Αφιέρωμα για την έλλειψη υποδομών που ενισχύει την κοινωνική απομόνωση των ατόμων με αναπηρία, τα οποία καθημερινά βρίσκονται αντιμέτωπα με δυσάρεστες εκπλήξεις έκανε το Βήμα.
«Τα εμπόδια έχουμε συνηθίσει μόνο να πολλαπλασιάζονται. Καθημερινά για εμάς κάθε διαδρομή είναι πάντα διαφορετική από την προηγούμενη ως προς τις δυσάρεστες εκπλήξεις που μας περιμένουν» περιγράφει στο «Βήμα» ο Βαγγέλης Αυγουλάς, δικηγόρος, ο οποίος γεννήθηκε τυφλός. Εκπαιδευμένος από παιδί στη χρήση του λευκού μπαστουνιού, στην κινητικότητα και στον προσανατολισμό για άτομα με προβλήματα όρασης, εκφράζει τον προβληματισμό του για την ύπαρξη λιγότερων των 10 ειδικευμένων εκπαιδευτών στην Ελλάδα των περίπου 30.000 ατόμων με προβλήματα όρασης. «Κάπως έτσι, πολύς κόσμος δεν μπορεί καν να βγει από το σπίτι του, να κινηθεί ελεύθερα».
Και μπορεί ο πολίτης που δεν χρησιμοποιεί τους «οδηγούς» όδευσης τυφλών (τη γνωστή κίτρινη ανάγλυφη λωρίδα των πεζοδρομίων) να βλέπει τα τελευταία χρόνια να πληθαίνουν και να θεωρεί πως γίνονται σωστά βήματα ως προς τη βελτίωση των υποδομών, η πραγματικότητα, όμως, είναι τελείως διαφορετική για κάποιον που τους χρησιμοποιεί: «Οι «οδηγοί» όδευσης τυφλών, οι ανάγλυφες χαραγμένες πλάκες που η φιλοσοφία τους είναι να τις αγγίζει το λευκό μας μπαστούνι και να έχουμε έναν προσανατολισμό, πολλές φορές τοποθετούνται ως διακοσμητικοί από εργολάβους και φέρουν διάφορα αχρείαστα σχέδια στο έδαφος που ταλαιπωρούν όλους εμάς. Επίσης, τοποθετούνται σχεδόν αποκλειστικά σε καινούργια κομμάτια πεζοδρομίων που έχουν προκύψει από αναπλάσεις, παραμένοντας ασύνδετοι με παλαιότερα τμήματα πεζοδρομίων, ενώ πολλοί έχουν υποστεί φθορές, συχνότερα από τις ρίζες παρακείμενων δέντρων» τονίζει ο δικηγόρος.
Χωρίς ενιαία δομή
Στην ουσία, περιγράφει πως στις ελληνικές πόλεις (και πέραν της Αθήνας) υπάρχουν νησίδες προσβασιμότητας και όχι μια ενιαία δομή που θα καθιστούσε δυνατή την ανεμπόδιστη μετακίνηση ενός ατόμου με προβλήματα όρασης. Άλλωστε, ακόμα και οι σύγχρονοι σταθμοί του μετρό (στην πλειοψηφία τους έχουν ηλικία κάτω των 20 ετών και χρησιμοποιούνται καθημερινά από άτομα με προβλήματα όρασης) κρύβουν παγίδες, ενώ η διαδρομή μέχρι αυτούς αποτελεί έναν αστικό Γολγοθά.
«Δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε αλυσίδα προσβασιμότητας. Για να φτάσουμε σε έναν σταθμό μετρό, περνάμε από πολύ στενά πεζοδρόμια με ψηλά εμπόδια που απειλούν τη σωματική μας ακεραιότητα. Συναντάμε σπασμένες πλάκες, λακκούβες, κολόνες, δέντρα και τραπεζοκαθίσματα άναρχα τοποθετημένα αλλά και ακαθαρσίες ζώων από «φιλόζωους» που δεν έχουν μάθει να φροντίζουν ουσιαστικά τα κατοικίδιά τους αλλά και το περιβάλλον γύρω τους. Σε όλα τα παραπάνω προστίθεται και η ύπαρξη ελάχιστων φαναριών με ηχητική σήμανση. Πραγματικά νιώθω ότι αυτή η χώρα μάς θέλει φυλακισμένους στα σπίτια μας» λέει με οργή ο Βαγγέλης Αυγουλάς.
Επικίνδυνες ράμπες
Αναφερόμενος, τέλος, στους οδηγούς που σταθμεύουν κυριολεκτικά όπου βρουν, κάνει λόγο για συμπεριφορά που αγγίζει τα όρια του bullying. «Κάθε φορά που με αναγκάζει ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, μια παρκαρισμένη μοτοσικλέτα, να βγαίνω στον δρόμο γιατί δεν μπορώ να περπατήσω από το πεζοδρόμιο, νιώθω δέκτης επιθετικής συμπεριφοράς. Νιώθω να υφίσταμαι bullying από κάποιον συμπολίτη μου που αποφάσισε ότι μπορεί να κάνει λίγο παραπάνω τη δική μου ζωή να κινδυνεύσει για να βολευτεί ο ίδιος» καταλήγει χαρακτηριστικά.
Διαβάστε την συνέχεια στο tovima.gr
Περισσότερα νέα Συλλόγων – Φορέων – ΜΚΟ
Πηγή: tovima.gr
