Μας έτυχε ΚΑΙ αυτό. Ο Μιχάλης (17 ετών σήμερα, αυτιστικός) κλείστηκε μέσα στο ασανσέρ, λόγω διακοπής ρεύματος, μαζί με έναν ντελιβερά από σουβλατζίδικο. Τους απεγκλώβισε η Πυροσβεστική…
Νιώστε με λίγο…
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Γυρίζαμε από βόλτα, ο Μιχάλης εγώ κι ο μπαμπάς του…
Πάντα όταν γυρίζουμε σπίτι, εκείνος βιάζεται και, κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, σχεδόν τρέχει και μπαίνει στην πολυκατοικία. Όμως πάντα μας περιμένει για να μπούμε μαζί στο ασανσέρ ή μπαίνει μέσα αλλά δεν πατάει το κουμπί να ανέβει. Εμείς ακολουθούμε χωρίς βιασύνη γιατί θελουμε να μάθει να μας περιμένει, αλλά και να πάρει το μήνυμα ότι ούτε υπάρχει λόγος ούτε έχουμε διάθεση να τρέχουμε αλαφιασμένοι από πίσω του.
Εκείνο το βράδυ όμως (περί της 10της βραδυνής) είχε προηγηθεί του Μιχάλη ένας υπάλληλος delivery και μπήκαν μαζί στο ασανσέρ. Μπαίνοντας εμείς στην είσοδο της πολυκατοικίας, βλέπω το ασανσέρ να ανεβαίνει, καταλαβαίνω τι έχει γίνει και λέω δυνατά: «Μιχάλη ανεβαίνω με τις σκάλες εγώ εντάξει;» και ξεκινάω την ανάβαση προς τον 6ο όροφο. Μεταξύ 3ου και 4ου ορόφου, ακινητοποιείται η καμπίνα του ανελκυστήρα, λόγω γενικής διακοπής ρεύματος… Εξαιρετικά ως εδώ!!!
Πάω έξω από την πόρτα και λέω: «Μιχάλη έγινε διακοπή ρεύματος, πρέπει να περιμένεις, εντάξει; Είμαι ακριβώς απ’ έξω…». Στο σημείο αυτό ο ντελιβεράς καταλαβαίνει ότι ο Μιχάλης έχει κάποιο θέμα με την επικοινωνία και μου λέει: «Μην ανησυχείτε, θα περιμένουμε μαζί». Είχε κινητό μαζί του, ενημέρωσε την δουλειά του ότι θα καθυστερήσει και… άναψε τον φακό!!! Τουλάχιστον είχαν φως!!
Απ’ έξω τώρα… σιγά σιγά άρχισαν να βγαίνουν οι ένοικοι της πολυκατοικίας μας, να δουν τί έχει συμβεί. Δεν είχαν ρεύμα και ανάψανε κάτι κεριά στα διαμερίσματα. Ο μπαμπάς μας κατέβηκε στο κλιμακοστάσιο να προσπαθήσει να κατεβάσει την καμπίνα χειροκίνητα σε όροφο μπας και ανοίξει η πόρτα. Εγώ τηλεφώνησα στην πυροσβεστική, ενημέρωσα ότι ένα παιδί ΑμεΑ είναι εγκλωβισμένο και είπαν να περιμένω, ότι έρχονται αμέσως και μόνη τους παράκληση ήταν να έχουμε την πόρτα της εισόδου ανοιχτή. Ήρθαν σε 11 λεπτά ακριβώς και άνοιξαν την πόρτα.
Ντελιβεράς και Μιχάλης πήδηξαν από το εσωτερικό της καμπίνας στο πλατύσκαλο του ορόφου, μιας και δεν κατέστη δυνατόν να κατέβει η καμπίνα κανονικά σε όροφο.
Η όλη διαδικασία κράτησε 25 λεπτά περίπου, από τη στιγμή της διακοπής ρεύματος.
Ο Μιχάλης ήταν… απίθανος!!!
Εγώ και ο μπαμπάς του ήμασταν φαινομενικά ψύχραιμοι. Βοήθησε σημαντικά το γεγονός ότι δεν υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση. Βοήθησαν οι γείτονες… κανείς δεν φώναξε, κανείς δεν έκανε υστερίες, όλοι έδωσαν προτεραιότητα στο να απεγκλωβιστεί το παιδί… ήρεμοι, μιλούσαν χαμηλόφωνα, μου προσφέρανε νερό και έδωσαν συγχαρητήρια στους ευτυχείς απεγκλωβισμένους στο τέλος της περιπέτειας.
Οι πυροσβέστες ήταν άψογοι, γρήγοροι, σαφείς στις οδηγίες τους προς όλους τους παρευρισκόμενους. Ο ντελιβεράς βγήκε με ένα χαμόγελο και είπε στον Μιχάλη: «Μπράβο φίλε, ωραίος, δυνατός!!»
Θα μπορούσα να σας πω ότι πανικοβλήθηκα και έτρεμα από αγωνία… Αλλά δεν έγινε έτσι.
Είχα εμπιστοσύνη στο παιδί μου, κι εκείνο σε μένα. Με άκουγε, του εξηγούσα… κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, δεδομένων των συνθηκών… αλλά, θα αφήσω τον Μιχάλη να σας πει τα υπόλοιπα…
Βρείτε όλα τα κείμενα της στήλης Autism Stories…
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
