Ο Σάββας, πατέρας του Παναγιώτη, μου είπε: “Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω ότι τρέχουμε Μαραθώνιο και όχι κατοστάρι…”.
Ο Μαραθώνιος χρειάζεται καλή προπόνηση – προετοιμασία σωματική και ψυχική, για να θέσεις τις βάσεις που θα σε οδηγήσουν στον τερματισμό. Χρειάζεται καλή κατανομή των δυνάμεων κατά την διάρκεια του αγώνα. Χρειάζεται διαχείριση των συναισθημάτων θετικών και αρνητικών, που εναλλάσσονται και σε κατακλύζουν όσο η ώρα περνάει. Χρειάζεται να θέτεις μικρούς στόχους, να τους κατακτάς και να πηγαίνεις για τον επόμενο, μέχρι τελικά να φτάσεις στον τελικό σου σκοπό. Και όταν καταφέρεις να τερματίσεις, νιώθεις όπως δεν ένιωσες ποτέ. Σκέφτεσαι ότι άξιζε τον κόπο όλη αυτή η διαδρομή, όσο δύσκολη και αν ήταν και λες θα το ξανακάνω. Θα το ξανακάνω, αλλά τώρα ξέρω. Θα είμαι καλύτερα προετοιμασμένος, γιατί γνωρίζω.
Η Μάρθα, μητέρα του Θανάση, λέει κάποιες φορές: “Έκανα λάθος…”.
Υπάρχει άνθρωπος αλάνθαστος; Κάνουμε λάθη όταν προσπαθούμε για κάτι. Ζούμε με τα λάθη μας, μαθαίνουμε από αυτά και προχωράμε. Εξάλλου η επαφή και η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, χτίζονται μέσα στο χρόνο και βασίζονται στα “λάθη”, που γίνονται “σωστά”.
Ο Δημήτρης, πατέρας του Θοδωρή, κάθε φορά που τους επισκέπτομαι λέει στον γιο του: “Ήρθε το φιλαράκι σου…”.
Τελικά μόνο αν είσαι φίλος με κάποιον, μπορείς να του προσφέρεις πραγματική βοήθεια. Φιλία σημαίνει κατανόηση, αποδοχή, μοίρασμα. Σημαίνει όμως και σύγκρουση, προβληματισμός, υπομονή και επιμονή. Μα πάνω από όλα, σημαίνει αγάπη. Ίσως η φιλία να είναι το γιατρικό για την ψυχή του καθένα μας.
Η Άννα, μητέρα του Γιώργου, προβληματίζεται: “Μεγαλώνει και μεγαλώνουμε και εμείς…”.
Ποιος γονιός δεν κάνει αυτή την σκέψη; Προσπαθείς για το καλύτερο, στηρίζεις και βοηθάς το παιδί σου, για να μπορέσει μεγαλώνοντας να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει. Να πετάξει μέχρι εκεί που θέλει και μπορεί. Να νιώσει ελεύθερος και ευχαριστημένος. Να χαμογελά.
Η Κατερίνα, μητέρα του Ιάσονα, μου είπε: “Περάσαν χρόνια για να μπορέσω να αποδεχτώ και να σταματήσω να στεναχωριέμαι…”.
Ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του χρόνους. Η αποδοχή των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε, ίσως είναι το πρώτο βήμα για να καταφέρουμε να ζήσουμε απαλλαγμένοι από φόβους, να προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, να απολαύσουμε την καθημερινότητά μας και τα μικρά απλά πράγματα.
Ο Παναγιώτης, ο Θανάσης, ο Θοδωρής, ο Γιώργος και ο Ιάσονας είναι καταπληκτικοί, είναι εκφραστικοί, είναι δύσκολοι σαν χαρακτήρες, είναι απαιτητικοί. Επικοινωνούν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, ο καθένας. Χρειάζονται κάποιες φορές βοήθεια, ενώ άλλες τα καταφέρνουν μια χαρά μόνοι τους. Άλλοτε γελούν, άλλοτε κλαίνε, άλλοτε εκνευρίζονται και άλλοτε έχουν τρομερή υπομονή. Είναι μοναδικοί! Όπως όλοι μας άλλωστε!
Δείτε το Βίντεο…
Είναι Διαφορετικοί γιατί είναι Αυτιστικοί;
Είναι Διαφορετικοί γιατί είναι Μοναδικοί.
Όπως Όλοι μας άλλωστε!
Γράφει: ο Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
