Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε, είναι ότι θεωρούμε αρκετά πράγματα δεδομένα, δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο σύντομο είναι το πέρασμα μας από αυτή τη ζωή και αγνοούμε το τι είναι πραγματικά σημαντικό για μας.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Η Αργεντίνικη ταινία παραγωγής netflix 2020 «Σημειώσεις για τον γιό μου» (El cuaderno de Tomy), χρησιμοποιεί μία πραγματική ιστορία για να μας υπενθυμίσει τι έχει ουσιαστική αξία στην ζωή. Κεντρικός χαρακτήρας είναι η Μαρία Βάσκεζ, η 42χρονη μητέρα του πεντάχρονου Τόμι, που μαθαίνει ότι βρίσκεται στο τελικό στάδιο του καρκίνου και αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο που απευθύνεται στο γιο της.
Ένα βιβλίο για την ζωή…
Η Μαρία έχει αποδεχτεί την κατάσταση της και ξέρει ότι δεν έχει καμία ελπίδα. Kαι όμως αυτό που γράφει δεν είναι μία διαθήκη ή ένα βιβλίο για τον θάνατο.
Είναι ένα «ερωτικό» γράμμα για το μικρό Τόμι και τον σύζυγό της Federico, μία αφορμή για να θυμηθεί τα όμορφα πράγματα που έχει ζήσει και να βοηθήσει τον γιο της να ανακαλύψει μόνος του, αυτά που κάνουν τη ζωή μας ουσιαστική και ενδιαφέρουσα.
Έρωτας, αγάπη, δημιουργία, φιλιά και το δώρο της ελευθερίας που μας επιτρέπει να φτιάξουμε το δικό μας δρόμο, να κάνουμε τα δικά μας λάθη και να βιώσουμε αυτά που επιθυμούμε ή τουλάχιστον να το επιδιώξουμε.
Ένα ταξίδι στον πόνο και στην αγάπη…
Όταν η Μαρία ακούει το γνωστό «είσαι πάρα πολύ δυνατή και γενναία», απαντά «ότι δεν έχω άλλη επιλογή και τι άλλο μπορώ να κάνω;» Βέβαια επειδή είναι αθυρόστομη έχει τον δικό της ξεκαρδιστικό τρόπο να απαντάει και πιο «δημιουργικά»… Ιδιαίτερα μέσα από το Twitter από όπου έγινε και διάσημη στην χώρα της.
Το χιούμορ με το οποίο περιγράφει την κατάσταση της δεν είναι άμυνα για να αντιμετωπίσει τον καρκίνο, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα της.
Και αυτό βοηθάει τους γύρω της, να αντιμετωπίσουν αυτό που έρχεται.
Όποιος έχει ζήσει τον αργό θάνατο δικού του ανθρώπου με καρκίνο, ξέρει πόσο επώδυνη και βασανιστική είναι αυτή η ασθένεια όταν φτάνει σε σημείο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Η ταινία δίνει έμφαση στην σημασία της ανακουφιστικής φροντίδας αλλά και στην αξία που έχει η αγκαλιά, το φιλί ακόμα και το να είσαι απλώς δίπλα σε έναν άνθρωπο στην πιο δύσκολη ώρα του.
Δεν είναι μόνο μία προσωπική ιστορία…
Η ταινία πέρα από το πολύ όμορφο και τρυφερό κομμάτι που αναφέρεται στη σχέση της Μαρίας με την οικογένεια και τους φίλους της, αναδεικνύει τη αναγκαιότητα ενός συστήματος υγείας που θα έχει ως σημείο αναφοράς τον άνθρωπο.
Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αυτή τη στιγμή όλοι οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε επαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;
Υπάρχει σεβασμός στην αξιοπρέπεια και στα δικαιώματα του ασθενούς;
Ποιά είναι η σημασία που δίνουμε στην ανακουφιστική φροντίδα αλλά και στην ψυχολογική υποστήριξη ενός ανθρώπου που πεθαίνει αλλά και της οικογένειάς του;
Τι αφήνουμε…
Ένα δύσκολο θέμα που παρουσιάζεται όμως με έναν τρυφερό και ταυτόχρονα ρεαλιστικό τρόπο.
Η πρωταγωνίστρια Valeria Bertuccelli μεταφέρει στο φιλμ την στωικότητα, το χιούμορ και την τρυφερότητα της Μαρία, με το πιο φυσικό τρόπο, χωρίς εξάρσεις και υπερβολέςμ όπως και ο συμπρωταγωνιστής της Esteban Lamothe που υποδύεται τον σύζυγό της.
Οι καλές ερμηνείες, η λιτή σκηνοθεσία και η μουσική δημιουργούν μία όμορφη ταινία που συγκινεί χωρίς να καταφεύγει σε μελοδραματισμούς.
Η ταινία, όπως και το βιβλίο που έγραψε η Μαρία και εκδόθηκε με επιτυχία, είναι ένας ύμνος στη ζωή και μία υπενθύμιση ότι χειρότερο ίσως και από τον πρόωρο θάνατο, είναι να έχει ζήσει κάποιος χωρίς αγάπη και χωρίς να εκτιμά τις μικρές χαρές και απολαύσεις που κάνουν τη ζωή μας να αξίζει.
Το μόνο που μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας, άφθαρτο από τον χρόνο και τον θάνατο, το μόνο άξιο λόγου που μπορούμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας και όσους μας νοιάζονται, είναι η αγάπη.
Podcast | Σαν Ροζ… (Καρκίνος Μαστού και Εγκυμοσύνη)
