Είναι τόσα πολλά που σε βασανίζουν καθημερινά και όμως προσπαθείς όλα να τα στοιβάξεις μέσα στο μυαλό σου. Να οργανώσεις τί, απ’όλα;…
του Γιάννη Κουρή – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Είναι τόσες πολλές οι προτεραιότητες που όσο κι αν θες να τα οργανώσεις όλα, φτάνεις στο απόλυτο κενό.
Κι όμως, το κενό αυτό είναι που σε βοηθάει να αναλογιστείς και να συγκεντρώσεις τις σκέψεις σου και να τις οργανώσεις. Να βάλεις σε μία τάξη επιτέλους τις “προτεραιότητες”… αυτές που σε βασανίζουν.
Υπάρχουν όμως και οι φορές που αυτό το κενό μοιάζει απέραντο, χαοτικό, έτοιμο να σε κατασπαράξει, να θες να ξεφύγεις και να μην μπορείς, να σου τρώει το μυαλό σιγά-σιγά.
Παλεύεις τόσο πολύ που κάποια στιγμή λες «Ώπα!.. τι κάνεις;; Ξεμπέρδεψε επιτέλους το μυαλό σου και συγκεντρώσου. Βάλτα όλα επιτέλους σε μια σειρά.»
Παλεύω με αυτό… Το να μπορώ να βάλω σε σειρά τις προτεραιότητες.
Βασική μου προτεραιότητα είναι να μπορώ να μπω στο τρόπο σκέψης του παιδιού μου.
Σκέψεις ενός πατέρα αυτιστικού παιδιού…
Κι όταν λέω “να μπω”, εννοώ στην κυριολεξία να μπω. Να προσπαθήσω να καταλάβω πώς σκέφτεται ένας αυτιστικός, τί θέλει; Πώς το θέλει;…
‘Ομως, πώς να καταλάβω αυτό που θέλει το παιδί μου, χωρίς να μπορεί να μου μιλήσει;
Πώς θα καταλάβω πού πονάει, αν δεν μπορεί να μου το πει;
Η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα δεν μπορώ να τα καταλάβω αλλά …τα διαισθάνομαι!
Μου έχει γίνει συνήθεια πια το μουγκρητό του, αφού είναι πολλές οι φορές που βάζω βίντεο που τον έχω τραβήξει, για να ακούσω μόνο και μόνο να μουγκρίζει. Θα μου πεις: «καλά, σου αρέσει που μουγκρίζει ο γιος σου;» Ναι μου αρέσει. Σ’ εμάς, τους γονείς των αυτιστικών παιδιών, μας αρέσει, όχι μόνο το μουγκρητό αλλά και το πετάρισμα των χεριών, το άνοιξε- κλείσε την τηλεόραση 50 φορές συνεχόμενα και άλλα πολλά τα οποία σε άλλους φαίνονται περίεργα.
Το πιο σημαντικό βέβαια είναι τα θέματα υγείας.
Τις προάλλες, το βράδυ, ξύπνησα από τον έντονο βήχα του. Πετάγομαι επάνω και βλέπω το παιδί μου μέσα στον εμετό… Σοκ μεγάλο το να μην μπορεί να σου πει ότι κάτι έχει, ότι κάπου πονάει. Αυτά είναι που φοβάμαι… όχι τις ιώσεις αλλά το πόσο τρομάζω για το αν κάτι συμβεί και δεν τον ακούσω;
Και όμως τον ακούω με την ψυχή του και το φιλί του……
Με τις ψυχής σου τις χορδές,
ήχο βάζεις στην σιωπή, με ένα σου φιλί.
(στίχοι από το τραγούδι “Αστέρι μου” του Νότη Σφακιανάκη)
Γράφει: ο Γιάννης Κουρής – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
