Τα “Ροζ μαλλιά” και το “Μπουρνούζι ροζ” είναι δύο ιστορίες για τον Καρκίνο του Μαστού που γράφτηκαν από μέλη της ομάδας Stories’ Chest.
“Ροζ μαλλιά”
Σε θυμάμαι.
Να ψηλαφίζεις το στήθος σου νωχελικά.
Να πιάνεις το μικρό εξόγκωμα με απορία.
Να χαμηλώνεις τα βλέφαρα.
Να παγώνεις γυμνή μπροστά στον καθρέφτη.
Ένα ξένο είδωλο.
Τα μαλλιά σου είναι ροζ.
Πάντα σου άρεσαν τα μαλλιά σου.
Σε θυμάμαι.
Να κλαις χωρίς σταματημό.
Να κατηγορείς τον εαυτό σου.
Να παραπατάς σαν να έχεις αδειάσει μπουκάλια.
Να τρέχεις με τη ροζ χαίτη σου στους διαδρόμους.
Μόνη σου ανάμεσα σε τόσους άλλους.
Τα μαλλιά σου εξακολουθούν να είναι ροζ.
Πάντα σου άρεσαν τα μαλλιά σου.
Σε θυμάμαι.
Να θρηνείς τον χαμό των χρωμάτων.
Να περιτριγυρίζεσαι από λευκές ρόμπες.
Να δέχεσαι άχρωμες ακτινοβολίες μέσα σου και έξω σου.
Να κρατάς το τελευταίο ίχνος ελπίδας σα φυλαχτό.
Μια ροζ κορδέλα μέσα στη χούφτα σου.
Τα μαλλιά σου δεν είναι πια ροζ.
Μου αρέσεις και δίχως αυτά.
Σε θυμάμαι.
Να μου λες το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο…
«Όταν φυτρώσουν λίγες τρίχες θα τις βάψω ροζ».
Να με θυμάσαι.
Να σου δίνω την πιο ειλικρινή μου υπόσχεση…
«Μαζί αγάπη μου, θα βάψουμε τον κόσμο όλο ροζ».
Γράφει: η Μαρίτα Τυράκη
“Μπουρνούζι ροζ”
Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και μύριζε έντονα χλωρίνη. Γύρισε προς τα πίσω και έκανε εμετό πάνω στο χαλάκι της πόρτας. Ο Θανάσης έτρεξε γρήγορα κοντά της για να την αγκαλιάσει, αλλά εκείνη τον απέτρεψε με το χέρι. Χαμήλωσε το βλέμμα της, σαν να ντρεπόταν για την εικόνα της και άναψε τον θερμοσίφωνα.
Ο άντρας της έβαλε το χαλάκι μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών, αμίλητος. Δεν ήξερε πώς να φερθεί. Την λυπόταν που την έβλεπε έτσι και ήθελε να την βοηθήσει, αλλά εκείνη τον απέτρεπε.
Η Ασημίνα, έβγαλε την ξανθιά περούκα που φορούσε και την πέταξε στο κρεβάτι με δύναμη. Άρχισε να κλαίει. Όταν συνήλθε, έβγαλε τα ρούχα της και με κάθε ρούχο ένιωθε πως έβγαζε το πετσί της.
Κοιτάχτηκε στον ορθογώνιο καθρέπτη και είδε το κομμάτι που έλειπε. Δεν πίστευε ποτέ πως στα εξήντα χρόνια της θα έμενε χωρίς στήθος. Ευτυχώς τα παιδιά της, δύο αγόρια είχαν μεγαλώσει.
Ο Θανάσης, πέρασε από την κρεβατοκάμαρα τυχαία και την είδε που κοιταζόταν και παρ’ όλο που ήθελε να μιλήσει, τελικά, δεν είπε τίποτα. Απλά προσπέρασε με σκυφτό το κεφάλι. Η Ασημίνα ένιωθε το βλέμμα του άντρα της να την καίει.
Της έφταιγαν όλα… Οι εξετάσεις που δεν έκανε όταν έπρεπε, οι εξετάσεις που αναγκάστηκε να κάνει όταν έμαθε.
Άρπαξε ένα ροζ μπουρνούζι και κατευθύνθηκε στην ντουζιέρα. Άνοιξε το νερό και το άφησε να τρέχει. Ένιωθε πως ήθελε να κάνει πάλι εμετό. Σήκωσε το καπάκι της τουαλέτας και περίμενε. Απλά περίμενε. Αυτές οι χημειοθεραπείες, την είχαν διαλύσει και ήταν ακόμα Οκτώβριος.
Ήταν ακόμα Οκτώβριος!
Γράφει: η Κατερίνα Κρυστάλλη
Οι παραπάνω ιστορίες δημοσιεύθηκαν αρχικά στην ομάδα Stories’ Chest στο facebook.
Δύο λόγια για την ομάδα Stories’ Chest από τον δημιουργό και διαχειριστή Γιάννη Δεβλέτογλου:
«Η ομάδα δουλευόταν πολύ καιρό στο μυαλό μου. Μικρά-μικρά λειτουργικά κομμάτια για το πώς θα την ήθελα να λειτουργεί για να είναι προσβάσιμη σε όσους επιθυμούν να συμμετέχουν. Τελικά αφού είχα καταλήξει στη μορφή που θα έχει, το αποφάσισα το απόγευμα της 18ης Σεπτεμβρίου 2020.
Ένας από τους λόγους που το αποφάσισα τότε ήταν λόγω της εποχής του Κορονοϊού και οι καραντίνες που είχαμε ζήσει και θα ζούσαμε. Ήθελα να προσφέρω μία διέξοδο στους ανθρώπους που θα έμπαιναν στην ομάδα.
Από τις αρχές η προσπάθεια αγκαλιάστηκε με αγάπη. Βασικός στόχος είναι, όπως έχω ξαναπεί, ένας χώρος και μια κινητήρια δύναμη για δημιουργικούς ανθρώπους να γράψουν και να μοιραστούν ιστορίες τους πάνω σε θέματα που μπαίνουν κάθε μήνα και όχι μόνο.
Βασικός και απαράβατος κανόνας ένας… η ευγένεια!
Στον έναν χρόνο (και κάτι παραπάνω) που υπάρχει η ομάδα, έχουμε ξεπεράσει τα χίλια μέλη αλλά το σημαντικότερο είναι πως έχει φτιαχτεί μια ομάδα ατόμων που έχει γίνει παρέα.
Βοηθάμε ο ένας τον άλλο στο συγγραφικό ταξίδι.
Επιπλέον στόχοι της ομάδας μας είναι, πρώτα από όλα να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτήν την πορεία για αρκετό καιρό αγαπημένοι. Από εκεί και πέρα έχω πολλά όνειρα για αυτήν την ομάδα και την παρέα που έχει δημιουργηθεί.
Είναι ίσως νωρίς ακόμα για να σας πω σίγουρα, πάντως με την εμπειρία που έχω ως σχεδιαστής βιβλίων και πρώην εκδότης, θα είμαι δίπλα σε όλα τα παιδιά που θα θελήσουν να κάνουν το επόμενο βήμα, τη έκδοση δηλαδή κάποιοι πονήματός τους, με όποιον τρόπο μπορώ. Και γιατί όχι μπορεί στο μέλλον να φτιάξουμε και βιβλία δικά μας.»
