Η Άδα Σταματάτου, ακτιβίστρια για τον Αυτισμό και πρόεδρος της ΑΜΚΕ Race for Autism Gr μοιράστηκε, μέσω της σελίδας της «Η ζωή μου με τον Γιάννη», μια μικρή αλλά όμορφη ιστορία για την συμπερίληψη.
Η ανάρτηση της:
Η ιστορία που ακολουθεί διαδραματίστηκε στις 10 Αυγούστου αλλά προς ένδειξη σεβασμού στους ανθρώπους που πάλευαν με την καταστροφική φωτιά δεν την κοινοποίησα τότε.
Όλα μου τα καλοκαίρια από μωρό τα έχω ζήσει στην Αίγινα.
Έχω αμέτρητους φίλους παιδικούς που κάθε καλοκαίρι βρισκόμασταν στο νησί. Υπήρχαν δύο παρέες με γνώμονα που ήταν τα σπίτια μας.
Οι Φάροι και τα Πλακάκια.
Τσακωνόμασταν κάθε μέρα στα παιχνίδια, στη θάλασσα, στα ποδοσφαιρικά ματς, μπουγελωνόμασταν… μέχρι και περίοδο γιουρτώματος περάσαμε. Δεν είχε μείνει κεσεδάκι με γιαούρτι σε ολόκληρο το νησί!
Μεγαλώνοντας αρχίσαμε τους έρωτες μεταξύ μας οπότε οι καυγάδες καταλάγιασαν.
Σήμερα είμαστε όλοι αγαπημένοι και το ευχάριστο είναι ότι τα παιδιά μας, που είναι πια πάνω από είκοσι ετών, έχουν γίνει και τα ίδια φίλοι.
Τα τελευταία 10 χρόνια γίνεται ένα μεγάλο beach party τον Αύγουστο από τον Λεωνίδα Κ. που ήταν από την παρέα Φάρος.
Ο Λεωνίδας μας συγκεντρώνει σε ένα σπιτάκι που έχει δίπλα στη θάλασσα, πάμε όλοι φαγητά και ποτά και εκείνος παίζει μουσική από τη δεκαετία του ’80.
Κάθε χρόνο βγάζουμε στο τέλος μια ομαδική φωτογραφία για να την έχουμε ανάμνηση.
Είμαστε πάνω από 40 άτομα σε αυτές τις δύο παρέες και έτυχε εγώ και η Κατερίνα να έχουμε και οι δύο βαριά αυτιστικούς γιους.
Τον Γιάννη και τον Νικόλα.
Στο φετινό πάρτυ ήταν μόνο ο Νικόλας.
Ο δικός μου Γιάννης ήταν στο σπίτι μας με την αδερφή του.
Όλοι περιμένουμε τη στιγμή που θα μας φωνάξει ο Λεωνίδας για τη φωτογραφία. Μας λέει πως να στηθούμε, που να πάνε οι ψηλοί, που να πάνε οι πιο μικροί, που να σταθούμε ώστε να μην κρύβουμε το πανό που έχει πάει έως τη Βραζιλία την εποχή του Μαραντόνα. Κάθε χρόνο μας τα λέει όλα αυτά!
Και εμείς ακολουθούμε ακριβώς τη σκηνοθεσία του!
Φέτος τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι για το κλικ ακούω τον Λεωνίδα να φωνάζει «Στοππππ» και να φεύγει από το σημείο της φωτογραφίας!
Όλοι αρχίσαμε να γκρινιάζουμε.. «μα τι έγινε;», «είμαστε στον ήλιο μια ώρα», «επιτέλους πότε θα βγούμε φωτογραφία;»
Παρακολουθώ τον Λεωνίδα που κατευθύνεται προς τη θάλασσα.
1215 δρομείς για τον αυτισμό στο φετινό Race for Autism Gr!
«Μα τι κάνει;» αναρωτιέμαι…
Ο μόνος που είχε μείνει μέσα στη θάλασσα και δεν έχει ακολουθήσει για την ομαδική φωτογραφία ήταν ο Νικόλας της Κατερίνας. Ήταν χαρούμενος μέσα στο νερό και τραγουδούσε μόνος του.
Πάει ο Λεωνίδας τον αρπάζει από το χέρι και τον βγάζει έξω.
Ο Νικόλας φώναζει «την πετσέτα μου» «δεν έχει πετσέτα τώρα… έλα εδώ να βγάλουμε φωτογραφία», του λέει ο Λεωνίδας με τη δυνατή φωνή του!
Και τον τοποθετεί στο κέντρο μαζί με τους υπόλοιπους.
Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια γιατί αυτό ακριβώς είναι η ενσυναίσθηση και η συμπερίληψη.
Να κάνεις κάτι όχι για να σε δουν, όχι για να στο αναγνωρίσουν… αλλά γιατί αυτό είναι το σωστό για τον άλλον, για σένα τον ίδιο, για την ψυχή σου και τελικά για την ίδια την κοινωνία.
Ο Νικόλας δεν θα στενοχωριόταν αν δεν έβγαινε στη φωτογραφία. Ούτε η Κατερίνα θα στενοχωριόταν γιατί ο Νικόλας ήταν χαρούμενος στο νερό.
Ούτε εγώ θα έβγαζα τον Γιάννη από τη θάλασσα. Θα τον άφηνα να κολυμπάει για να έχω πέντε λεπτά ηρεμίας.
Όμως αυτό που έκανε ο Λεωνίδας είναι αυτό που πρέπει να κάνουν οι άλλοι για εμάς.
Να σκεφτούν τα παιδιά μας όταν εμείς από την κούραση αναζητούμε πέντε λεπτά ηρεμίας για τον εαυτό μας.
Ο Λεωνίδας το έκανε για τον ίδιο.
Όχι για να του πει κάποιος μπράβο.
Αλλά γιατί αυτό θεώρησε ότι είναι το σωστό. Και φυσικά με αυτή την απλή κίνηση δίδαξε την συμπερίληψη και στους υπόλοιπους.
Με συγκίνησες πολύ Λεωνίδα.
Εκ μέρους της Κατερίνας και εμένα σε ευχαριστούμε για τον τρόπο που σκέφτεσαι και τον τρόπο που μεγαλώνεις τα δικά σου παιδιά έχοντας ενσυναίσθηση.
Υγ. Ο Νικόλας είναι ο μόνος που δεν κοιτάζει τον φακό… είναι όμως στη φωτογραφία. Είναι εκεί. Μαζί μας.
Δυο παρέες που έγιναν μία.
