Όταν ο Μιχάλης ήταν μωρό, έβλεπα εφιάλτες ότι πονούσε και δεν μπορούσε να μου το πει και πάθαινε, ας πούμε, περιτονίτιδα και δεν προλάβαινα να τον πάω στο νοσοκομείο… ή υπέφερε μόνος του χωρίς να μπορεί να μου πει πώς να τον βοηθήσω….
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Οπότε, αργότερα, όταν κατέκτησε την ικανότητα να δείχνει και να ονομάζει τα μέρη του σώματος και μπορούσε να απαντήσει στην ερώτηση: «πού πονάς;», θα φανταζόταν κανείς ότι θα ηρεμούσα… χμμμ…
Κάποια άνοιξη, στα οκτώ του χρόνια, μου έδειξε ότι πονάει το δόντι του και έπρεπε να προγραμματίσω επίσκεψη στον οδοντίατρο. Όμως, χρειαζόμασταν παιδο-οδοντίατρο που να έχει εξοικείωση με παιδιά με νοητική αναπηρία ή αυτισμό. Βρήκαμε… τρεις, με ιατρεία γεμάτα παιχνίδια και οθόνες και «ενισχυτές» και δωράκια και.. και.. και…
Κανείς τους όμως δεν μπορούσε να κάνει τον Μιχάλη να συνεργαστεί. Δεν καθόταν στην καρέκλα, δεν ακουμπούσε πίσω το κεφάλι, δεν άνοιγε το στόμα, δεν καταλάβαινε από παρακάλια, δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον για οτιδήποτε πρότεινε η οδοντίατρος, δεν ήθελε να τον πλησιάζει, δεν ήθελε να τον ακουμπήσει καν, τον ενοχλούσε το φως, η ιατρική ποδιά, η μυρωδιά του ιατρείου, ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Άρα, τί μπορούσα να κάνω;
Η επόμενη εναλλακτική ήταν παιδο-οδοντίατρος που αναλαμβάνει άτομα με αναπηρία ΚΑΙ συνεργάζεται με αναισθησιολόγο, για να γίνουν οι εργασίες που απαιτούνταν με τον Μιχάλη σε μέθη ή και ολική αναισθησία. Και πήγαμε…
Ο σύζυγος έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι, οπόταν πήγα μόνη με το παιδί και φυσικά…
Πάλι δεν καθόταν να του κάνουν την ένεση για την μέθη, ούτε καν με προνάρκωση… δεν ζαλίστηκε καν. Μετά από έξι αποτυχημένες απόπειρες, χρειάστηκε να τον κρατάμε ακινητοποιημένο τέσσερις ενήλικες, εγώ, η οδοντίατρος, η βοηθός της, κι άλλος ένας γονιός που επιστρατεύτηκε για ενίσχυση, για να του κάνει η αναισθησιολόγος την ένεση και να «κοιμηθεί». Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι όλοι ήμασταν κάθιδροι, η δε αναισθησιολόγος ζήτησε «διάλειμμα», και όταν τελικά το οκτάχρονο «κοιμήθηκε», βγήκα έξω να περιμένω.
Καθόμουν αποκαμωμένη στην αίθουσα αναμονής και σκεφτόμουν: «έπρεπε να έχω φωνάξει και νοσηλεύτρια να του πάρουν αίμα για γενικές εξετάσεις, να κοιτάξουν τις ορμόνες του, τον θυρεοειδή, το ζάχαρο, να του κάνουν καρδιογράφημα, τρίπλεξ, αξονική, βασεκτομή και δεν ξέρω ’γω τι άλλο… Πότε θα έχω ξανά την ευκαιρία αυτή; Κάθε φορά που θα πρέπει να κάνει εξετάσεις θα πρέπει να περνάω αυτή την ταλαιπωρία; Θα πρέπει ΕΚΕΙΝΟΣ να περνάει αυτή την ταλαιπωρία; Δεν θα μπορούσε ΕΝΑ πράγμα να είναι εύκολο; ΕΝΑ;»
Οι εργασίες στα δόντια του έγιναν. Τρία σφραγίσματα, καθαρισμός, φθορίωση. «Ό,τι μπορείτε, κάντε» είχα πει… «μόνο μη μου πείτε να ξαναέρθω».
Περίμενα μια ώρα μέχρι να ξυπνήσει εντελώς, τον πήρα αγκαλιά, τον έβαλα στο αυτοκίνητο και γυρίσαμε σπίτι.
Και ήμουν σαν να είχα πολεμήσει στα σύνορα με τρεις μεραρχίες τούρκων κομάντο. Τόσο κουρασμένη, τόσο φοβισμένη, τόσο απελπισμένη. Ήξερα ότι θα χρειαζόταν τρελή εκπαίδευση για να ξανάπεράσει πόρτα ιατρείου ή διαγνωστικού κέντρου, έστω. Και ένιωθα τόσο, μα τόσο αβοήθητη που δεν θέλω να το θυμάμαι.
Από εκείνη την ημέρα και μετά, η υγιεινή των δοντιών έγινε η προσωπική μας σταυροφορία, η απόλυτη προτεραιότητά μας. Δεν θα το ξανάπερνάγαμε αυτό.
Δεν έχει χρειαστεί να πάμε οδοντίατρο από τότε, παρά μόνο για φθορίωση, που το κάναμε σαν παιχνίδι. Ο Μιχάλης δεν έχει νοσηλευτεί ποτέ εκτάκτως. Ευτυχώς. Δεν έχει αρρωστήσει ποτέ. Παράδοξο, αλλά ισχύει. Δεν έχει κάνει πυρετό πάνω από 38,2. Δεν έχει πάρει ποτέ αντιβίωση. Ποτέ!
Μου είπαν πρόσφατα για μία νοσοκομειακή οδοντιατρική κλινική που η μέθη γίνεται με εισπνεόμενο πρωτοξείδιο του αζώτου, σαν σε αμερικάνικες σειρές “crime”. Εννοείται θα το προτιμήσω, αν χρειαστεί. Και, για να πω την αλήθεια, μέχρι και αναισθητική ένεση με όπλο από απόσταση θα δοκίμαζα.
Είναι κάτι που θέλω να αποφύγω. Ξέρω ότι είναι λάθος να φοβάμαι τόσο την επίσκεψη σε γιατρό. Είναι όμως η δική μου πραγματικότητα, είναι η «αχίλλειος πτέρνα» μου… και η δική μου και του παιδιού μου. Και μόνον αν το αναγνωρίσεις αυτό και το δεχθείς, θα μπορέσεις κάποτε να το ξεπεράσεις…
Τα λέω σε σας, για να τ’ ακούω εγώ.
Βρείτε όλα τα κείμενα της στήλης Autism Stories
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
