(ας μου επιτρέψει τον συνειρμό ο Μαρκές)
Είμαστε όλοι ένοχοι γιατί ακόμα, σ’ αυτή την μικρή χώρα, υπάρχουν νέοι που δεν χωράν πουθενά…
της Σοφίας Γραβάνη – Νοσηλεύτρια – Μητέρα ΑμεΑ
Αλήθεια πώς ήταν να ζεις την σύντομη ζωή σου μέσα στον φόβο; Μερικοί ξέρουν… σχεδόν.
Πώς ήταν να έχεις οικογένεια αλλά… να μην έχεις; Να ζεις σε ένα κράτος που η πρόνοια προς τον αδύναμο διαφημίζεται, αλλά εσύ να βρίσκεις μόνο πόρτες κλειστές;
Πώς άραγε να ένιωσες την στιγμή που πέθαινες, το σωτήριον έτος 2018 από πείνα και κρύο, Μόνος και Φοβισμένος;
Η τελευταία πράξη παίζεται τον Γενάρη του 2023…
Aπό το έδρανο του Δικαστηρίου και το στόμα της Προέδρου η απόφαση ομόφωνη:
«Αθώος ο κατηγορούμενος!»
Kαι η αλήθεια είναι πως, ήταν πολύ μικρή η “συμμετοχή” του στην “ Δολοφονία εξ αμελείας” για την οποία δικαζόταν ένας Διοικητής Νοσοκομείου! Όμως πριν απ’ αυτόν ήταν κι άλλοι ΑΘΩΟΙ… ΟΛΟΙ ΑΘΩΟΙ!
Κι ας ήσουν μόνος, χαμένος, παγωμένος, πεινασμένος και μόλις 17 ετών!
Δεν έχει ευθύνη για τον Θανατό σου η μάνα σου. Αλκοολική και ψυχωσική… Τι να κάνει;
Μα ούτε και ο πατέρας σου που δεν μπορούσε να φροντίσει εσένα και τα άλλα δύο μικρά αδέλφια σου. Ξέφυγε η “μεγάλη”, μόλις ενήλικη, στα 19 της που έπρεπε να σηκώσει ένα βάρος ευθύνης που δεν της αναλογούσε. Τέσσερα ήσασταν, ζωή να έχουν τα τρία που έμειναν, διότι εσύ δεν είχες!
Ασφαλώς χωρίς ευθύνη και ο είσαγγελέας ενηλίκων που πήρε την επιμέλεια των δύο μικρότερων παιδιών και φρόντισε να μπουν σε ίδρυμα, αλλά άφησε την δική σου επιμέλεια στην μητέρα σου… Ναι! Στην αλκοολική, ψυχωσική, φιλοξενούμενη μητέρα που δεν μπορούσε να σε φροντίσει.
Ο δρόμος… μονόδρομος για σένα που θα έπρεπε το πρόβλημά σου να είναι το σχολείο ή το κορίτσι που σου αρέσει ή ο φίλος που σου “την έσπασε”.
Κι έκαμνε κρύο πολύ… χιόνισε κι εσύ φορούσες πολλές μπλούζες, την μία πάνω στην άλλη, για να μην σε φτάνει η υγρασία κάτω από τα πεύκα που κοιμόσουν. Άρχισες να βλέπεις τα κοράκια σαν εχθρούς, θυμόσουν όλες τις απειλές που άκουσες και ζωντάνευαν μπροστά σου.
Πέρασε ένα βράδυ… και δεύτερο… πεινάς, φοβάσαι… και να οι εχθροί γίνονται περισσότεροι, σε απειλούν… θα σε μαχαιρώσουν… θα σε θάψουν (όλα τα άκουσες από διάφορα στόματα…πραγματικά! αλλά να …τώρα έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό σου… Τα ζεις ξανά και ξανά να επαναλαμβάνονται.
Έλα μωρέ. Ποιος θα δώσει σημασία σ’ αυτά που λέει. Ένα «καθυστερημένο» είναι. ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ;
Έλα μωρέ. Ποιος θα δώσει σημασία σ’ αυτά που λέει. Ένα «καθυστερημένο» είναι. ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ;
Δεκαεννέα χρόνων η αδελφή σου που δεν άντεχε να σε βλέπει έτσι! Τι να κάνει; Τουλάχιστον τα μικρά είναι ασφαλή και ζεστά!
Ξανά εισαγγελέας… εισαγωγή σε παιδοψυχιατρική δομή.
Ανοιξε μια κυκλική πόρτα. Παδοψυχιατρική δομή- φαρμακευτική αγωγή-βελτίωση-εξητήριο-δρόμος-παιδοψυχιατρική-εξητήριο-δρόμος…
Ενώ εσύ το μόνο που ήθελες ήταν ασφάλεια. Το μόνο που χρειαζόσουν ήταν ασφάλεια!
Για λίγες μέρες έμεινες σε μια δομή εφήβων, αλλά δεν κρίθηκες ικανός για να μείνεις εκεί παραπάνω. Έγραφες βλέπεις μηνύματα, ζητώντας βοήθεια από γνωστή ερευνήτρια τηλεστάρ.
Σε “ρούφηξε” και πάλι η πόρτα. Παιδοψυχιατρική-κλπ κλπ…
‘Ηθελες να ζήσεις στο Παπάφειο ορφανοτροφείο.Δεν είχε Θέση!
Πήγες στο “Χαμόγελο του παιδιού”. Δεν ήταν αυτή η σωστή διαδικασία-πάλι δρόμος κι εσύ ακόμα 17 ετών!
Ήσουν η τρίχα στο ζυμάρι της κοινωνίας… Δεν είχες θέση πουθενά!
Οι κλειδωμένες πόρτες των νοσοκομείων όμως δεν μπορούσαν να σε κρατήσουν.
‘Ομορφε, νέε, καλόψυχε Αλέξανδρε!
Ακόμα και όταν βρήκαμε το παγωμένο από μέρες σώμα σου, στις 2 Μαρτίου 2018, στην άκρη της περίφραξης του νοσοκομείου, έπρεπε γρήγορα να τελειώσουμε με τις διαδικασίες.
Φιλοξενούμενος ήσουν στο ψυγείο του νοσοκομείου.
Ακόμα κι όταν φτάσαμε στην Εκκλησία για την κηδεία σου έπρεπε να περιμένεις μέσα στην νεκροφόρα γιατί δεν γινόταν να σε “βάλουν” στον Ναό τρείς ώρες νωρίτερα παρά τις ικεσίες μας. Μας κάναν “την χάρη” και άνοιξαν μια ώρα πριν την Εξόδιο Ακολουθία, αλλά δεν μας έκαναν την χάρη να μην ζητήσουν από την 19 χρονη, σπουδάστρια αδελφή σου τα 150 ευρώ που τους αναλογούσαν για το “άναμα των φώτων”.
Βρέθηκαν κάποιοι θείοι που νοιάστικαν για ένα δίμηνο… μετά θύμωσαν, λέει, γιατί τα μικρά δεν μιλούσαν καθώς έπρεπε κι εξαφανίστηκαν!
Ααααα! Ααα! και δημοσιογράφοι… πολλοί δημοσιογράφοι ενδιαφέρθηκαν για σένα και έταξαν ‘λαγούς με πετραχήλια’ για μια live σύνδεση… θα δρούσαν για όλα τα παιδιά που δεν έχουν τόπο να σταθούν, θα φτάναν το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Δεν έφτασαν ούτε μέχρι τα τριήμερα… αλλά δεν βαριέσαι, η επικαιρότητα τρέχει…
Όμορφε Νέε Καλέ μου Αλέξανδρε!
Ντρέπομαι!
Εγώ είμαι ένοχη για τον θανατό σου…
Αφήνω στους άλλους την αμέριμνη αθωότητα…ας κοιμούνται ήσυχοι, αν το μπορούν!
Είμαι ένοχη! Δεν έφτιαξα έναν κόσμο που να σε χωράει, που να σε στηρίξει, που να σε αφήσει να ζήσεις…
Είμαι ένοχη γιατί ακόμα, σ’ αυτή την μικρή χώρα, υπάρχουν νέοι που δεν χωράν πουθενά…
Όμορφε, νέε, καλέ, νεκρέ μου Αλέξανδρε!
Θέλω να πιστεύω πως τώρα ζεις καπου ζεστά, μέσα στην αγκαλιά του παραδείσου αν θες..
Αιωνία σου η μνήμη
Συγνώμη που ήμουν λίγη…
