Ήταν φθινόπωρο του 2003, αν θυμάμαι καλά, όταν πήγαμε με την μητέρα μου στο γυναικολόγο της, στην Βέροια για να κάνει κάποιες εξετάσεις στο μαστό της. Κάποιες εξετάσεις που δυστυχώς θα έπρεπε να γίνονταν πιο τακτικά γιατί έτσι θα προλάβαινε δυσάρεστες συνέπειες.
του Γιάννη Goodfellas – Δημοσιογράφος
Η εξέταση κράτησε λίγο. Εγώ, ανυποψίαστος, περίμενα στον προθάλαμο. Εκείνη βγαίνει, με το γιατρό δίπλα της, προσπαθώντας να κρύψει τα συναισθήματα, αλλά έχω καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής προς το σπίτι της κολλητής της, προσπαθούσαμε να ανταλλάξουμε μία κουβέντα αλλά τα στόματα ήταν βουβά. Βλέποντας τη Σοφία, η μητέρα μου ξεσπάει σε λυγμούς. Ξεσπάει και βγάζει από μέσα της αυτό που έκρυβε τόση ώρα… το αποτελέσμα της εξέτασης.
Η μητέρα μου είχε καρκίνο στο μαστό.
Διαβάστε | Γυναίκες με Εμπειρία Καρκίνου Μαστού Αφηγούνται…
Ένας καρκίνος όμως που είναι αντιμετωπισιμος, αν φυσικά το επιθυμεί και ο ίδιος ο ασθενής. Εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο ζουν φυσιολογικά με τις οικογένειές τους, έχοντας ένα μαστό. Η μητέρα μου κάνει εσπευσμένα την αφαίρεση και ξεκινάει τις θεραπείες που όλοι πιστεύουμε ότι και με την δική της βοήθεια θα κυλήσουν ομαλά στην υγεία της. Πηγαίνει κανονικά στη δουλειά, ζει την ρουτίνα της και όλοι γύρω, της συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα της.
Εκείνη όμως θελει να βάλει το χρόνο να μετράει αντίστροφα. Συνεχίζει το κάπνισμα, θα έλεγα μ’ έναν τρόπο μανιασμένο, ενώ βγαίνει όλο και πιο τακτικά, πίνοντας αρκετά. Όλα αυτά χειροτερεύουν την υγεία της, ενώ και το ηθικό της αρχίζει και πέφτει. Η γκρίνια και τα νεύρα, σχεδόν για τα πάντα, έχουν κάνει και αυτά την εμφάνισή τους. Εμείς, προσπαθούμε να της φτιάχνουμε συνεχώς την ψυχολογία.
Σε μια απ’ τις επόμενες επισκέψεις της στο γιατρό διαπιστώνεται ότι υπήρχε μετάσταση στο συκώτι. Τα πάντα είχαν αλλάξει και πλέον όλοι προσπαθούσαμε να συμβιβαστούμε με την ήττα και την απώλεια που αναπόφευκτα θα ερχόταν.
Ξημέρωμα, 22 Νοεμβρίου του 2006. «Μυρωμένη, Σταυρωμένη» όπως έγραφε ο μπαμπάς στο τετράδιο, “Το κορίτσι μου φεύγει απ’ τη ζωή”. Όταν με πήρε για να μου το πει, θυμάμαι τα λόγια του: “Γιάννη, μην κλάψεις, έφυγε η μαμά” και μου κλείνει το τηλέφωνο, κλαίγοντας. “Εντάξει” μουρμουρίζω. Ίσως το ήξερα όλον αυτό το καιρό, λόγω της αντιμετώπισης που είχε προς το καρκίνο.
Από τότε, ευαισθητοποιημένος, απ’ αυτό το γεγονός, παροτρύνω πολλές φίλες να μην φοβούνται την μαστογραφία, να μην φοβούνται τα διάφορα ταμπού που ειδικά στην Ελλάδα υπάρχουν σε πολλούς τομείς, στην καθημερινότητά τους. Πρέπει αυτές οι ίδιες με σθένος να αντιμετωπίζουν αυτό που έχουν.
Αυτές είναι οι ηρωίδες που συναντάμε κάθε μέρα και πρέπει να τις σεβόμαστε, να τις αγαπάμε, μα πιο πολύ να τους δίνουμε θάρρος σ’ αυτό τον αγώνα, γιατί είναι σπάνιες σαν τα πιο εξωτικά λουλούδια.
ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΑΞΟΥΜΕ ΔΡΟΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ
Κάθε χρόνο ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής» διοργανώνει το Greece Race for the Cure®, αγώνα δρόμου 5 χιλιομέτρων και συμβολικό περίπατο 2 χιλιομέτρων ενάντια στον καρκίνο του μαστού.
Διαβάστε | Μάγια Τσόκλη: “Όταν ζεις έναν καρκίνο o χρόνος κυλά αργά… Θες Κατανόηση, θες Υποστήριξη, όχι Οίκτο…”
Γράφει: ο Γιάννης Goodfellas – Δημοσιογράφος
