«Δεν πρέπει να πεθάνω… Όλα τα σανίδια είναι σαθρά… Παρακμή… Κανένα σύστημα αποτροπής… Δεν παλεύουμε για τα παιδιά μας αλλά για να προστατεύσουμε όλα τα υπόλοιπα παιδιά…»
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού
Αυτά και πολλά περισσότερα ακούγονται στο ντοκιμαντέρ του Mega «#ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ», για το έγκλημα στα Τέμπη, όπου 57 (τουλάχιστον) άτομα σκοτώθηκαν σε σύγκρουση δύο τρένων στις 28 Φλεβάρη 2023.
Αδιαμφισβήτητα το μεγαλύτερο έγκλημα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Δεν ήταν «η κακιά η ώρα», οι καιρικές συνθήκες, το έλλειμμα σχεδιασμού ή ακόμα και η αδυναμία έγκαιρης ή αποτελεσματικής ανταπόκρισης όπως σε άλλες τραγωδίες, αλλά η διαφθορά, η αδιαφορία για την ασφάλεια όλων μας και η εγκληματική διάλυση των υποδομών, ενός failed state που αυτοαποκαλείται ευρωπαϊκό κράτος.
Διπλή φρίκη…
Η δημοσιγράφος Ανθή Βούλγαρη μιλαει με γονείς και συγγενείς των θυμάτων, εμπερογνώμονες, διασώστες και όλους όσους έζησαν τα τραυματικά γεγονότα εκείνης της ημέρας. Δεν χρειάζεται να περιγράψω τις σκηνές φρίκης, μίας πραγματικότητας που ξεπερνάει τη φαντασία όλων μας γι’ αυτό που αποκαλούμε κόλαση, το κάνει αυτό το ντοκιμαντέρ μέσα από μαρτυρίες. Ακόμα και γιατροί και έμπειροι διασώστες στιγματίστηκαν από αυτά που είδαν. Για εμένα ακόμα μεγαλύτερη φρίκη προκαλεί η ξεδιάντροπη προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος, όπως γίνεται φανερή από τα λόγια των γονέων που βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα βρώμικο και αδίστακτο εγκληματικό μηχανισμό εξουσιών. Σε βίντεο βλέπουμε λίγες μέρες πριν την τραγωδία, κάποιους να λένε ψέματα ότι ήταν ασφαλή τα τρένα παρά τις «προφητικές» προειδοποιήσεις των συνδικαλιστών. Και μετά ήρθε η ώρας της «θεσμικής» συγκάλυψης.
«Να συνεχίσετε τη ζωή σας…»
Τα στοιχεία μπαζώθηκαν, τα αίτια της φωτιάς δεν έχουν ακόμα διασαφηνιστεί και ένας πατέρας καταγγέλλει ότι του συνέστησε δικαστικός «να συνεχίσει τη ζωή του». Ποια ζωή να συνεχίσεις όταν σου έχουν σκοτώσει το παιδί; Ένα νέο παιδί γεμάτο ελπίδες, όνειρα και δίψα για ζωή όπως τα περισσότερα νέα παιδιά που σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα. Τόσα χαμόγελα έσβησαν, τόσες αγκαλιές θα μείνουν άδειες. Οι άνθρωποι που μένουν πίσω, μας λένε ότι πολεμούν, όχι μόνο για τη μνήμη των παιδιών τους αλλά και για τα δικά μας παιδιά. Δέχονται επιθέσεις διαδικτυακά από ψηφιακά ασπόνδυλα και «νουθετούνται» από χρυσοποίκιλτους ρασοφόρους να υποφέρουν βουβά γιατί έτσι είναι το πρέπον (ή βολευει ίσως).
Υποστηρίξτε το σχετικό ψήφισμα εδώ…
Δεν τους επιτρέπουν να θρηνήσουν…
Τα τελευταία χρόνια οι γονείς των δολοφονημένων παιδιών σηκώνουν το βάρος των αγώνων για δικαιοσύνη στην Ελλάδα.
Η Μάγδα Φύσσα στέκει περήφανα απέναντι στον ναζισμό και τον εκφασισμό της κοινωνίας μας, η μητέρα του Ζακ απέναντι στο σκοταδιστικό άγος της ομοφοβίας, οι μητέρες της Γαρυφαλλιάς, της Ελένης και τόσες άλλες μιλούν για τις γυναικοκτονίες που δεν αναγνωρίζονται ακόμα νομικά στην χώρα μας και η λέξη «ΔΗΚΕΟΣΙΝΗ» μας θυμίζει τις κρατικές εκτελέσεις με ρατσιστικά κίνητρα όσων γεννήθηκαν σε «λάθος φυλή». Για τα δολοφονημένα άτομα με αναπηρία σε δομές κολαστήρια, συχνά δεν υπαρχει πια ούτε γονίος να μιλήσει… Στην Ελλάδα δεν σου επιτρέπουν να θρηνήσεις το παιδί σου. Τι να πεις στον άνθρωπο που έχασε δύο κόρες και την ανιψιά του την ίδια μέρα. Τι να πεις στον πατέρα που τα έχει βάλει με τον θεό; Τι να πεις στη Ντίνα ένα νέο κορίτσι που επιβίωσε με τρομακτική προσπάθεια, είναι χρήστρια αναπηρικού αμαξιδίου και παλεύει ακόμα για την υγεία της;
Πώς να θρηνήσεις όταν βλέπεις την αδικία να περιγελά νεκρούς και ζωντανούς;
Οφείλουμε…
Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο, δείτε το ντοκιμαντέρ και ακούστε τις μαρτυρίες. Οφείλουμε στους ανθρώπους που χάθηκαν, στα ίδια μας τα παιδιά και σε όσους αγαπάμε να μην ξεχάσουμε (πάλι), να μην αφήσουμε (και) αυτό το έγκλημα ατιμώρητο. Αν θέλουμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπειά μας, οφείλουμε να καταλάβουμε, ότι η σιωπή και η συμμόρφωση σε αυτή την περίπτωση, είναι και συνενοχή.
Δείτε το ντοκιμαντέρ εδώ…
