Την θυμάμαι εκείνη την εποχή πολύ έντονα.
Όταν τα αυτονόητα, για τους περισσότερους, για μας σήμαιναν ώρες έως και μέρες ατελείωτες, προσπάθειας και ματαίωσης… και πάλι προσπάθειας και πάλι ματαίωσης.
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Όταν το κούρεμα ήθελε μεροκάματο, ένσημο και υπερωρία…
Πριν λίγες μέρες, ψάχνοντας παλιές φωτογραφίες, βρήκα το μικρό φωτογραφικό άλμπουμ που είχαμε φτιάξει με την ειδική παιδαγωγό που δούλευε με το γιο μου εκείνη την εποχή, με τίτλο «Επιχείρηση Κομμωτήριο».
Το μοιράζομαι σήμερα μαζί σας με χαμόγελο…
Πρόκειται για οπτικοποιημένες κοινωνικές ιστορίες που βοηθούσαν πολύ τον Μιχάλη να οργανώσει τη σκέψη του και να γνωρίζει τί πρόκειται να συμβεί σε κάθε περίπτωση. Με τον τρόπο αυτό στοχεύαμε στο να μειώσουμε με τον καιρό το άγχος του.
Είχαμε πολλά τέτοια άλμπουμ…
- για τα ψώνια στο εμπορικό
- για τις εξόδους σε καφέ
- για τα απογεύματα σε σινεμά… κλπ
Δεν τα έχω πετάξει, αν και δεν τα χρειαζόμαστε πια, γιατί δεν θέλω να ξεχάσω τον αγώνα που κάναμε για να φτάσουμε ως εδώ που είμαστε σήμερα.
Στο σήμερα λοιπόν τα πράγματα έχουν ως εξής:
-«Μιχάλη θα κουρευτείς;»
-«Ναι!»
-«Να πάρω τηλέφωνο τον Νίκο;»
-«Ναι!»… όλα αυτά με χαμόγελο και χαρά! Ντύνεται και στέκεται ανυπόμονα στην πόρτα περιμένοντάς με.
Στο κομμωτήριο…
Πηγαίνουμε στο κομμωτήριο, περιμένει την σειρά του καθισμένος στο χώρο αναμονής, ήσυχος και χαμογελαστός. Λέει τις «καλησπέρες» του, γελάει με τα αστεία του Νίκου που του λέει: «Πώς μεγάλωσες έτσι; δε χωράς στην καρέκλα». Κάθεται πρόθυμα, του βάζει ποδιά και προστατευτικό για το λαιμό. Τον κουρεύει. Ο Μιχάλης κοιτάζει στον καθρέφτη, χαμογελάει, δεν κουνιέται, δεν αντιδρά άσχημα, δεν σηκώνεται, δεν παραπονιέται, δεν φωνάζει, δεν κλαίει, δεν χτυπιέται. Τελειώνει το κούρεμα… τον ΛΟΥΖΕΙ!!
(Ήμαρτον Παναγία μου, δεν άφηνε κανέναν, εκτός από μένα, να ακουμπήσει το κεφάλι του για χρόνια ολόκληρα). Στεγνώνει τα μαλλιά του, του βάζει ζελέ…
–«Έτοιμος Μιχάλη! Κούκλος!»
Τις τελευταίες φορές έκαναν και “γραμμές” (πράγμα που απαιτεί ακινησία εκ μέρους του πελάτη). Έχουμε λοιπόν διανύσει τεράστια απόσταση από τότε με το άλμπουμ «Επιχείρηση Κούρεμα».
Τα αισθητηριακά του θέματα ήταν τεράστια τότε…
Δεν ήθελε χτένα, δεν ήθελε καπέλο, δεν ήθελε γυαλιά ηλίου, δεν ήθελε λούσιμο, δεν ήθελε ψαλίδι (ούτε λόγος)… Το να κόψουμε τα νύχια ήταν ημερήσια επικίνδυνη αποστολή.
Είχα επιστρατεύσει κάθε μέσο. Δοκίμαζα στον ύπνο του, με ελάχιστο φως γιατί ξυπνούσε με το παραμικρό. Δοκίμαζα όταν ήταν ήρεμος με τη βοήθεια ενισχυτών και με τη βοήθεια του μπαμπά του, μήπως μπορέσουμε να τον κάνουμε να συνεργαστεί. Θυμάμαι μία φορά που, απογοητευμένη από την «Επιχείρηση Κομμωτήριο» που πήγαινε 1 καλά και 10 άθλια, που ήταν από ανεκτά τα πράγματα έως απολύτως καταστροφικά, και επιχείρησα να τον κουρέψω μόνη μου… Το παιδί βγήκε σαν νεοσύλλεκτος φαντάρος. Σαν “τεντυμπόης” έτοιμος για διαπόμπευση.
Έκλαιγα, πόσες ώρες δεν θυμάμαι. Και γι’ αυτό το τρισάθλιο αποτέλεσμα είχαμε ξοδέψει άπειρη ενέργεια και οι δυο μας, πάνω από 4 ώρες, είχα εξουθενωθεί και εγώ και εκείνος, είχαμε κάνει διάλειμμα ξανά και ξανά, είχα υποχωρήσει στα κλάματα και στις φωνές του, είχα χάσει την υπομονή μου και είχα φωνάξει στο παιδάκι μου, ενώ ήξερα ότι υπέφερε… Και ξανά «επιχείρηση κομμωτήριο Νο 2, Νο 3, Νο 4»…
Μα να που όλα αυτά ξεπεράστηκαν…
Μας πήρε 12 χρόνια, αλλά ξεπεράστηκαν. Τώρα γίνονται όλα αυτοματοποιημένα σχεδόν. Προχτές, θα σας φανεί αστείο, αλλά δε με νοιάζει, με άφησε να του καθαρίσω τα αυτιά με μπατονέτα! Αυτό για τον Μιχάλη είναι άθλος! Και δεν έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη μόνο. Εγώ πιστεύω ότι απλά είναι πια έτοιμος.
Και ξέρετε τι έκανα; του είπα «Είσαι τέλειος!! Είσαι ο πιο καθαρός και πιο μοσχοβολιστός έφηβος του πλανήτη!! Σ’ αγαπάω πολύ γιε μου!!» Και μετά έστειλα μήνυμα στους φίλους μου σε μια κλειστή ομάδα, στο messenger, από γονείς με παιδιά στο φάσμα… «Με άφησε να του καθαρίσω τα αυτιά με μπατονέτα!!!».
Και είμαι σίγουρη ότι χάρηκαν όλοι τους… γιατί αυτοί καταλαβαίνουν… και ξέρω ότι θα καταλάβετε κι εσείς…
Όταν πανηγυρίζεις με όλη σου την ψυχή για το, φαινομενικά, πιο απλό πράγμα στον κόσμο…τότε είσαι ένας από μας!
Ζήτω στις μικρές μας νίκες λοιπόν!!
Πάμε για τις επόμενες!!!
Βρείτε όλα τα κείμενα της στήλης Autism Stories…
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology | Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
