Βιβλία αυτοβελτίωσης, σχολές γονέων και σεμινάρια μοιάζουν τόσο μακριά από την πραγματικότητα που βιώνει κάποιος όταν γίνεται πατέρας και ιδιαίτερα μετά από χωρισμό…
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Σε αυτή την πραγματικότητα μας βάζει η ταινία «Αγάπη είναι» (Real Love, C’est ça l’amour) Γαλλικής παραγωγής του 2018 .Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι ο Μάριο,που μετά την απόφαση της γυναίκας του να φύγει από το σπίτι πρέπει να μάθει να ζει μόνος με τις δύο έφηβες κόρες του, την Φρίντα και τη Νίκι.
Το αρχικό σοκ του χωρισμού…
Στην ταινία γίνεται ξεκάθαρο ότι το χωρισμός δεν ήταν πρωτοβουλία του Μάριο. Δεν μπορεί να το κατανοήσει ή να το αποδεχθεί, αντιδρά σπασμωδικά και προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους ότι όλα πάνε καλά. Η άρνηση δεν είναι μόνο ένα από τα στάδια του πένθους γι’ αυτόν που χωρίζει, αλλά συνήθως είναι και η αιτία που οδηγούνται πολλοί γάμοι σε διάλυση, αφού δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα, ότι αυτό που φτιάξαμε δεν δουλεύει πια και για τα δύο μέρη μιας σχέσης. Ακόμα όμως και αν νιώθεις ή ξέρεις από μέσα σου ότι κάτι δεν πάει καλά, το αρχικό σοκ της οριστικότητας του χωρισμού είναι αναπόφευκτο.
Δύο κορίτσια στην εφηβεία…
Η Φρίντα είναι 14 χρόνων, γεμάτη θυμό για αυτό που έχει συμβεί στην οικογένειά της, της λείπει η μητέρα της αλλά ταυτόχρονα έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει την ταυτότητά της μέσω του πρώτου της εφηβικού έρωτα με ότι αυτό συνεπάγεται όμως για τον εύθραυστο ψυχισμό της. Η Νίκι είναι σχεδόν 18 χρονών ανυπομονεί για την ενηλικίωση της που έχει ξεκινήσει ήδη, μέσα από αυτό που αντιμετωπίζει στην οικογένειά της. Αναπολογητικά επιδιώκει να ζήσει και να γευτεί νέα πράγματα, όπως κάθε παιδί της ηλικίας της ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες με αυτούς που αγαπάει, χωρίς όμως να χαρίζεται σε κανένα.
Πατρότητα…
Η ταινία ίσως είναι από τα πιο ρεαλιστικά πορτρέτα της πατρότητας που έχω δει το τελευταίο καιρό. Ο Μάριο είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά τα παιδιά του, αλλά στην ταινία δεν φοράει φωτοστέφανο. Κάνει λάθη, τα χάνει, λέει τα λάθος πράγματα στη λάθος στιγμή. Τα πράγματα αλλάζουν τόσο γρήγορα και οι απόψεις του καμιά φορά τον φέρνουν σε δύσκολη θέση αφού μοιάζουν ξεπερασμένες (δείτε την κωμικά χαρακτηριστική σκηνή με τη γυναίκα στο φορτηγό) και κάποιες στιγμές είναι έτοιμος ακόμα και να τα παρατήσει. Αλλά για τον Μάριο όπως και κάθε άνδρα που αγαπάει πραγματικά τα παιδιά του, η πατρότητα είναι μία διαρκής διαδικασία όπου μαθαίνεις τον εαυτό σου, προσαρμόζεσαι, αλλάζεις και το πιο σημαντικό: μαθαίνεις να σέβεσαι τις επιθυμίες, τα όνειρα και τις ανάγκες των παιδιών σου.
Αγάπη…
Το βασικό συστατικό μιας δραμεντί είναι να δένει το σοβαρό με το αστείο, το συναίσθημα με το κωμικό. Στην συγκεκριμένη ταινία, ο θυμός εναλλάσσεται με την τρυφερότητα, το κωμικό με το τρυφερό σε ένα μείγμα που είναι αρκετά επιτυχημένο αλλά και αληθινό. Σκηνές με μεγάλη ένταση όπως αυτή με το χαστούκι ή της συζήτησης που κάνουν τα κορίτσια με τη μητέρα τους, ακολουθούνται από τρυφερές στιγμές, όπως αυτή με το τραγούδι στο αυτοκίνητο ή την πιο γλυκιά στιγμή της ταινίας όπου χάρις στην επήρεια του Ecstasy (ναι του γνωστού…) ο Μάριο εκφράζει το τι πραγματικά σημαίνουν οι κόρες του για εκείνον.
Η σκηνοθέτιδα Κλαίρ Μπερζέ δημιουργεί ένα αυθεντικό πορτρέτο οικογένειας σε κρίση αξιοποιώντας το πολύ καλό καστ και στηρίζεται στην εξαιρετική ερμηνεία του πρωταγωνιστή Μπουλί Λανέρ που υποδύεται τον Μάριο. Ο Λανέρ καταφέρνει να εξελίξει το χαρακτήρα του, ξεκινώντας από έναν άνθρωπο σε σύγχυση που φαίνεται να μην τα καταφέρνει και δημιουργεί σκηνή με σκηνή τον άνδρα που βλέπουμε στο όμορφο φινάλε της ταινίας.
Και αυτό είναι και η πατρότητα: όπως κάθε μορφή γονεϊκότητας, είναι μία διαρκής διαδικασία εξέλιξης όπου μαθαίνεις να αγαπάς χωρίς όρους ,να αποδέχεσαι, να αλλάζεις, να προσπαθείς να διορθώνεις τα λάθη σου και να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα όσο δύσκολη και να είναι.
