Αφηγηματικές εμπειρίες μητέρων, που έχουν παιδιά τα οποία χρειάζονται την “Παράλληλη Στήριξη” στο Σχολείο, όπως τις κατέγραψε η πρωτοβουλία ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΣΤΗΡΙΞΗ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…
Πέρσι ο δάσκαλος της παράλληλης μας ήρθε στις 31 Ιανουαρίου για 9 ώρες την εβδομάδα…! Σχεδόν 5 μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Μέχρι τότε ο γιος μου, που είναι στο φάσμα του αυτισμού βρισκόταν μόνος του στο σχολείο, σε ένα περιβάλλον, που για αυτόν, είναι ακατανόητο, μπερδεμένο, χαοτικό. Ήταν σε ένα τμήμα 25 παιδιών με μια δασκάλα να τρέχει πανικόβλητη για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των 24 μαθητών και ταυτόχρονα να προσπαθεί να κατανοήσει και να βοηθήσει και το δικό μου ιδιαίτερο παιδί. Πόσες διδακτικές ώρες χαμένες! Πόσες φορές πηγαίναμε στο σχολείο με τον άντρα μου για να επαναφέρουμε το παιδί στη τάξη! Πόσες φορές πήρα το παιδί απ’ το σχολείο και κείνο μου φώναζε: Είμαι άχρηστος μαμά! Θέλω να αυτοκτονήσω! Μισώ το σχολείο! Πόσο μεγάλο αγώνα κάναμε όλοι! Πόση ματαίωση! Πόσα γιατί…
Μια μέρα η διευθύντρια μας είπε πως ήρθε εγκύκλιος απ’ το υπουργείο να κάθονται οι δάσκαλοι την ώρα που έχουν κενό δίπλα στο παιδί μας και να κάνουν αυτοί τη παράλληλη στήριξη. Προς στιγμή χαρήκαμε! Στην πράξη όμως ήταν ολέθριο. Πώς να πείσεις ένα παιδί που είναι στο φάσμα του αυτισμού ότι κάθε διδακτική ώρα θα έχει δίπλα του ένα διαφορετικό πρόσωπο; Καινούριες αντιδράσεις. Χρόνος χαμένος. Το παιδί περνούσε περισσότερο χρόνο στο προαύλιο και στο σπίτι, παρά στην τάξη. Σχεδόν κάθε μέρα χτυπούσε το τηλέφωνο, σχεδόν κάθε μέρα ήμασταν στο σχολείο. Όταν στα μέσα της χρονιά ήρθε ο δάσκαλος της παράλληλης στήριξης έπρεπε να βρούμε τρόπο να πείσουμε εκ νέου το παιδί μας πως κάθε Δευτέρα για 5 ώρες και κάθε Τετάρτη για 4 ώρες θα έχει έναν άγνωστο άνθρωπο δίπλα του στο θρανίο. Πώς να φτιάξεις κουτάκια για αυτή τη νέα πραγματικότητα και να τα βάλεις μέσα σε ένα αυτιστικό μυαλό;
Ο δάσκαλός μας εξαιρετικός! Παρόλο που ήρθε με 5 μήνες καθυστέρηση, παρόλο που είχε τόσο λίγες ώρες, παρόλο που δεν είχε αντίστοιχη εμπειρία, βρήκε τον τρόπο να κερδίσει την εμπιστοσύνη του παιδιού , να το προσεγγίσει, να το βοηθήσει. Όμως τις μέρες που δε βρισκόταν στο σχολείο οι δυσκολίες και τα προβλήματα εξακολουθούσαν για όλους μας να είναι το ίδιο έντονα. Κάπως έτσι πέρασε η χρονιά πέρσι και την τελευταία μέρα του σχολείου που ο Νικόλας μου αποχαιρέτησε το Βαγγέλη (έτσι έλεγαν το δάσκαλό μας) με δάκρυα στα μάτια μας είπε πως για αυτόν τον άνθρωπο θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση μέσα στη καρδιά του! Όποιος γνωρίζει από αυτισμό ξέρει πόσο δύσκολο είναι για αυτά τα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και πόσο ακόμη πιο δύσκολο είναι να ανοίξουν τη καρδιά τους και να βάλουν έναν άνθρωπο μέσα σε αυτή.
Τον Σεπτέμβρη τη μέρα του αγιασμού κάποιοι απ’ τους γονείς που τα παιδιά μας πάνε στην ίδια τάξη μου επιτέθηκαν λέγοντάς μου πως είμαι εγωίστρια γιατί έχω το παιδί μου στο ίδιο σχολείο με τα δικά τους παιδιά, γιατί η παρουσία του στην τάξη εμποδίζει τον εκπαιδευτικό να προχωρήσει την ύλη. Δεν είναι υποχρεωμένος ο εκπαιδευτικός να κυνηγάει το δικό σου παιδί, κυρία μου, και τα δικά μας να χάνουν το μάθημά τους, μου είπαν…Να πάρεις το αυτιστικό σου παιδί και να το πας σε σχολείο για αυτιστικά παιδιά, μου είπαν… Μου είπαν… μου είπαν… μου είπαν…Μέχρι που με απείλησαν ότι θα βρούν τρόπο να μας διώξουν απ’ το σχολείο…
Μέσα σε ένα χρόνο ένα παιδί που δε φταίει σε τίποτα και μια οικογένεια που δεν επέλεξε το παιδί της να γεννηθεί με αυτή την ιδιαιτερότητα βίωσε την απόγνωση, την απομόνωση, την απελπισία, την αγωνία, τη θλίψη, το ρατσισμό, την περιθωριοποίηση, τον αποκλεισμό. Ποιος φταίει; Ποιος έχει την ευθύνη για όλο αυτό; Σε ποιον παραδίνουμε αθώες ψυχές και από ποιον παραλαμβάνουμε δυστυχισμένα, απογοητευμένα, ματαιωμένα, κοινωνικά αποκλεισμένα και περιθωριοποιημένα παιδιά; Ποιός έχει το δικαίωμα να στερήσει απ’ το παιδί μου, απ’ το κάθε παιδί που δυσκολεύεται, το αναφερετο συνταγματικό δικαίωμά του στη δωρεάν παιδεία; Στο νομό μας φέτος (ν. Μεσσηνίας) από τις αιτήσες που έγιναν στη πρωτοβάθμια ικανοποιήθηκαν λιγότερες από το ένα τρίτο. Και αυτές για 6-8-10 ώρες εβδομαδιαίως.
Ξέρετε, όλοι εσείς που αποφασίζετε για τα παιδιά μας, τι δημιουργείτε; Δημιουργείτε ανάλγητους, αδιάφορους και ρατσιστές ανθρώπους, που προκειμένου να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη γνώση των δικών τους παιδιών, εμάς μας αντιμετωπίζουν σαν πολίτες β΄κατηγορίας. Οδηγείτε γονείς και οικογένειες στην απόγνωση και στην ενοχή, μιας και ελάχιστοι από εμάς έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν ιδιωτική παράλληλη στήριξη, της οποίας το κόστος ανέρχεται στα 700 ευρώ μηνιαίως. Οδηγείτε τα παιδιά μας στην αμάθεια, στερώντας τους ακόμη και τη βασική εκπαίδευση. Οδηγείτε τα παιδιά μας στο περιθώριο, στον σχολικό αποκλεισμό. Τα κάνετε θύματα ρατσιστικών συμπεριφορών και ευάλωτα στην ενδοσχολική βία. Ξεχνάτε όμως ότι, τα παιδιά που σήμερα πετάτε στο περιθώριο, πάντα και ως ενήλικες ακόμη, στο περιθώριο θα τα βρίσκετε, γιατί αυτός είναι ο δρόμος που εσεις τους έχετε δείξει. Εσείς δημιουργείτε τους αυριανούς περιθωριοποιημενους και απροσάρμοστους ανθρώπους. Οι δάσκαλοι της παράλληλης στήριξης δεν είναι μόνο οι εκπαιδευτικοί που συμβάλλουν στη μείωση των μαθησιακών δυσκολιών. Είναι εκείνοι που θα γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στο διαφορετικό παιδί και τους συνομηλίκους τους, που θα συμβάλλουν στην ένταξη και την κοινωνικοποίησή του αλλά και στην ομαλή λειτουργία ολόκληρου του σχολικού πλαισίου.
Την οικονομική κρίση να τη πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν, και όχι τα ιδιαίτερα και ιδιαιτέρως ευάλωτα παιδιά μας. Είναι αρκετά δύσκολο αυτό με το οποίο καλούνται να ζήσουν, να παλέψουν και να ξεπεράσουν καθημερινά. Ήδη, νιώθουν αρκετά μειονεκτικά σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας τους. Και οι οικογένειες έχουμε ήδη γείρει από το βάρος της διάγνωσης και με τις όποιες δυσκολίες αυτό συνεπάγεται.
- Αφήστε μας να αγωνιστούμε δίπλα στα παιδιά μας και μη μας δυσκολεύετε τον ήδη δύσβατό μας δρόμο.
- Οδηγείστε τα παιδιά μας από τον σχολικό αποκλεισμό και τη περιθωριοποίηση στην ισότιμη μεταχείριση και τη συνεκπαίδευση.
- Δώστε στα παιδιά μας το αναφέρετο, το συνταγματικό τους δικαίωμα για δωρεάν παιδεία.
- Συμβάλετε, γιατί μόνο εσείς μπορείτε, στη μείωση της ενδοσχολικής βίας και του ρατσισμού.
Η παιδεία, ο σεβασμός, η δικαιοσύνη και η ισότιμη μεταχείριση αξίζουν σε όλα τα παιδιά!
(κα Μαρία Λευτάκη – γονέας που πρωτοστάτησε στην παρούσα πρωτοβουλία)
Ξυπνάω κάθε πρωί σηκώνομαι ετοιμάζομαι. Σε εκείνο λοιπόν το δευτερόλεπτο ξεκινά… ξεκινά ο αγώνας της υπόλοιπης μας ημέρας. Σήκω, αγάπη μου, σήκω θα αργήσουμε για το σχολείο. Πως να το δεχτείς, εδώ, καλά-καλά εγώ δε μπορώ. “Νυστάζω” μου λες, “Είμαι κουρασμένος”, μου λες. “Και εγώ το ίδιο μωρό μου”, απαντώ. Αρχίζουν οι σκέψεις να παίρνουν ξανά στροφές μέσα στο μυαλό μου. Σε πάω σχολείο …φοβάμαι. Πως νιώθεις, άραγε, τι να σκέφτεσαι. Ήμουνα καλή μαμά την προηγούμενη μέρα; σε βοήθησα, σε δυνάμωσα αρκετά; Δε ξέρω, πάντα μια αμφιβολία, πάντα ο ίδιος φόβος. Μήπως αισθανθείς λιγότερος, μη σε κοροϊδέψουν… Γιατί; Ποιος κρίνει;
Δεν βλέπουν ότι κάθε μέρα προσπαθείς να φανείς μέσα από τους ήχους τους; Μέσα από τα χέρια σου μέσα από την φωνή σου; Σε ξεχνούν, αγάπη μου, και εσύ αδικείσαι πολλές φορές. Αδιαφορούν. Τότε αγχώνεσαι, κλειδώνεσαι, επιτίθεσαι. Μα, γιατί δεν βλέπουν, πόσο γενναιόδωρος είσαι. Πως έχεις μία αγκαλιά για όλους.
Ποιος από όλους θα δει μέσα σου και θα ανακαλύψει τον θησαυρό σου;
Ναι.. Κάθε μέρα οι ίδιες σκέψεις… θα αγαπήσεις; Θα αγαπηθείς; Μην νιώσεις ποτέ την μοναξιά αγάπη μου. Πόσο θέλω να είσαι ευτυχισμένος. Ας φωνάξουμε όλοι, δυνατά, με μια φωνή δυνατή, διαπεραστική, λυσσασμένη!
Βαρέθηκα να αντιμετωπίζω μαρμάρινους ανθρώπους. Τα παιδιά μας μας χρειάζονται. Ας φωνάξουμε δυνατά σε αυτούς, που ξέχασαν την ανθρώπινη φύση τους. Ας γίνουμε καλύτεροι. Όλα τα παιδιά έχουν ίσα δικαιώματα. Ας ανοίξουμε τα μυαλά και τις καρδιές μας.
(κα Νίκη)
Αγάπη… Μόνο αυτό το συναίσθημα θα έπρεπε να νιώθει κανείς για ένα παιδί. Πρωτίστως αγάπη… Και μετά όλα τα άλλα.
Γιατί την αγάπη την ακολουθούν και όλα τα άλλα. Όμως, για τα δικά μας παιδιά, από την ώρα της διάγνωσης, η αγάπη είναι γαντζωμένη στον φόβο… έναν φόβο άγριο και δυνατό… έναν φόβο που φουντώνει, που καταπίνει, έναν φόβο που παραλύει… έναν φόβο που θεριεύει ακριβώς λόγω αυτής, της απέραντης αγάπης… Δεν είναι η ίδια αγωνία που νιώθει κάθε γονιός όταν το παιδί του θα βγει στον κόσμο.
Όχι. Δεν είναι απλά, αυτή η αγωνία.
Είναι ενστικτώδης, άγριος τρόμος… Γιατί φθάνει η ώρα, που το παιδί σου, το ευαίσθητο ξεχωριστό σου πλάσμα, θα βγει από την ασφάλεια της αγκαλιάς σου, έξω, σε έναν κόσμο αφιλόξενο, σε έναν κόσμο, που δεν δέχεται το διαφορετικό…
Και εσύ, καρδιά μου, είσαι διαφορετικός! Υπέροχα διαφορετικός!
Μπορείς και αναγνωρίζεις όλες τις μουσικές. Τραγουδάς ξεχωριστά, με μια υπέροχη μελωδική φωνούλα. Θυμάσαι τα πάντα… Αγγίζεις τα πάντα, απαλά, διερευνητικά, λες και έχουν ψυχή… Όλες σου οι απαντήσεις και οι απορίες είναι απόλυτα λογικές & κυριολεκτικές… Γιατί μέσα στο μυαλουδάκι σου, υπάρχουν κουτάκια και τα πάντα είναι μέσα σε αυτά. Τακτοποιημένα και στοιχισμένα, για να μπορείς να τα βρίσκεις εύκολα. Να μην μπερδεύεσαι και αγχώνεσαι και τρομάζεις… Η αγκαλιά σου είναι ζεστή, γεμάτη, αθώα. Η αγκαλιά σου ξεχειλίζει αγάπη… Αρκεί κάποιος να την δεχθεί…
Πως, όμως, θα τα δει αυτά κάποιος, μέσα σε τόσα παιδιά; Πως θα καταφέρεις να ξετυλίξεις αυτήν την υπέροχη διαφορετικότητα σου, σε ένα πλήθος παιδιών που φωνάζει, που τρέχει, που μαθαίνει γρηγορότερα από εσένα; Σε έναν δάσκαλο που ίσως δεν γνωρίζει, που ίσως δεν έχει αρκετό χρόνο, που ίσως δεν ενδιαφέρεται; Σε γονείς τυπικών παιδιών που δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν γνωρίζουν (και πολλές φορές δεν θέλουν να μάθουν) και νομίζουν ότι θα κάνεις κακό ή θα καθυστερήσεις τα δικά τους παιδάκια;
Θέλεις χρόνο αγάπη μου, πιο πολύ χρόνο από τα άλλα παιδάκια… Θα στον δώσουν άραγε μάτια μου;
Θα παίξουν μαζί σου; Θα μπορέσουν να καταλάβουν, γιατί επαναλαμβάνεις διαρκώς τις ίδιες λέξεις; Θα έχουν την υπομονή να αντέξουν τα ξεσπάσματα σου; Θα καταλάβουν ότι, υπάρχουν οι επαναλήψεις, επειδή νιώθεις πιεσμένος; Ότι φοβάσαι; Ότι όλα αυτά που για όλα τα άλλα τα παιδάκια είναι φυσικά, για σένα είναι δύσκολα, δυσνόητα, ακατανόητα πολλές φορές; Θα καταλάβουν ότι, δεν τους κοιτάς κατάματα, όχι γιατί τους αγνοείς, αλλά γιατί δεν μπορείς; Γιατί δεν το αντέχεις;
Αχ πόσος φόβος… Μην σε αποκλείσουν… Μην σε κοροϊδέψουν… Μην μιλήσουν για σένα άσχημα και δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου… Μην σε μαλώσει ο δάσκαλος γιατί δεν μπορεί να καταλάβει γιατί αντιδράς έτσι… μην τρομάξεις μακριά μας και κλειστείς πάλι μέσα σου… Αχ πόσος φόβος… Μήπως δεν είσαι ευπρόσδεκτος… Μήπως σε νιώθουν βάρος… Μήπως στο δείξουν και στο πουν και πληγώσουν την αθώα καρδούλα σου… Αχ πόσος φόβος… Να σε δεχθούν… Να σε καταλάβουν… Να σε ενσωματώσουν, όσο γίνεται… Να μάθεις γράμματα, να αυτονομηθείς, να κάνεις φίλους, να μεγαλώσεις, να ερωτευθείς, να προχωρήσεις…
Και ταυτόχρονα, πόσες, πόσες ευχές τυλιγμένες από τον φόβο… Να έχουμε υγεία για όσο μας χρειάζεσαι, να σταθούμε δίπλα σου, να γίνουμε ο τοίχος που θα κρύψει τα περίεργα βλέμματα, τα βλέμματα της μη αποδοχής, της λύπης, της απόρριψης, να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο να δεχθεί το διαφορετικό, έστω, τον δικό μας μικρό κόσμο, να γίνουμε η φωνή σου, να σε προφυλάξουμε μέχρι να μην μας χρειάζεσαι πια…
Να μην μας χρειάζεσαι πια…
Για το παιδί της καρδιάς μου, τον ανηψιό μου.
(κα Άννα )
Νουμερο 2341, 15ο δημοτικό σχολείο…
Τα μάτια του είναι πράσινα κι έχουν το χρώμα της χλόης, τα μαλλιά του είναι σκούρα καστανά και μοιάζουν με του παππού Αναστάση. Όταν γελάει δυο υπέροχα λακάκια εμφανίζονται στο πρόσωπό του, που κάνουν το χαμόγελό του να μοιάζει με γέλιο αγγελικό. Αγαπά τον ήλιο και τα φώτα στις κολώνες των δρόμων. Η αγκαλιά του είναι δυνατή και όταν σε κλείσει μέσα, δεν θα θελήσεις ποτέ να βγεις. Ξέρει να μετράει μέχρι το άπειρο, μπορούσε να διαβάσει πριν καν πει “μαμά”. Ξέρει όλες τις σημαίες των ευρωπαϊκών χωρών, ζωγραφίζει περίτεχνα σχέδια, μιλάει αγγλικά και προσπαθεί να μάθει και ισπανικά. Με μια ματιά αποτυπώνει κάθε μικρή λεπτομέρεια, λατρεύει τα ζώα και μπορεί να σου απαντήσει σε οποιαδήποτε απορία σου για την τεχνολογία. Αισθάνεται την ενέργεια των ανθρώπων και δεν πλησιάζει αυτούς που δεν τον συμπαθούν, ούτε τους λέει γεια γιατί δεν του αρέσει να υποκρίνεται. Μπορεί να σου πει τι απόσταση έχει κάθε πλανήτης από τον ήλιο και τι σημαίνει σούπερ νόβα.
Είναι εφτά χρόνων. Είναι το παιδί μου. Είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία κάθε βράδυ.
Στο διάλειμμα τα παιδιά τον κοροϊδεύουν γιατί δεν μπορεί να παίξει όπως αυτοί. Η δασκάλα συνέχεια μιλάει δυνατά και εκείνος δεν αντέχει και θυμώνει. Ξέρει ότι, δεν μοιάζει με τους άλλους, ξέρει ότι, γι’ αυτόν το σχολείο είναι μια ζωντανή κόλαση, γεμάτη ερεθίσματα, που δεν μπορεί να αντέξει. Παρόλα αυτά, είναι ο μόνος που θα προσπαθήσει περισσότερο από κάθε άλλον μαθητή, και ας μην μπορείτε να το δείτε. Περιμένει εκείνη την δασκάλα που θα σταθεί δίπλα του και θα του δείξει τον τρόπο να κάνει φίλους, να παίξει στα διαλείμματα, να δικτυωθεί μέσα στην τάξη, να γίνει η ασπίδα, που με τη γνώση της θα απορροφήσει όλη την ματαίωση, που τον κάνει να θυμώνει τόσο. Τον λένε Βασίλη, Τάκη, Νικόλα, Αρετή και είναι παιδί της Στέφης, της Άννας, της Μηλιώς και του Αποστόλη. Οι γονείς του πληρώνουν ένα τσουβάλι λεφτά για συνεδρίες, παλεύουν να ισορροπήσουν στον κόσμο σας που δεν χωράει τίποτα διαφορετικό! Που κλείνουν το βραδυ το φως και θυμούνται όλα τα θυμωμένα μάτια που αντίκρυσαν.
Νούμερο 2341, δεν θα έρθει καμιά δασκάλα φέτος για σένα. Δεν φταίω εγώ! Δεν έχω αρκετές πιστώσεις για να μοιράσω μισθούς!
Νούμερο 2341, δεν φταίω εγώ! Νούμερο 2341, δεν ξέρω το όνομα σου, για μένα είσαι μόνο ένας αριθμός…
(κα Μαρία)
Από την πρωτοβουλία ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΣΤΗΡΙΞΗ
Διαβάστε ακόμη…
Γονείς Διεκδικούν τα Αυτονόητα για την Παράλληλη Στήριξη των Παιδιών τους…
