Οι κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές που συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια μετέβαλαν την Ελλάδα από χώρα αποστολής μεταναστών σε χώρα υποδοχής καθιστώντας την ελληνική κοινωνία πολυπολιτισμική.
Μια κοινωνία είναι πολυπολιτισμική εφόσον περιλαμβάνει στους κόλπους της περισσότερες από μια πολιτισμικές κοινότητες, που θέλουν να επιβιώσουν (Taylor, 1992, στο Δαμανάκης 1998 σ. 89). Αυτό που συνήθως παρατηρείται σε περιόδους οικονομικής ύφεσης είναι ότι η εθνική ομάδα που αποτελεί την πλειοψηφία, προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα δικαιώματά της, χρησιμοποιεί εντονότερα μεθόδους εγκλεισμού και αποκλεισμού στις μειοψηφούσες ομάδες [Bullivant(1986), in: Modgil,S., Verma,G.K, Mallick,K., Modgil,C.(1997) σ. 82-83].
Μέσα στο πρίσμα των νέων δεδομένων επιβάλλεται το νέο σχολείο ν’ αναπτύξει παιδοκεντρική και ανθρωποκεντρική παιδαγωγική και πολιτισμικές δράσεις, να στηρίξει την ιδέα της κατανόησης της διαφοράς, να ενισχύσει εκείνες τις δυνάμεις που θα γκρεμίσουν τις υπάρχουσες ανισότητες και θα βοηθήσουν να δημιουργηθεί ένας πιο δημοκρατικός κόσμος ισονομίας. Οφείλει ν’ απεγκλωβίσει την ιδέα της πολυπολιτισμικότητας από τη ρηχή και επιπόλαιη αντίληψη μιας πολιτισμικής πολυχρωμίας κι ενός πιεστικού πολιτικού προβλήματος και να την προβάλλει ως αξία νοηματοδοτούμενη απ’ τις αρχές της ελευθερίας και της ισότητας (Παπακώστα, 2007, σ. 209). Σε αυτά τα πλαίσια κινείται η διαπολιτισμική εκπαίδευση η οποία αποτελεί και το ζητούμενο της έρευνας αυτής.
“Σκοπός της έρευνας αυτής είναι να διερευνηθεί αν και με ποιους τρόπους εκπαιδευτικοί καταρτισμένοι σε θέματα πολυπολιτισμικότητας, εφαρμόζουν διαπολιτισμικές μεθόδους διδασκαλίας, σε περίοδο άσχημης οικονομικής συγκυρίας. Η εργασία αυτή έγινε στα πλαίσια του μαθήματος Μεθοδολογία της Έρευνας του Μεταπτυχιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και Ανθρώπινα Δικαιώματα». Η δομή της έχει χαρακτήρα διδακτικό καθώς είναι χωρισμένη σε 18 ενότητες που αντιστοιχούν στα απαραίτητα στάδια για την διεξαγωγή μιας ολοκληρωμένης έρευνας πεδίου. Το δείγμα είναι μια πολυπολιτισμική τάξη νηπιαγωγείου στο κέντρο της Αθήνας και το ερευνητικό εργαλείο συλλογής του εμπειρικού υλικού η συμμετοχική παρατήρηση. Έτσι, ξαναγύρισα στο νηπιαγωγείο και για μια βδομάδα συμμετείχα, με τον ρόλο του παρατηρητή αυτή τη φορά, στο ημερήσιο πρόγραμμα της προσχολικής αγωγής.”
Γράφει: η Κουρεβέλη Κατερίνα – Οικονομολόγος – Μεταπτυχιακό στην Εκπαίδευση και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
