Οι Ομοφοβικοί Γονείς Μου: Όταν το μίσος παίρνει την θέση της αγάπης

Μία μητέρα λέει στο γιο της «καλύτερα να πέθαινες εσύ, παρά ο πατέρας σου». Ένας πατέρας λέει στο παιδί του «δεν είσαι πια γιος μου». Ένας αδελφός ξυλοκοπεί την τρανς αδερφή του…

του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού

 

Αυτό είναι το αποκρουστικό πρόσωπο της ομοφοβίας όπως το περιγράφει το γαλλικό ντοκιμαντέρ παραγωγής 2018 «Οι ομοφοβικοί γονείς μου» (Mes parents sont homophobes).

Το σκοτάδι κρατάει ακόμα…

Υπάρχει μία αφελής αντίληψη, ότι η πρόοδος είναι αναπόφευκτη και ότι ακολουθεί μία γραμμική πορεία, γιατί όσο περνούν τα χρόνια τα πράγματα γίνονται καλύτερα, τα μυαλά των ανθρώπων ανοίγουν και προχωράμε σε μία πιο ανοιχτή κοινωνία… Είναι ξεκάθαρο ότι ακόμα και σε μία υποτιθέμενα προοδευτική και ευρωπαϊκή χώρα όπως η Γαλλία, παθογένειες όπως αυτή της ομοφοβίας είναι βαθιά ριζωμένες. Στο ντοκιμαντέρ έχουμε την ευκαιρία να δούμε νεαρούς άντρες, που τους έχει απορρίψει ή ακόμα και κακοποιήσει το στενό τους οικογενειακό περιβάλλον, μόνο και μόνο γιατί έχουν διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα, από αυτή που θεωρείται όχι μόνο η «φυσιολογική» αλλά και η επιβεβλημένη.

Οι μαρτυρίες…

Στο ντοκιμαντέρ μέσα από μαρτυρίες νέων, επί το πλείστον, ανθρώπων, καταλαβαίνουμε τον ψυχισμό τους, τα τραύματα που δημιούργησε το σχολικό και οικογενειακό τους περιβάλλον και το πώς είναι να σε απορρίπτουν για κάτι που δεν έχεις επιλέξει, δεν μπορείς, δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να αλλάξεις.

Δεν είναι μία προσπάθεια επιθετικού ακτιβισμού, αλλά μία πολύ ανθρώπινη προσέγγιση στα βιώματα και στα τραύματα ανθρώπων που διδάχθηκαν από παιδιά, ότι αυτό που είναι, είναι κάτι ενάντια στη φύση στην κοινωνία κάτι ντροπιαστικό κάτι που πρέπει να κρύψουν από τους άλλους αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Pray Away: Θάβοντας τον εαυτό σου…

Pray Away: Θάβοντας τον εαυτό σου…

Η προδοσία των γονέων…

Το πρώτο, αλλά και το τελευταίο ταυτόχρονα καταφύγιο, ενός παιδιού είναι οι γονείς του. Θα έπρεπε να είναι το «τείχος προστασίας» απέναντι σε κάθε απειλή ή κοινωνική προκατάληψη, προσφέροντας στο παιδί την ασφάλεια που χρειάζεται για να αναπτύξει την προσωπικότητά του, να ανακαλύψει τον εαυτό του και να αποδεχθεί την  πραγματική ταυτότητά του.

Ελάχιστοι όμως γίνονται καλύτεροι άνθρωποι, μόνο και μόνο επειδή έγιναν γονείς. Αρκετοί κουβαλούν ιδεοληψίες, ναρκισσισμό, προκαταλήψεις και έλλειψη αυτοσεβασμού και αυτοεκτίμησης που τους κάνει να είναι εχθρικοί απέναντι σε κάθε διαφορετικότητα, ακόμα και αν αφορά το ίδιο τους το παιδί.

Στην οθόνη βλέπουμε ότι  ακόμα και σήμερα, έφηβοι μένουν άστεγοι γιατί οι γονείς τους δεν δέχονται έναν ομοφυλόφιλο στο σπίτι τους. Για αυτήν την ομοφοβία τους, οι γονείς χρησιμοποιούν πολλές φορές ως πρόσχημα, το αξιακό σύστημα τους, τις θρησκευτικές αντιλήψεις τους ή το φόβο του κοινωνικού στιγματισμού. Η αλήθεια είναι όμως ότι η «απόκλιση» από τον μέσο όρο, το δήθεν φυσιολογικό, είναι κάτι με το οποίο διαχρονικά οι γονείς δεν είχαν καλή σχέση. Πόσοι πατεράδες έχουν εγκαταλείψει τα παιδιά τους, πόσες γυναίκες έχουν λυγίσει από θέματα ψυχικής υγείας γιατί το παιδί τους είναι ανάπηρο; Πόσα παιδιά έχουν εξοστρακιστεί από την οικογένεια τους, γιατί επέλεξαν κάποιον σύντροφο με διαφορετικό, φυλετικό, εθνοτικό ή θρησκευτικό υπόβαθρο;

Στα δικά μας…

Αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ ότι στην Γαλλική επαρχία είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα.
Στην Ελληνική επαρχία έχει αποδειχθεί ότι η ομοφοβία είναι φονική, θυμηθείτε την περίπτωση του πατέρα που αυτοκτόνησε στην Κάρπαθο ή την περίπτωση της Δήμητρας στη Λέσβο. Το coming out, η αποκάλυψη δηλαδή στους οικείους και συγγενείς ότι κάποιος είναι ομοφυλόφιλος, στο ντοκιμαντέρ περιγράφεται ως μία πολύ δύσκολη και πολλές φορές επώδυνη διαδικασία. Στην Ελλάδα αυτό χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερο θάρρος και κάποιοι επιλέγουν να μην το κάνουν ποτέ. Ιδιαίτερα όσοι κινούνται στον πολιτικό, εκκλησιασιαστικό, επιχειρηματικό και καλλιτεχνικό χώρο. Αλλά αυτό που είναι πιο έντονο, από αυτά που παρουσιάζονται στην ταινία είναι οι ομοφοβικές επιθέσεις μέσω διαδικτύου. Στην Ελλάδα η ρητορική μίσους στα social media δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που έχω δει με τα μάτια μου, είναι γονείς αυτιστικών και άλλων αναπήρων παιδιών, που διεκδικούν το σεβασμό απέναντι στα παιδιά τους και τη διαφορετικότητα, ταυτόχρονα να αναπαράγουν με χυδαίο τρόπο ομοφοβική ρητορική.

Αυτό είναι το λιγότερο οξύμωρο, αν αναλογιστεί κάποιος και τη μελέτη του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ που αναφέρει ότι οι αυτιστικοί  είναι περισσότερο πιθανό να ανήκoυν στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, από ότι οι νευροτυπικοί.

Υπάρχει φως…

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το θάρρος να μιλούν, όσο υπάρχουν γονείς που στηρίζουν τα παιδιά τους, όσο υπάρχει κοινωνική μέριμνα για ανθρώπους που έχουν πέσει θύμα βίας και κακοποίησης, θα υπάρχει ελπίδα απέναντι στον εκφασισμό και τη ρητορική μίσους, που φαίνεται να εξαπλώνεται σαν επιδημία στη σημερινή κοινωνία. Αν πραγματικά αγαπάμε τα παιδιά μας, τα αγαπάμε όπως είναι, όπως γεννήθηκαν και όπως επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους.