Σας έχει συμβεί ποτέ, να μπείτε σε ένα χώρο και σε δευτερόλεπτα να έχετε σκανάρει τον πληθυσμό των παιδιών που συνοδεύονται από τους γονείς τους και να έχετε αναγνωρίσει κοινά σημάδια, ενδείξεις, red flags κάποιας αναπτυξιακής ή άλλης διαταραχής;
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Πόσες φορές σας έχει τύχει να εντοπίσετε, από απόσταση δεκάδων μέτρων, έναν ενήλικα αυτιστικό που περπατά δίπλα στο σύνοδό του;
Από το περπάτημα, τις κινήσεις των χεριών ή της κεφαλής, από το κράτημα των χεριών που «ξενίζει»…ακόμα και από την προστατευτική φιγούρα του γονιού ή συνοδού, που η φροντίδα, του έχει γίνει δεύτερη φύση και ένα έμπειρο μάτι σαν το δικό μας μπορεί να την αποκωδικοποιήσει από χιλιόμετρα…
Έχετε αναρωτηθεί τι είναι αυτό που μας συνδέει; Ποια αόρατη κλωστή μας ενώνει σε ένα χορό μικρότερου ή μεγαλύτερου δράματος;
Εικόνες που πονάνε… στιγμιότυπα ζωής γνώριμης, περασμένης ή μελλοντικής. Στο δρόμο βλέπεις συχνά εικόνες από το δικό σου παρελθόν με το παιδί σου, κι εκεί μπορείς να βοηθήσεις ουσιαστικά. Η εμπειρία σου σε κάνει αυτόματα τον καταλληλότερο άνθρωπο να προσφέρει βοήθεια, να προσφέρει εκείνο το βλέμμα αποδοχής και στήριξης που θα κάνει τη διαφορά.
Το μήνυμα; «ΚΑΙ αυτό θα περάσει»…
Ή βλέπεις σκηνές από το μέλλον σας. Χθες για παράδειγμα οδηγούσα και διασταυρώθηκα με έναν νεαρό, με εμφανή τα σημάδια αναπτυξιακής διαταραχής, που συνοδευόταν από τη μητέρα του.
Αυτός κοντά στα 20, ίσως και λίγο μεγαλύτερος. Εκείνη- η μητέρα-είχε περάσει τα 50 ή έτσι έμοιαζε. Και οι δύο με αθλητικά παπούτσια. Εκείνη με φόρμα και back pack, δίπλα του, να του κρατά το χέρι στο φανάρι, να τον αφήνει μόνο όταν τον ένιωθε πιο σταθερό. Ο νους της, όταν τους προσπερνούσαν άλλοι άνθρωποι, εκεί… μην ενοχλήσει, μην σπρώξει, μην απλώσει χέρι, το εικοσάχρονο.
Ο γιος μου είναι 17 ετών. Δεν απέχουμε πολύ. Δουλεύουμε αρκετά την κοινωνική συναναστροφή, όπως φαντάζομαι ότι και η μητέρα που περιέγραψα, έκανε με το γιο της, ή ακόμα κάνει. Ήταν καθαρός, ντυμένος όμορφα, προσεγμένος, κουρεμένος και ξυρισμένος… είχε δίπλα του τον άνθρωπο που τον αγαπάει… την μητέρα του, την παρέα του, την μοναδική ίσως σταθερή φίλη του. Πόσες ομοιότητες…
Και πέρα από το χαμόγελο και το νεύμα, πέρα από μια κουβέντα φιλική και ένα «κουράγιο» μεταμφιεσμένο σε χιούμορ και κοινωνική αβρότητα… αναρωτιέμαι:
«πού πηγαίνουν άραγε αυτά που μας συνδέουν;»
- Γιατί, όταν πρέπει να συστρατευτούμε, βάζουμε οι ίδιοι εμπόδια στην ένωση των φωνών μας;
- Πόσο ακόμα θα μας πάρει να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να προχωρήσουμε;
- Κάθε μητέρα, πατέρας και οικογένεια ΑμεΑ είναι συμπολεμιστής μας. Γιατί ζούμε ένα πόλεμο.
- Ξέρετε εσείς κανέναν πόλεμο που τον κέρδισε ΕΝΑΣ μονάχα άνθρωπος;
Πριν χρόνια, περιμένοντας έναν θεραπευτή του γιου μου στο πάρκινγκ, έξω απ’ το Γήπεδο Καραϊσκάκη, αναγνώρισα ένα γονιό ατόμου με αναπηρία, ως τέτοιο, πριν καν βγει από το αμάξι ο 30χρόνος γιος του… Ένστικτο; αντίληψη;
Είχε βγει από το αυτοκίνητο ο εξηνταπεντάρης, με τα λευκά αραιωμένα μαλλιά, είχε ανοίξει το πορτ μπαγκάζ και είχε πάρει μία μπάλα μπάσκετ. Πήγε στην πόρτα του συνοδηγού και την άνοιξε απ’ έξω. Δεν χρειάστηκα παραπάνω πληροφορίες… πατέρας και γιος έπαιζαν πάσες δίπλα από τα εκδοτήρια των εισιτηρίων του γηπέδου… μία διέξοδος από το κλείδωμα στο σπίτι, να βγει το «παιδί» έξω, να παίξει.
Προφανώς οι θεραπείες προ πολλού ξεχασμένες. Προφανώς έλλειψη δομής. Για όσο ακόμα αντέχει αυτός ο πατέρας θα βγάζει το γιο του έξω από τους τέσσερις τοίχους να ανασάνει… θα είναι το φιλαράκι του, για όσο…!
Μ’ αυτόν τον πατέρα με ενώνουν πολλά περισσότερα απ’ όσα ο πόνος στιγμιαία με άφησε να παραδεχτώ. Και του οφείλω να διεκδικήσω για όλα τα Άτομα με νοητική αναπηρία, αυτισμό και άλλες αναπηρίες Προσωπικό Βοηθό για ΑμεΑ, δομές και Στέγες Φιλοξενίας ΑμεΑ.
Για να μπορώ να ελπίζω ότι μεθαύριο και για μένα θα βρεθεί κάποιος να παλέψει.
Βρείτε όλα τα κείμενα της στήλης Autism Stories…
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology | Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
