Τα παιδιά βλέπουν πιο καθαρά και μπορούν να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο.
του Πέτρου Δαλμάρα – πατέρας ΑμεΑ, ιδιωτικός υπάλληλος
Με πολύ ενδιαφέρον παρακολουθώ την τηλεοπτική σειρά «Η Ξεχωριστή Δικηγόρος Γου», μια σοβαρή προσπάθεια ρεαλιστικής απεικόνισης των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, οι αυτιστικοί.
Η σειρά ξεκάθαρα προσεγγίζει το θέμα αισιόδοξα.
Μια αυτιστική δικηγόρος σε απολαυστική νέα σειρά: Extraordinary Attorney Woo
Μια αυτιστική δικηγόρος σε απολαυστική νέα σειρά: Extraordinary Attorney Woo
Μέσα απ’ αυτήν, όλοι θυμόμαστε καταστάσεις που τα παιδιά μας αντιμετώπισαν και οι οικογένειές μας διαχειρίστηκαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Μια από αυτές τις καταστάσεις λοιπόν, στην οποία εστιάζει η σειρά, είναι η στάση των συμμαθητών απέναντι στον/ην αυτιστικό/ή μαθητή/τρια, στο σχολείο.
Συνηθίζεται να διαδίδεται, από στόμα σε στόμα, το πόσο σκληρά είναι τα παιδιά και πόσο βάναυσα συμπεριφέρονται σε οτιδήποτε διαφορετικό.
Κι όμως, η δική μας οικογένεια γνώρισε δύο φορές, την αγνότητα της ψυχής των παιδιών.
Ο Σπύρος μας έτυχε ιδανικής μεταχείρισης από τους συμμαθητές του τόσο στο δημοτικό όσο και στο γυμνάσιο.
Καμία παρενόχληση, μόνον υποστήριξη… Οι ενήλικοι, δάσκαλοι και καθηγητές, απλά ενίσχυσαν ή δεν εμποδισαν την πρωτοβουλία των παιδιών να λειτουργήσουν συμπεριληπτικά. Όλοι οι συμμαθητές συμπεριφέρθηκαν υποδειγματικά σαν να είχαν επιλεγεί και εκπαιδευτεί για κάτι τέτοιο.
Κατά την γνώμη μου είναι πρέπον ν’ αφήσουμε τα παιδιά να κάνουν το σωστό, να μας δείχνουν τον δρόμο κι εμείς να τα ενθαρρύνουμε και να τα επιβραβεύουμε. Τα παιδιά βλέπουν πιο καθαρά και μπορούν να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο.
Τα παραπάνω, ήθελα εδώ και καιρό να τα διατυπώσω δημόσια σαν ελάχιστο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους συμμαθητές του Σπύρου, τις οικογένειές τους και φυσικά στους περισσότερους εκπαιδευτικούς που συνεργαστήκαμε στα δύο σχολεία των Πεύκων, Θεσσαλονίκης.
Στόχος του άρθρου αυτού είναι να ενθαρρύνει όλους τους εμπλεκόμενους με τον αυτισμό να επιβραβεύουν συμπεριληπτικές στάσεις ζωής, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή αυτός θα είναι ο κανόνας.
Ο Σπύρος μας, σε λίγες ημέρες, κλείνει τα 21 και ξεκινάει τον μεγάλο αγώνα της «μετά σχολείου ζωής».
Αφιερώνω το άρθρο στην προσπάθεια όλων των οικογενειών για συμπερίληψη και ένταξη.
Γράφει: ο Πέτρος Δαλμάρας – πατέρας ΑμεΑ, ιδιωτικός υπάλληλος
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
