Πριν αρκετό καιρό άκουσα τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ να δηλώνει πως «κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι ή ασφαλείς».
της Ειρήνης Τσιρακίδου – Opera Singer
Θα έπρεπε να υπάρχει δίλημμα, αναρωτιέμαι;
Δεν είναι ανθρώπινα δικαιώματα και τα δύο;
Δεν θα έπρεπε να διαφυλάσσονται και τα δυο και να μη μας εκβιάζουν να διαλέξουμε το ένα από αυτά;
Προσπάθησα να δω τί είναι αυτό που δίνει τη σιγουριά στους «άρχοντες» των κρατών, πως ο λαός θα διαλέξει το ένα από το άλλο. Γνωρίζοντας, κατά βάθος, κάτω από το σοβαροφανές βλέμμα τους, πως θα θυσιαστεί οικειοθελώς η ελευθερία. Ενώ φαινομενικά μας δίνουν την «ελευθερία» να διαλέξουμε, κατά βάθος γνωρίζουν εκ προοιμίου την απόφαση.
Γιατί όμως είναι τόσο ξεκάθαρο το τί θα αποφασίσουμε;
Αν παρατηρήσουμε τις παλαιότερες γενιές, η ζωή τους ήταν συνυφασμένη με την απώλεια και τον θάνατο. Τίποτα δεν ήταν σίγουρο και οι άνθρωποι ήταν εξοικειωμένοι με αυτές τις έννοιες. Ήταν μέρος της ζωής τους. Γνώριζαν πως η ίδια η φύση κυριαρχείται από τον θάνατο και την αναγέννηση. Όλα ρέουν… γεννιούνται, ζουν, πεθαίνουν, χάνονται και ξαναγεννιούνται.
Στην σημερινή εποχή του «όλα είναι δυνατά και όλα μπορώ να τα έχω», η έννοια της απώλειας εκλαμβάνεται ως αποτυχία!
Στην σημερινή εποχή της δύναμης και της υπερδραστηριότητας, της αιώνιας νιότης και των Botox, ο θάνατος φαντάζει ως η ακύρωση των προσπαθειών μιας ζωής!
Σήμερα είμαστε πιο προσκολλημένοι στην ύλη, από ποτέ, ίσως.
Αν αποτύχουμε, θεωρούμε πως ακυρωνόμαστε ως οντότητες. Κατευθείαν κατατασσόμαστε στους αδύναμους και ανίκανους. Βγαίνουμε από το παιχνίδι δύναμης και θεωρούμε πως η ζωή μας είναι χωρίς αξία… Χάνω = χάνομαι.
Ο φόβος της απώλειας μας βάζει σε θέση αδυναμίας λοιπόν.
Είναι όμως αυτό αρκετό να μας κάνει να θυσιάσουμε την ελευθερία μας;
Αν μου έλεγαν: «για να είσαι ελεύθερος θα πρέπει να θυσιάσεις όλα όσα έχεις επιτύχει στη ζωή σου. Αν θες να διατηρήσεις την ασφάλειά σου και τα κεκτημένα σου, θα πρέπει να θυσιάσεις κάποια από τα δικαιώματά σου ως ελεύθερος άνθρωπος», θα το έκανα;
Η απάντηση βρίσκεται μέσα στον καθένα μας.
Πόσο με κυριαρχεί ο φόβος; Πόσο ταυτισμένη είναι η αυτοεκτίμησή μου με τα κεκτημένα μου; Πόσο ταυτισμένη είναι η χαρά μου με την υπεροχή που μου δίνει η ύλη;
Όσο περισσότερες οι αλυσίδες που με κρατούν δεμένο με την ύλη, τόσο μεγαλύτερο το βάθος της προσκόλλησής μου σε αυτήν.
Δε λέω μην αποκτήσετε τίποτα. Λέω μην προσκολληθείτε σε αυτά που αποκτήσατε.
Αποκτήστε όσα θέλει η ψυχή σας… όμως μην προσκολληθείτε σε αυτά. Απολαύστε τα αλλά αν χαθούν μην κλάψετε!
Δεν ακυρώνεται η προσπάθειά σας ή το έργο σας! Το έργο σας είναι πάντα εκεί, καταγεγραμμένο μέσα σας.
Δε σας το παίρνει κανείς. Δε χάνεστε εσείς. Τα πράγματα χάνονται.
Δεν ματαιώνω την δύναμη της ασφάλειας!
Η ίδια η φύση χρησιμοποιεί την σταθερότητα για να καθιερώσει μια αλλαγή που έχει συμβεί. Όμως θα διαλύσει για να ξαναδημιουργήσει. Αν όμως μείνουμε προσκολλημένοι μόνο στην ασφάλεια, πώς θα μπορέσει μια αλλαγή να συμβεί;
Η αλλαγή είναι συνυφασμένη με την ελευθερία.
Αν δεν υπάρχει η ελευθερία της διαφορετικότητας τότε η δύναμη της αλλαγής κατατροπώνεται. Χωρίς αλλαγή δεν υπάρχει εξέλιξη. Ουσιαστική ψυχική εξέλιξη! Πως να θυσιάσω λοιπόν την εξέλιξή μου ως άνθρωπος, ως συνείδηση, ως πνεύμα στο όνομα της ασφάλειας; Τί θα είμαι μέσα στην ασφάλειά μου; Θα είμαι ακόμα άνθρωπος άραγε; Ή μήπως θα είμαι ένα εύκολα κατευθυνόμενο «κάτι» που απλά θα παράγει για να καταναλώνει και να συσσωρεύει ύλη;
Το αίτημά μας στους «άρχοντες» των κρατών θα έπρεπε να είναι:
«θέλω να μου δι-ασφαλίζετε την ελευθερία μου!»
Δεν υπάρχει δίλλημα και δε θα έπρεπε να μας το θέτουν ως δίλλημα!
Διαβάστε ακόμη…
Η Ντροπή είναι το Αναγκαίο «Τσοπανόσκυλο» που κρατά το Κοπάδι Ενωμένο…
Γράφει: η Ειρήνη Τσιρακίδου – Opera Singer
