Προκαταβολικά λέω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους εκπαιδευτικούς που τιμούν το επάγγελμα τους και στους ανθρώπους αυτούς (εργαζόμενους και μη) που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα ανοικτών δομών ειδικής αγωγής.
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Το διάβασα τον Απρίλη, μια, δυο, δέκα φορές…
…ότι φωνάζω και διεκδικώ ανοιχτά ειδικά σχολεία γιατί θέλω να παρκάρω το παιδί μου (Πες μου τι γίνεται με εκείνα τα παιδιά;)…
…είπα να μη μιλήσω, είπα να κρατήσω τα προσχήματα. Δε σου κρύβω κιόλας ότι επειδή αφήνω το παιδί μου στα χέρια σου, δίστασα να σου απαντήσω, φοβούμενη ότι θα επηρεαστεί η ψυχολογία σου, το θυμικό σου και, κατ’ επέκταση, η θεραπευτική σχέση σου με αυτό το παιδί ακριβώς.
Το ξαναδιάβασα και από προχθές, πολλές φορές, πάρα πολλές φορές…
Από εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής.
Από ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό.
Απο εκείνους δηλαδή που δουλεύουν μαζί με τα παιδιά όλου του κόσμου που χρήζουν ειδικής αγωγής.
Λοιπόν, αγαπημένοι μου δεν θα σας κάνω την χάρη να ντραπώ πλέον για λογαριασμό σας… αφού δε ντρέπεστε οι ίδιοι.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το παιδί μου έχει αναπηρία, βαριά αναπηρία.
Και σαν το δικό μου είναι οι περισσότεροι μαθητές των δομών ειδικής αγωγής.
Δεν ερχόμαστε και τα αφήνουμε στην πόρτα σας επειδή είναι ξανθά και γαλανομάτικα ή επειδή το ειδικό είναι κοντά και μας βολεύει το δρομολόγιο.
Τα πάμε στο ειδικό, επειδή αυτό είναι το πλαίσιο που υπάρχει για τα παιδιά μας.
Ένα πλαίσιο δηλαδή όπου οι εκπαιδευτικοί θα φροντίσουν για την ασφάλεια του, για την εκπαίδευσή του, για την στήριξή του, για την ανάπτυξή του. Ένα πλαίσιο που θα συμβάλλουν τα μέγιστα, θα υπερβούν εαυτό, θα κάνουν το καθήκον τους σεβόμενοι την σπουδαιότητα του λειτουργήματος που επιτελούν.
Και θα μου το προσέξουν το παιδάκι μου…
…θα το αγαπήσουν θα το περιβάλλουν με νοιάξιμο και ζεστασιά…
…θα του δείξουν τον κόσμο…
…θα το μάθουν δυο πράγματα μέσα από την ειδικότητα του ο καθένας, (όσα περισσότερα μπορεί) για να κάνει το παιδί μου ένα βηματακι παραπέρα.
Και το φέρνω με αγάπη και φροντίδα και σας το εμπιστεύομαι…
Και σας κοιτάω στα μάτια κάθε φορά που μου μιλάτε γι’ αυτό το παιδί.
Και το πρώτο πράγμα που ρωτάω είναι πάντα «Πως μπορώ να βοηθήσω και εγώ στο έργο σας; Υπάρχει κάτι που χρειάζεστε και είναι μέσα στις δυνατότητές μου; Πού να μιλήσω; Πού να τρέξω;»..
Και θα τηρήσω κάθε μέτρο…
Και θα προσπαθήσω να κάνω τη δουλειά σας ευκολότερη, γιατί έτσι στο μυαλό μου θα είναι και αποτελεσματικότερη..
Και διαβάζω ότι το «παρκάρω»…
Εγώ που τρέμω κάθε φορά που θα χτυπήσει το τηλέφωνο και το παιδί είναι στο σχολείο.
Εγώ που μετράω τα λεπτά για να πάω να το παραλάβω το μεσημέρι.
Εγώ που έχω φτύσει αίμα να το φτάσω στο καλύτερο επίπεδο που μπορεί.
Εγώ που έχω ξοδέψει τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα, στην προσπάθεια μου να προσφέρω την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση στο παιδί αυτό.
Εγώ… που θα χάριζα και την ψυχή μου στο διάολο για να μη χρειάζεται να το φέρω στο ειδικό.
Εγώ «το παρκάρω»…
Και όσοι τα λένε αυτά, είναι επειδή οι ίδιοι αντιλαμβάνονται την δουλεία τους ως “παρκαδόροι”.
Φοβούνται την ψυχή τους την μαύρη.
Θέλουν να κάθονται και να πληρώνονται κανονικά, γιατί μη μου μιλήσετε για τηλεκπαίδευση στα ειδικά… (έχω καταγράψει ακριβώς πόσες ώρες τηλεκπαίδευσης έκανε το παιδί μου στην προηγούμενη καραντίνα: 0)
Να ξέρετε εμείς πια δε φοβόμαστε το κλείσιμο των σχολείων. Ούτε την μία βδομάδα ούτε τις δύο
ούτε τις δέκα. Φοβόμαστε πια, να αφήσουμε τα παιδιά μας σε χέρια εκπαιδευτικών που μπορούν να εκφράζονται έτσι και δουλεύουν δίπλα σε παιδιά που δεν μπορούν να μιλήσουν.
Κλείνοντας θέλω να υπενθυμίσω ότι οι γονείς στεκόμαστε πάντα δίπλα στα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων στις δομές ειδικής αγωγής, γιατί πολύ απλά είναι αιτήματα που πρέπει να ακουστούν και να υλοποίηθουν από την πολιτεία, για να βελτιωθούν οι συνθήκες τόσο για τους εργαζόμενους, όσο και για τους ωφελούμενους.
Ο κοινός στόχος για όλους (γονείς, εκπαιδευτικούς και θεραπευτές) ήταν, είναι και θα πρέπει να συνεχίσει να είναι η στήριξη των παιδιών με Αναπηρία και αυτό μπορεί να συμβεί, στην παρούσα φάση, μόνο με την συνέχιση της λειτουργίας όλων των δομών Ειδικής Αγωγής!
Βρείτε όλα τα κείμενα της στήλης Autism Stories
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
