ΑΠΟΨΕΙΣ

Για την γιορτή που πετάχτηκε στο πεζοδρόμιο…

Όταν αισθάνεσαι η ζωή δεν είναι εύκολη. Όταν αισθάνεσαι δεν μπορείς να αγνοήσεις τις εσωτερικές φωνές σου. Ή μάλλον γιατί τότε μόνον τις ακούς. Όταν αισθάνεσαι το άδικο σε ενοχλεί και δεν αντέχεις να συνυπάρχεις μαζί του. Όταν λοιπόν στα 54 μπαίνεις σε ένα ΕΠΑΛ μαθήτρια μαζί με το παιδί σου στο Φάσμα, γιατί ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΛΥΣΗ, τότε μάλλον αισθάνεσαι.

 

της Μαρίας Κασαμπαλάκου – Συγγραφέας

 

Πολλά υποτιμητικά λέγονται για τα Επαγγελματικά Λύκεια.

Εκεί λέει το αφήγημα πάνε παιδιά που είναι αλήτες!

Τελειωμένοι, άχρηστοι και βολεψάκηδες.

Που το μόνο που θέλουν είναι να τελειώσουν για να κάνουν χάρη στους γονείς τους και να πάνε καμιά εκδρομή να ‘χουν να θυμούνται.

Γιατί στα ΕΠΑΛ  είναι λέει… εύκολα.

Κι εκεί λέει πάλι το αφήγημα, δεν έχει διάβασμα, δεν έχει κουλτούρα, δεν έχει τίποτε.. γιατί αυτοί εκεί είναι αναίσθητοι.

Έτσι θεωρούν πολλοί τους συμμαθητές μου.

Πως δεν αισθάνονται.

Εγώ όπως, που είμαι μάνα Αυτιστικού κι έμαθα να ακούω χιλιάδες ψίθυρους μέσα στις σιωπές, που έμαθα να βρίσκω το συναίσθημα μέσα στα πιο βαθιά σκοτάδια, έχω δει, όπως και πολλοί καθηγητές τους, ελπίδες κρυμμένες, πόνο, πληγές, οικογενειακά βάρη στους τρυφερούς εφηβικούς τους ώμους, αγάπες, απογοητεύσεις κι έχω γελάσει μαζί τους , έχω δακρύσει με αγωνία για αυτούς και τους θεωρώ όλους κομμάτι της ζωής μου.

Σήμερα γράφω αυτήν την επιστολή γιατί βλέπω τα κομμένα φτερά τους.

Αυτά που κόβει η ανασφάλεια, ο φόβος, η στοχευμένη πλύση εγκεφάλου και οι λάθος προορισμοί. Αυτά που ψαλιδίζει καθημερινά η άποψη του κόσμου που ενώ δεν θα έπρεπε να τους νοιάζει, λόγω εφηβείας, εσωτερικά, συμβαίνει το αντίθετο.

Ξέρετε γιατί;

Έκπληξη.

Γιατί και τα παιδιά του ΕΠΑΛ, οι αλήτες κατά πολλούς, αισθάνονται.

Αύριο γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου 1940.

Αύριο εγώ, οι συμμαθητές μου και οι καθηγητές του ΕΠΑΛ Ωρωπού, θα εορτάσουμε σε ένα υπόστεγο του Σχολείου γιατί το υπέροχο αμφιθέατρο του Σχολείου μας έχει καταληφθεί στην ουσία από το Δημοτικό Συμβούλιο της παρούσης Δημοτικής αρχής και η μορφή του είναι μονίμως έτοιμη για να δεχτεί το εν λόγω Συμβούλιο, τον Σύλλογο Γονέων μα ΟΧΙ ΕΜΑΣ!!!

Παρόλο που οι διδάσκοντες έχουν πρωτοκολλημένο αίτημα για επιστροφή του Σχολικού χώρου στο Σχολείο, αύριο εμείς θα γιορτάσουμε έξω.

Αλλά… τι ανάγκη έχουν τα αμφιθέατρα οι αλήτες; Οι τίποτες;

Βάσει της αλλαγής του φεκ ( http://www.opengov.gr/ypes/?p=8863 )

(Άρθρο 67

Σύγκληση του δημοτικού συμβουλίου

  1. Το δημοτικό συμβούλιο συνεδριάζει ύστερα από πρόσκληση του προέδρου τουλάχιστον μία φορά το μήνα. Η συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου είναι δημόσια, εκτός αν ληφθεί απόφαση με πλειοψηφία των τριών πέμπτων (3/5) του συνολικού αριθμού των μελών του, η οποία αιτιολογείται ειδικά και απαγγέλλεται σε δημόσια συνεδρίαση, ότι η συνεδρίαση πρέπει να διεξαχθεί κεκλεισμένων των θυρών. Η συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου μπορεί να διεξάγεται: α) δια ζώσης στο κατάστημα της έδρας του δήμου, ή β) με τηλεδιάσκεψη, με κάθε πρόσφορο μέσο ηλεκτρονικών επικοινωνιών, ή γ) με μικτό τρόπο, διά ζώσης και με τηλεδιάσκεψη. Τουλάχιστον μία (1) συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου τον μήνα διεξάγεται υποχρεωτικά δια ζώσης στο κατάστημα της έδρας του δήμου, με εξαίρεση τους νησιωτικούς δήμους.)

Βάσει αυτού και βάσει των κάτωθι νόμων:

2) Ν.1566/ΦΕΚ 167 Α ́/1985 (άρθρο 41)

3) Ν.1894/ΦΕΚ10 Α ́/1990 (άρθρο 5 παρ.4)

4) Ν.2009/ΦΕΚ 18 Α ́/1992 (άρθρο 31 παρ.2) όπως τροποποήθηκε με το Ν.2336/ΦΕΚ189 Α ́/1995 (άρθρο

2)κ αι το Ν.3852/ΦΕΚ 87 Α ́/2010 (άρθρο 94)

5) Ν.4823/ΦΕΚ 136 Α ́/2021 (άρθρο 98)

Εμείς δεν είμαστε ΟΥΤΕ ΑΛΗΤΕΣ ΟΥΤΕ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΙ!

Ούτε ηλίθιοι, αγράμματοι χωρίς μοίρα. Είμαστε ο ηλεκτρολόγος που θα χρυσοπληρώσετε να σας φτιάξει την καλωδίωση, ο υδραυλικός που θα σας ξεβουλώσει την λεκάνη, ο κομπιουτεράς που θα σας φτιάξει ιστοσελίδα της επιχείρησής , ο ξενοδοχοϋπάλληλος και το τουριστικό γραφείο που θα εμπιστευτείτε για να σας διοργανώσει το ταξίδι σας!

Αυτοί είμαστε και να σας πω κάτι προσωπικά, σαν Μαίρη Κασαμπαλάκου.

Να μην σταματήσουμε ποτέ να γιορτάζουμε αυτούς τους ήρωες σε όλες τις εθνικές μας επετείους.

Γιατί ίσως έτσι μια μέρα ξυπνήσουμε και θα είναι Κυριακή.

Και δεν θα είμαστε οι ηλίθιοι.

Και θα κάνουμε τις δικές μας επαναστάσεις.

Τότε δεν θα με νοιάζει πια.

Μα ακόμη θα αισθάνομαι.

Γράφει: η Μαρία Κασαμπαλάκου – Συγγραφέας

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *