Έχω μία ιδιοτροπία (μόνο μία, αλήθεια σας λέω!)… συνήθως δεν μου αρέσουν οι ταινίες μικρού μήκους. Όμως πολλές φορές περνούν μηνύματα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο και παραδόξως η μικρή τους διάρκεια απελευθερώνει καλλιτεχνικά τους δημιουργούς, γιατί τους απαλλάσσει από την υποχρέωση και το άγχος της προκαθορισμένης διάρκειας.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Για την Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας λοιπόν έχουμε τρεις ταινίες μικρού μήκους που μου άρεσαν πραγματικά και έχουν πολλά να πουν και μάλιστα με πολύ διαφορετικό τρόπο η μία από την άλλη.
Listen Ακούστε (2021)
Ότι πιο άμεσο έχω δει για τον αυτισμό τελευταίο καιρό. Γυρίστηκε αποκλειστικά με μη λεκτικούς αυτιστικούς, που μας λένε επιτέλους να τους ακούσουμε.
Και αυτό έχει σημασία. Οχι η φωτογραφία όχι η μουσική και ούτε βέβαια το κινηματογραφικό ύφος
Σημασία έχει ότι μας λένε:
«Μη μιλάτε μπροστά μας λες και δεν είμαστε εκεί»
«μη μας φέρεστε σαν παιδιά»
«Αφήστε μας να συμμετέχουμε»
«το ότι δεν μιλάμε δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουμε»
Και για πρώτη φορά που ακούμε πώς νιώθει ένας μη λεκτικός αυτιστικός όταν τον δένουν για να τον περιορίσουν.
Πρακτική που δυστυχώς χρησιμοποιείται ευρέως και στην Ελλάδα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι αναφέρεται και η ταινία The Reason I Jump ως παράδειγμα περιεχόμενου που έχει δημιουργηθεί από μη λεκτικούς αυτιστικούς.
Διαβάστε | The Reason I Jump: «Οι αυτιστικοί σας θέλουμε να μάχεστε δίπλα μας»
The Reason I Jump: «Οι αυτιστικοί σας θέλουμε να μάχεστε δίπλα μας»
Μέχρι τώρα έχουμε μάθει όλοι οι άλλοι να μιλάμε για τους αυτιστικούς, χωρίς να τους ακούμε. Τόσο εμείς οι γονείς όσο καμιά φορά οι εκπαιδευτικοί και οι θεραπευτές τους.
Canvas (2020)
Το Canvas είναι μία τρυφερή ταινία animation που μας θυμίζει βασικά αλλά σημαντικά πράγματα .
Βλέπουμε έναν ηλικιωμένο ζωγράφο, χρήστη αναπηρικού αμαξίδιου, που θρηνεί την απώλεια της συζύγου του και αυτό τον κρατάει μακριά από αυτό που αγαπάει, την τέχνη του.
Το φιλμ, χωρίς καθόλου προφορικό λόγο, μας δείχνει με τον πιο απλό τρόπο τη θεραπευτική επίδραση της τέχνης.
Στις πιο σκοτεινές μας στιγμές είναι αυτοί που μας αγαπάνε, που μας σπρώχνουν να θυμηθούμε τον εαυτό μας, να συνεχίσουμε.
Αν υπάρχει κάτι να κρατήσετε από αυτήν την ταινία είναι αυτό: βρείτε κάτι να σας εκφράζει και αφήστε τους άλλους να σας πλησιάσουν και να σας βοηθήσουν.
Όπως βοήθησε η οικογένεια του nevronas.gr εμένα, όπως και πολλούς άλλους, να εκφραστώ μέσα από αυτή τη στήλη και να μοιραστώ μαζί σας κινηματογραφικές δουλειές που θεωρώ ότι αξίζουν.
Zion 2018
To ντοκιμαντέρ μας συστήνει το Zion Clark έναν αφροαμερικανό αθλητή πάλης, που γεννήθηκε χωρίς πόδια.
Εγκαταλείφθηκε από τους γονείς του και μετά από χρόνια κακοποίησης, από ανάδοχη οικογένεια σε αναδοχή οικογένεια, υιοθετήθηκε στα 16 του από μία υπέροχη πραγματικά γυναίκα.
Αυτό που αποπνέει ο Zion είναι τεράστια δύναμη, ψυχική και σωματική.
Το ντοκιμαντέρ είναι γυρισμένο με την αισθητική και το ρυθμό σου ενός τρέιλερ ή video clip, και αυτό το κάνει φοβερά αποτελεσματικό.
Γιατί βλέποντάς το, καταλαβαίνουμε ότι είναι αστείες οι δικαιολογίες που λέμε στον εαυτό μας, για να μην προσπαθήσουμε έστω, να κάνουμε αυτό που χρειαζόμαστε αυτό και θέλουμε.
Γιατί αυτό έκανε ο Ζion. Προσπάθησε και διεκδίκησε.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι είχε συναθλητές και αντίπαλους του, αρτιμελείς παλαιστές και κέρδισε το σεβασμό τους μέσα στο ταρτάν.
Χωρίς να του χαριστεί τίποτα με νίκες και με ήττες όπως όλοι οι υπόλοιποι αθλητές.
Κι οπως λέει και ο ίδιος
«Εγώ θέλω να μοιάσω στον εαυτό μου δεν θέλω να μοιάσω στους άλλους»
Πρέπει να τα συναισθήματα του προπονητή του όταν μιλάει για αυτό.
3 Δεκεμβρίου…
Η Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας δεν πρέπει να μείνει άλλη μία μέρα διεκπεραιωτικών και βαρετών εκδηλώσεων με αιρετούς και επαγγελματίες ευαίσθητους πού θυμούνται μόνο επετειακά τα ΑμεΑ προσφέροντας «συμπάθεια και κατανόηση».
Είναι μία ευκαιρία να ευαισθητοποιηθούμε, να ενημερωθούμε και να υλοποιήσουμε συμπεριληπτικές δράσεις βασισμένες πάνω στις ανάγκες και στα θέλω των ατόμων με αναπηρίες.
Γι’ αυτό σήμερα επέλεξα μία ταινία που φωνάζει «τίποτα για μας χωρίς εμάς», μία που δείχνει ότι όλοι έχουμε το δικαίωμα στην έκφραση και στην τέχνη και μία που δείχνει ότι δίκαιη κοινωνία χωρίς συμπερίληψη δεν νοείται!
Γιατί… η Αναπηρία μας αφορά Όλους!
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: ο Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
