Τοκετός...

Σε λίγες μέρες η κόρη μου έχει γενέθλια. Ευτυχές γεγονός, αλλά και επέτειος καισαρικής τομής!

Γεννήθηκε απο μια τομή που αγαπώ, αλλά και που ίσως μπορούσα να αποφύγω! Γιατί τότε δεν ήξερα, γιατί τότε εμπιστευόμουν τους επιστήμονες! Γιατί νόμιζα πως ο καθένας στην δουλειά του κάνει ότι καλύτερο μπορεί… και όχι ό,τι βολεύει, όπως κατάλαβα αργότερα, από την μετέπειτα εμπειρία μου!

της Αλεξάνδρας Γώγου – Λογοθεραπεύτρια – Ηθοποιός

Το μωρό, 32 εβδομάδων, γύρισε ισχιακό! κανένας δεν μου είπε ότι υπάρχουν τρόποι να γυρίσει κεφαλικό! Δρομολογήθηκα λοιπον για καισαρική τομή! Ραντεβού είχα την 38η εβδομάδα (!), χωρίς σημάδια έναρξης τοκετού (ότι δηλαδή το μωρό είναι έτοιμο να αφήσει την ζεστασιά της μήτρας), και χωρίς να ξέρω ότι με την έναρξη τοκετού, μπορούσε να αλλάξει θέση!

Δηλαδή, γέννησα μια Τετάρτη γιατί, απλά, έτσι βόλευε!

Με ξύρισαν, μου έκαναν κλύσμα, μου έβαλαν καθετήρα και περίμενα, στον θάλαμο αναμονής, από τις 9 το πρωί έως τις 1μμ. Στην αρχή είχα παρέα. Ήμασταν όλες “οι προγραμματισμένες” μαζί! Με πήραν τελευταία, μιας και ήμουν η μόνη που δεν είχα συμφωνήσει “φακελάκι”! Ο γιατρός που μου έτυχε (γιατί μέχρι τότε με έβλεπαν ειδικευόμενοι, στα εξωτερικά ιατρεία) ήταν γνωστός και ξακουστός “μάστορας” στις καισαρικές τομές. Γλύπτης! Είπα δόξα τον θεό. Φοβόμουν μια τομή, αλλά και πάλι δεν φανταζόμουν πώς μπορεί να γίνει αλλιώς. Έκανα ραχιαία αναισθησία η οποία έπιασε ευτυχώς στην δεύτερη προσπάθεια. Δύο φορές σχεδόν έχασα τις αισθήσεις μου, από φόβο. Φοβόμουν πολύ! Δεν έκανα ολική αναισθησία, λόγω άσθματος!

Με συνέφεραν με οξυγόνο! Άκουγα και ένιωθα, χωρίς να πονάω, τα χρατς χρουτς! Κάποια στιγμή ένιωσα έναν μεγάλο όγκο να βγαίνει!

Μιλούσα ακαταπαυστα! Ίσως από τον πανικό μου. Ρωτούσα, έλεγα ιστορίες, συνταγές… ότι να’ναι, αρκεί να ηρεμούσα! Ο γιατρός μου ζήτησε να σταματήσω και να σιωπήσω για να μείνει συγκεντρωμένος. Αυτο έκανα και κατάπια τον φόβο μου. Μετά από λίγο, έβγαλαν το μωρό. Το άκουσα να κλαίει.

Αφού το “σουλούπωσαν”, μου το ακούμπησαν στο μάγουλο. Τα χέρια μου δεμένα στο σταυρό. Τα δάκρυά μας ενώθηκαν και πέσανε στο πάτωμα και γίνανε λουλούδια και διαμάντια! Της είπα “είσαι πολύ όμορφη” και αυτό ήταν! Τόσο διήρκεσε η πρώτη επαφή μας! Μου την πήραν!

Στο δωμάτιο, μόλις την έφεραν, έκανα να δώσω στήθος και μου την άρπαξαν πριν καν ακουμπήσει! “σε 24 ώρες θα στην φέρουμε να μείνει”, λόγω τσιμπημένου ζαχάρου κύησης! Έμεινα χωρίς μωρό! Τεμαχισμένη! Αισθανόμουν μόνο εγχειρισμένη. Όχι μάνα! δεν το κατάλαβα! δεν θυμόμουν το πρόσωπο του μωρού μου! Όποιο μωρό και να μου έφερναν μετά, θα το μεγάλωνα!

Την επομένη, την έφεραν! Ήταν όντως ένα μωρό γραμμένο! πανέμορφο! Έκανα να την θηλάσω και πάλι πριν ακουμπήσω, την άρπαξαν για να την δει ο παιδίατρος!

“Δεν φτάνει, λέει, το μητρικό γάλα. Πρέπει να δώσω και ξένο!”. Με δουλεύετε;;;

Επιτέλους θήλασα! Ήταν πολύ περίεργο! Γελούσα και πονούσαν τα ράμματα! Έδωσα και λίγο ξένο. Δεν ήξερα! Δεν είχα ενημέρωση.

Ευτυχώς, μετά ξύπνησε το ένστικτό μου και με καθοδηγούσε! Πέταξα την φόρμουλα. Θήλαζα ασταμάτητα, άυπνη… να κατεβάσω γάλα!

Ο παιδίατρος είπε ότι αν δεν αρχίσει να παίρνει βάρος, δεν θα βγει! Πίεζε να δώσω φόρμουλα! Είπα ψέμματα ότι έδινα και τα πετούσα! Τελικά την τρίτη μέρα, πήρε κάτι γραμμάρια και βγήκαμε μαζί!

Στην είσοδο έγραφε: “Μαιευτήριο, φιλικό προς τα βρέφη και προς τον θηλασμό, με πιστοποίηση… τάδε”.