Το παρακάτω κείμενο σαφώς και δεν παίρνει το μέρος κάποιας πολιτικής παράταξης και το λέω αυτό για να μην μπερδευτεί καποιος-α, διαβάζοντάς το. Αυτό το κείμενο και οι αντιλήψεις για την κοινωνία, ίσως γίνει πιο κατανοητό από κάποιον που δηλώνει «πολιτικά ελεύθερος» άνθρωπος. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε τίποτα. Και όμως αυτό που δηλώνει, όσο αυτονόητο θα έπρεπε να είναι, τόσο δυστυχώς δεν είναι.
του Γιάννη Βανταράκη – Δημοσιογράφος
Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε καθημερινά μία λυσσαλέα, σε σημείο εκδικητικό, μάχη κατά των προσφύγων που έχουν καταλάβει κάποια κτίρια στην περιβόητη περιοχή των Εξαρχείων. Όλα αυτά με πρόσχημα τους εμπόρους ναρκωτικών, τους αναρχικούς και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί το μυαλό ότι κρύβεται σ’αυτό το επωνομαζόμενο «άντρο του κακού». Εδώ χρειάζεται μια υποσημείωση. Πολλά απ’ αυτά που ψάχνουν κρύβονται λίγο πιο πάνω απ’τα Εξάρχεια, αλλά εκεί συχνάζουν οι κύριοι με τα σακάκια επομένως η αστυνομία κάνει το κορόιδο ή κρατάει φανάρι. Επίσης, να μην ξεχνάμε ότι μέσα σ’ αυτούς που υπόσχονται ότι θα επαναφέρουν την κανονικότητα υπάρχουν και αρκετά άτομα με πλούσιο ακροδεξιό παρελθόν!
Σύμφωνα λοιπόν με τη λογική τους, το μικρό παιδάκι απ’το Πακιστάν ή από την Συρία είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, ένας εκκολαπτόμενος κίνδυνος που πρέπει να εξαφανιστεί γιατί ασχημαίνει την όμορφη εικόνα της γειτονιάς. Η έγκυος γυναίκα είναι και αυτή επικίνδυνη, γιατί θα φέρει στον κόσμο ένα ακόμα παιδάκι. Φυσικά τα παραδείγματα δεν νομίζω ότι έχουν τελειωμό και πραγματικά πιστεύω ότι το σύστημα που ζούμε σκοτώνει τα συναισθήματά μας, σκοτώνει την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας και μας κάνει μισάνθρωπους και εχθρικούς προς ό,τι μπορεί να φέρει την ελπίδα και την αγάπη.
«Το σύστημα που ζούμε σκοτώνει την αγάπη προς τον συνάνθρωπο»…
Ξεχνάμε ότι είμαστε ένας λαός που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι πρόσφυγες απ’την Σμύρνη ή απ’τον Πόντο;
Τελικά είμαστε ένας φιλόξενος ή ένας ρατσιστικός λαός;
Πολύ φοβάμαι ότι δεν μας έθρεψε κανένας αρχαίος σοφός, όπως κομπάζουμε σαν κοκόρια αλλά μας έθρεψε το μίσος ανάμεσα στους Αθηναίους, τους Σπαρτιάτες, τους Μακεδόνες και ό,τι άλλο υπήρχε. Και φυσικά, αργότερα, ο εμφύλιος και τόσα άλλα παραδείγματα.
Η επόμενη γενιά, αν θέλει να είναι καλύτερη, πρέπει πρώτα να ψάξει βαθιά στην καρδιά της και να βρει τί ασχημαίνει και βρωμίζει την γειτονιά της και αργότερα να διαβάσει αρκετά ώστε να μπορέσει να κόψει οριστικά το κεφάλι του φιδιού. Ίσως τότε καταφέρει να ομορφύνει, όχι μόνο την γειτονιά της αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Ίσως τότε δεν θα φοβόμαστε να ακουμπήσουμε τον διπλανό μας και ίσως τότε δούμε πολλά περισσότερα παιδικά χαμόγελα.
Γιατί αν σωθεί το παιδί, υπάρχει ελπίδα για όλους…
Διαβάστε ακόμη…
«Μίσος»… μια Λέξη βαθιά ριζωμένη στην Ψυχή των Ανθρώπων
Γράφει: ο Γιάννης Βανταράκη – Δημοσιογράφος
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση
