Ποια τα συστατικά ενός καλού θρίλερ; Suspense, γρήγορος ρυθμός, διαρκής και αυξανόμενη ένταση και αβεβαιότητα. Πάνω-κάτω αυτά που χαρακτηρίζουν τη ζωή μιας εργαζόμενης γυναίκας που προσπαθεί να μεγαλώσει μόνη τα παιδιά της, στις κρεατομηχανές που ονομάζουμε δυτικές κοινωνίες.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Ως κοινωνικό θρίλερ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ταινία Full Time (À Plein Temps) γαλλικής παραγωγής του 2021 με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική Laure Calamy (γνωστή από το απολαυστικό «Πάρε τον μάνατζέρ μου»).
Κεντρικό πρόσωπο είναι η Ζιλί, μια χωρισμένη μητέρα με δύο μικρά παιδιά, που προσπαθεί να επιβιώσει, μέσα στο ταραγμένο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα που επικρατεί στη Γαλλία, τα τελευταία χρόνια. Από στέλεχος μεγάλης εταιρείας με περγαμηνές, βρέθηκε σε ένα μικρό χωριό, αναγκασμένη να πηγαινοέρχεται κάθε μέρα στο Παρίσι, όπου δουλεύει ως αρχικαμαριέρα σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο.
Άγχος…
Τα μεγάλα ατού της ταινίας είναι ο ρεαλισμός αλλά και ο φρενήρης ρυθμός της. Οι μόνες στιγμές που βλέπουμε την Ζιλί ήρεμη, είναι τις λίγες ώρες που κοιμάται και κάποιες στιγμές που ξεχνιέται όταν χαίρεται τα παιδιά της. Κάθε μέρα ξεκινάει στο σκοτάδι του πρωινού και τελειώνει στο σκοτάδι της νύχτας. Ένας ψυχοφθόρος αγώνας δρόμου, χωρίς τέλος και χωρίς προορισμό.
Το γρήγορο μοντάζ και η πολύ έξυπνη μουσική, μεταφέρουν το στρες της Ζιλί στον θεατή, που βλέπει στο πρόσωπο της, μια σύγχρονη εκδοχή του Σίσυφου. Κάθε μέρα φαίνεται ότι χάνεται και κάτι, ό,τι πάει η ζωή της και λίγο πιο πίσω.
Μια ευκαιρία…
Μία συνέντευξη για δουλειά που ταιριάζει στις σπουδές και στην προϋπηρεσία της έρχεται να της φέρει ελπίδα στο χειρότερο όμως timing. Γιατί όλοι ξέρουμε ότι αν υπάρχει ένας απαράβατος νόμος στο σύμπαν, είναι αυτός του Μέρφι: Ό.τι μπορεί να πάει στραβά θα πάει…
Μαζί με το χάος στη ζωή της προκύπτει και το χάος στη γαλλική κοινωνία με τις απεργίες στις συγκοινωνίες. Είναι συγκλονιστικός ο αγώνας της Ζιλί να κρατήσει το κεφάλι της πάνω από τα προβλήματα που την πνίγουν, οικονομικά και πρακτικά. Δυστυχώς όπως γίνεται και πολύ συχνά στην πραγματικότητα, η απουσία του πατέρα σε όλα τα επίπεδα είναι εκκωφαντική.
Θα τα καταφέρει η Ζιλί; Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα και θα το αφήσω να το διαπιστώσετε μόνοι σας…
Όχι άλλες «προκάτ» ηρωίδες…
Από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές αποτυχίες των τελευταίων χρόνων είναι οι ταινίες με ατσαλάκωτες super-ηρωίδες, χωρίς συναισθήματα ή αδυναμίες, που δανείζονται όλα τα χαρακτηριστικά από αυτό που (σωστά) αποκαλείται τοξική αρρενωπότητα, για να πουλήσουν ένα προκάτ πρότυπο γυναικείου δυναμισμού. Ένα πρότυπο που είναι έξω από την πραγματικότητα της σύγχρονης γυναίκας. Αντιθέτως η Ζιλί είναι ένας πραγματικός χαρακτήρας, μία γυναίκα που προσπαθεί, ζητάει βοήθεια, κάνει λάθη, απελπίζεται αλλά ρισκάρει και συνεχίζει… Μένει χωρίς ανάσα, κουράζεται, κλαίει, απογοητεύεται αλλά συνεχίζει.
Αυτό είναι και το πιο δύσκολο, να βρίσκεις την δύναμη να συνεχίσεις.
Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για καμία γυναίκα σήμερα, με ή χωρίς παιδιά. Με εξευτελιστικούς μισθούς, δυσβάσταχτο κόστος διαβίωσης και άθλιες συνθήκες εργασίας, κανένας δεν μπορεί να ζήσει σωστά και όπως το αξίζει.
Υπενθύμιση…
Επέλεξα αυτήν την ταινία για τις 8 Μαρτίου, για δύο λόγους. Μητέρα μου ήταν μια γυναίκα που έζησε καταστάσεις σαν και αυτές που μας δείχνει το φιλμ και αργότερα έμαθα, σαν χωρισμένος πατέρας, το πόσο σημαντικό είναι να είμαι πάντα δίπλα στο παιδί μου.
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς, όσο μπορείς να «προστατεύσεις» το παιδί σου, από τις άσχημες καταστάσεις και με τις τελευταίες ψυχικές ή και οικονομικές δυνάμεις σου, να του προσφέρεις όσα πρέπει, ακόμα και αν την ίδια ώρα όλα μοιάζουν δύσκολα ή απίθανα. Η ταινία ταιριάζει λοιπόν σε μία τέτοια μέρα, που δεν είναι γιορτή αλλά υπενθύμιση αγώνων τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα για μία καλύτερη ζωή για όλες τις γυναίκες.
Την ταινία θα την βρείτε δωρεάν στο cinobo.com με δοκιμαστική εγγραφή 14 ημερών.
