Είναι κάτι άνθρωποι που χωρούν στα μάτια τους όλα τα συναισθήματα, πλεγμένα μεταξύ τους.
Θαρρείς κι’ η ζωή ζωγράφισε μέσα τους κάθε λογής αγάπη.
της Mαρίας Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
Την αγάπη που όταν χαίρεται, φτερά στους ώμους τους φυτρώνει.
Την αγάπη που δακρύζει, γιατί φοβάται και αγωνιά και χίλια ποτάμια τροφοδοτούν τα μάτια τους για να μην στερέψουν και μοναχά τους μείνουν.
Την αγάπη που αγκαλιάζει, πότε στοργικά σαν την στερνή βραδυνή αγκαλιά που με ασφάλεια κλείνει μέσα της τα όνειρα και πότε ερωτευμένα.
Είναι κάτι άνθρωποι που τίποτα δεν τους χαρίστηκε με απλοχεριά κι’ ανεβαίνουν τις ανηφόρες με τραγούδι και χαμόγελο. Κρατούν τα χέρια, όχι για να κατευθύνουν, μα για να συμπορευτούν. Δίνουν γενναιόδωρα και αδιαμαρτύρητα δύναμη σε άλλα χέρια κι ας πονάνε τόσο τα δικά τους.
Είναι εκείνοι που ίσως ποτέ δεν θα ακούσουν τις λέξεις: «μαμά, μπαμπά, σε αγαπώ μέχρι τα αστέρια». Που ίσως δεν δουν ποτέ εκείνα τα ταπεινά και τα μικρά που όλοι τα έχουν δεδομένα.
Και πώς φοβούνται αλήθεια!
Φοβούνται, μα ο φόβος ποτέ εμπόδιο δεν είναι. Θα τον πάρουν αγκαλιά και θα κλάψουν μαζί του, θα τον κάνουν φίλο τους και σκαλοπάτι, για ν’ ανέβουν λίγο πιο ψηλά!
Η ζωή έφερε στους δρόμους μου πολλούς τέτοιους ανθρώπους! Και μα το θεό, νιώθω πλούσια και γεμάτη, όχι γιατί είναι πολλοί! Μα γιατί είναι όλοι τους ξεχωριστοί!
Κι όταν καμμιά φορά ο φόβος δεν θέλει να είναι φίλος, απλώνουν το χέρι, χωρίς να με κρίνουν που φοβάμαι!
Γιατί μου τραγουδούν, όπως τραγουδά ο άνεμος τις στιγμές που τρέχει ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων. Μου χαμογελούν χωρίς να περιμένουν να πάρουν κάτι πίσω. Μπορούν αυτά που δεν μπορεί κανείς και ονειρεύονται για όλους και όχι μόνο για τους ίδιους!
Αν μπορούσα να μετρήσω με αριθμούς τη δύναμη που τα χέρια τους χαρίζουν, δεν θά’ φτανε κανένας αριθμός.
Μέσα μου έχω κάθε σας άγγιγμα, την φωνή σας όταν τραγουδά, όταν λυγίζει κι όταν θεριεύει μετά τις καταιγίδες!
Μπορεί να μην είμαστε χιλιάδες, είμαστε όμως μαζί και τα ενωμένα χέρια μας είναι η δύναμή μας!
Γράφει: η Mαρία Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
