Μετά τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, δυνάμεις της αστυνομίας εκτόξευσαν δακρυγόνα και χημικά μέσα στην Πανεπιστημιούπολη του ΑΠΘ κατά τη διάρκεια της συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ενώ είχε περίπου 5.000 κόσμο με παιδιά και οικογένειές και ελάχιστες δυνατότητες διαφυγής. Μέσα στο πλήθος ήταν και ο Αντώνης Καριτζής, χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου, που σε ανάρτηση του, περιέγραψε το πόσο κοντά έφτασε στο να ποδοπατηθεί, σε μια ειρηνική εκδήλωση πολιτισμού που μετατράπηκε σε σκηνικό τρόμου.
Η ανάρτηση του…
Προσέξτε μη μας ποδοπατήσουν…
«Να προσέχεις παιδί μου μη σε ποδοπατήσουν, να είσαι κοντά σε σημεία διαφυγής άμα κάτι συμβεί». Σταθερή συμβουλή της μάνας μου πριν από συναυλίες, πορείες και λοιπές μαζικές δράσεις, την οποία δεν έπαιρνα κι ιδιαίτερα στα σοβαρά. Πίστευα πως το αμαξίδιο, όντας μεταλλικό κι ογκώδες, θα με προστατέψει; Δεν ήξερα τι επίδραση έχουν στους ανθρώπους οι βάρβαρες, θατσερικού τύπου, τεχνικές ελέγχου του πλήθους;
Δε ξέρω. Πάντως χθες στη συναυλία του φεστιβάλ κατειλημμένων χώρων μέσα στο ΑΠΘ, όπου μπάτσοι πέταξαν χημικά σε ένα πλήθος πέντε χιλιάδων περίπου ατόμων, πήγαν να με ποδοπατήσουν (κι ας πρόσεχα).
Οι άνθρωποι – πολύμορφοι, πολύχρωμοι κι εκστασιασμένοι – τρομοκρατήθηκαν από το γκρίζο κι άρχισαν να πέφτουν με δακρυσμένα μάτια και κομμένη αναπνοή ο ένας πάνω στον άλλο. Παράξενο.
Μετά το τόσο ξύλο που έφαγαν σε πλατείες, μαγαζιά ή μες στα σπίτια τους, έχουν ακόμα το περίσσιο θράσος να αντιδρούν ανθρώπινα. Αυτό το «ανθρώπινα» υπήρξε χθες λοιπόν σε κάθε του έκφανση κι εγώ θα ήθελα να αποτυπώσω αυτές που θεωρώ.
Υπήρξε στην κοπέλα που ανέβηκε στους πάγκους και μας συντόνισε λέγοντας «ψύχραιμα, κι ανοίγετε χώρο για τα παιδιά και τα άτομα σε αμαξίδια».
«Συμπερίληψη στην καταστολή»: Αστυνομική βία χωρίς διακρίσεις…
«Συμπερίληψη στην καταστολή»: Αστυνομική βία χωρίς διακρίσεις…
Σε έναν Κωστή με καρό πάνκικο παντελόνι που μου είπε με σιγουριά «μην φοβάσαι, θα βγούμε μαζί» όταν του είπα – μες στο χαμό – πως έσπασα από τους δικούς μου και χρειάζομαι άτομα να μου ανοίγουν δρόμο.
Σε μια Ειρήνη κι έναν Γιώργο που με συνόδευσαν μέχρι να ξαναβρεθούμε με την παρέα μου – με τους οποίους καταλήξαμε να χαζογελάμε γιατί κάγκουρες έξω απο τη ΔΕΘ παίζαν τραπίδια στη διαπασών, ενώ στο ΑΠΘ το κράτος μας έπνιγε.
Στα άτομα που βοήθησαν τη φίλη μου τη Μαρία να κατέβει με το δικό της αμαξίδιο τις σκάλες – μια από τις λίγες διεξόδους που τόσο γενναιόδωρα μας άφησαν ελεύθερες τα ΜΑΤ κι η Πρυτανεία. Υπήρξε σε όλα τα πρόσωπα – κόκκινα, γκλιτεράτα και ταλαιπωρημένα – που συσπειρώθηκαν συντροφικά τριγύρω μου, τα ονόματα των οποίων δεν έμαθα ποτέ μα όλα ηχούν πανέμορφα. Υπάρχει στην ικανότητα της αναπηρίας να συσπειρώνει και να οργανώνει αλληλέγγυα άτομα ακόμα και στις πιο ταραχώδεις κι ανοργάνωτες στιγμές.
Επιλέγω λοιπόν να αναδείξω αυτή την «ανθρωπινότητα» που μέσα από τα ποδοπατήματα γεννά αλληλεγγύη. Γιατί χάρη σ’αυτή χθες επιβιώσαμε. Γιατί χάρη σε αυτή – και το περίσσιο θράσος της – υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν χώροι ελεύθεροι που κανείς δε ποδοπατά και κανείς δε ποδοπατείται.
