Καθετί που φτιάχτηκε από τον θεό είναι μαγικό! Από το μικρό το μυρμηγκάκι έως την απέραντη θάλασσα με το μπλέ της πέπλο που πότε αστράφτει σαν ασήμι και πότε μαυρίζει λες και βυθίζονται εκεί όλες οι μαύρες σκέψεις όλων των ανθρώπων.
της Mαρίας Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
Γνώρισα που λέτε δύο ανθρώπους που ήρθαν στο στενό μου ως τότε μονοπάτι για να το ανοίξουν… για να το φωτίσουν… για να του φυτρώσουν μαργαρίτες και άγρια τριαντάφυλλα με αγκάθια. Και κάθε που κάνω να κόψω ένα, αυτά τεντώνουνε τα αγκάθια τους και ματώνουν τα δάχτυλα μου! Έι άνθρωπε! Με πονάς! Πότισέ με, μύρισέ με, αγάπε με… μα σαν με κόψεις εγώ πεθαίνω! Έτσι, έμαθα να κοιτάζω χωρίς να αγγίζω, να φροντίζω και να στέκομαι στην άκρη μου, θαυμάζοντας ακόμη και τα αγκάθια απ’ τα λουλούδια μου!
Δυο ζευγάρια μάτια που δεν ήξεραν να με κοιτούν… δυο ζευγάρια αυτιά που δεν άκουγαν όλα αυτά που τραγουδούσα… και το λατρεμένο στόμα τους που για καιρό δεν φιλοξένησε ούτε λέξεις μα ούτε και τραγούδια.
Αλίμονο σε αυτόν που δεν γνώρισε τούτη τη σιωπή… αλίμονο σε αυτόν που δεν είχε την τύχη να ακούσει τα δάκρυα να πέφτουν, τον ήχο που κάνει η καρδιά όταν αγαπάει. Μέσα από τούτη τη σιωπή έμαθα πραγματικά να ακούω. Όχι λέξεις πια, μα όνειρα και εικόνες και δυο καθάρια βλέμματα.
Φοβόμουν τόσο πολύ τη μοναξιά… φοβόμουν μην τυχόν και οι άνθρωποι πάψουνε να με κοιτούν, να με δέχονται… Κι ήρθαν τα μάτια τους να μου πουν πως στη ζωή αυτή πρώτα αγαπάς την μοναξιά σου και ύστερα την αγάπη των άλλων. Εδώ εαυτέ μου… εδώ μέσα στη σιωπή αναγκάστηκα να ακούσω τη φωνή σου… σε πήρα αγκαλιά, σε ταξίδεψα μέσα σε θάλασσες αγάπης κι αγωνίας!
Και η σιωπή έγινε θρόισμα… και ύστερα δειλά- δειλά άρχισε να τραγουδά δίχως να καταλαβαίνει αυτά που λένε οι λέξεις. Κι οι λέξεις τους γεννιόνταν μια – μια, σαν μωρά, ντυμένες με τη λατρεία της μάνας που φέρνει στον κόσμο το πιο πολύτιμό της…
Και ανέθρεψα ακόμη και τις λέξεις τους, σαν να ‘τανε παιδιά… γιατί οι λέξεις μας έχουν ζωή κι αυτές, αλλάζουν χρώματα και διάθεση… πότε σημαίνουν αυτό και πότε το άλλο. Πότε τραγουδούν, πότε φωνάζουν κι ανταριάζουν… πότε περπατάνε… πότε τρέχουν. Καμιά φορά κρύβονται κιόλας και αρνούνται πεισματικά να βγούν… και όταν πια σταματήσεις να τις περιμένεις, εμφανίζονται ξαφνικά… Τσα!!! Σε τρόμαξα;!!! Κι εγώ… γελάω και τις φιλώ, όπως φιλώ τα στόματα που τις ανέθρεψαν και τις ξεστόμισαν.
Όλα είναι φτιαγμένα με σοφία. Όλα έχουν μέσα τους αγάπη και φως, μα και σκοτάδι. Όλα ειναι ζωντανά! Φτάνει να σιωπήσουμε λίγο, να σταθούμε στην άκρη και να ακούσουμε!
Αν έχει ήχο ο αυτισμός… αν τραγουδά, αν κλαίει κι αν γελάει… εγώ τον άκουσα διπλά και έτσι διπλά μαγεύτηκα!
Γράφει: η Mαρία Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
