε αυτό βοηθάει ότι δεν χρησιμοποιούνται σεναριακές ευκολίες και απλουστευμένη ψευδόψυχολογία.
Εκτιμώ το ασεβές χιούμορ…
Δεν γίνεται να επιβιώσεις αλλιώς όταν είσαι γονέας ΑμεΑ στην Ελλάδα, αν δεν έχεις χιούμορ και η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές άλληλοκοροϊδευόμαστε με τους φίλους μου όπως κάνουν και οι τρεις πρωταγωνιστές μας. Και λειτουργεί αυτό. Και ο συνδυασμός του με το δραματικό στοιχείο, τα ωραία τοπία, τις καλές ερμηνείες κάνουν μία ταινία που είναι ελκυστική στο θεατή.
