Πέρασε πάνω από ένας μήνας από το 2o Nevronas FESTival όμως εγώ, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους, δεν μπορώ να το ξεχάσω.
της Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
Δεν ήταν μόνο μια ευκαιρία για εμένα ως ανάπηρη να παρακολουθήσω καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και να συμμετέχω σε εργαστήρια – κάτι που από μόνο του αποτελεί μοναδική εμπειρία δεδομένης της σχεδόν ανύπαρκτης προσβασιμότητας στην Αθήνα, τη -θεωρητικά- περισσότερο ευνοημένη πόλη της χώρας.
Είχα επίσης την ευκαιρία να δω ανθρώπους με παρόμοιες ή και διαφορετικές βλάβες από εμένα (και χωρίς) να καλλιτεχνούν, να μιλούν για τις εμπειρίες τους και να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτή τη γιορτή της συμπερίληψης. Όλοι κέρδισαν το ειλικρινές χειροκρότημα του κοινού, όχι για τα όσα κατάφεραν παρά την αναπηρία τους, αλλά πορευόμενοι μαζί της. Άνθρωποι χωρίς κάποια αναπηρία ή νευροδιαφορετικότητα που θεωρώ σύμμαχους στον αγώνα για την προσβασιμότητα, μίλησαν και εκείνοι για την αξία της και συμμετείχαν με μεγάλο ενθουσιασμό στις καλλιτεχνικές δράσεις.
Επιπλέον, οι υπόλοιποι καλλιτέχνες ή συμμετέχοντες στα δρώμενα του φεστιβάλ είχαν τη χαρά να λάβουν μέρος σε μια εκδήλωση γεμάτη ποικιλομορφία, να γνωρίσουν διαφορετικούς ανθρώπους από τους ίδιους και να θαυμάσουν την τέχνη σε όποια μορφή και από οποιονδήποτε προσφέρεται.
Η αλήθεια είναι πως παρά την προσβασιμότητα στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, χρειάστηκα αρκετές φορές βοήθεια για την μετακίνησή μου. Είχα όμως την πρωτόγνωρη ασφάλεια πως σχεδόν σε κάθε βήμα μου υπήρχε ένας εθελοντής, που με θετική διάθεση, προσοχή και σεβασμό στην αξιοπρέπειά μου ως ΑμεΑ, ήταν πρόθυμος να με βοηθήσει. Προσωπικά θεωρώ πως δίχως αυτή την οργανωμένη ομάδα εθελοντών η πλοήγησή μου στο χώρο και η συνολική εμπειρία μου ως ΑμεΑ -αλλά και ως άνθρωπος- δεν θα ήταν η ίδια. Ήταν όλοι τους πρόσχαροι και ιδιαίτερα φιλικοί, και θα ήθελα να τους ευχαριστήσω όλους για τη συμμετοχή τους.
Το φεστιβάλ αυτό ήταν μια τετραήμερη, ολοήμερη εκδήλωση αφιερωμένη στην προσβασιμότητα, στην τέχνη και την ενημέρωση, που για μένα ως χρήστρια αμαξιδίου σε αυτήν την πόλη εδώ και χρόνια, αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη ανάσα ανέμελης διασκέδασης και συνάντησης με άλλους ανθρώπους με όμοιες ιδέες.
Ένα από τα προσωπικά highlights μου ήρθε όταν βίωσα το πρώτο κυκλοφοριακό κομφούζιο… αμαξιδίων στη ζωή μου. Η προσέλευση των χρηστών αμαξιδίων ήταν τόση και οι ομάδες συζήτησης μεταξύ μας τόσο ζωηρές, που ήρθαμε αντιμέτωποι με μια νέα -υπέροχη- πρόκληση: πώς να διασχίσουμε ένα χώρο γεμάτο με άλλους ανθρώπους με αμαξίδια; Πρώτη φορά συνυπήρξα με τόσα ΑμεΑ (και μη) σε ένα τόσο φιλόξενο και ψυχαγωγικό περιβάλλον και ελπίζω αυτό το επεισόδιο να είναι μόνο η αρχή παρόμοιων εμπειριών, εντός και εκτός του Nevronas FESTival.
Όπως έχει αναφέρει πάλι και ο Νίκος Παγίδας-συνιδρυτής και διαχειριστής του nevronas.gr: “Μακάρι όλα τα φεστιβάλ της χώρας να ήταν προσβάσιμα και συμπεριληπτικά, και ας ήταν το Nevronas FESTival μόνο ένα ανάμεσα στα δεκάδες άλλα”.
Αυτή είναι και δική μου ευχή. Μέχρι τότε όμως το Nevronas FESTival θα παραμένει εδώ να μας θυμίζει τι σημαίνει προσβασιμότητα, ισοτιμία και συμπερίληψη στην τέχνη και την ψυχαγωγία.
Stay tuned…
Γράφει: η Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
