Ο μεγαλύτερος μου φόβος μεγαλώνοντας τα παιδιά μου είναι η ένταξη τους στην κοινωνία. Και όχι δεν φοβάμαι αν θα αλλάξουν τα παιδιά μου αρκετά ώστε να τα δεχθεί η κοινωνία. Η κοινωνία πρέπει να δεχθεί τα παιδιά μου όπως είναι.
της Μαρίας Μπουντουράκη – Wilson
Τι σημαίνει για εμένα η «ένταξη στην κοινωνία»;
Αποδοχή της νευροδιαφορετικότητας τους, της αναπηρίας και συμπερίληψη ΠΑΝΤΟΥ!
Η ένταξη τους στις υποχρεωτικές βαθμίδες εκπαίδευσης θα είναι και η πρώτη ουσιαστική επαφή με την κοινωνία. Και ο φόβος μου υπάρχει με το δίκιο του.
Καθημερινά βλέπουμε και ακούμε:
- ιστορίες για bullying, στοχοποίηση και περιθωριοποίηση παιδιών στο σχολείο.
- Σχολικές υποδομές ανύπαρκτες, ακατάλληλες και τριτοκοσμικές.
- Για την ύλη, τις μεθόδους διδασκαλίας, την έλλειψη εκπαιδευτικών, την έλλειψη προσωπικού στήριξης
- εκπαιδευτικοί που στέλνουν τα νευροδιαφορετικά παιδιά σπίτι τους παράνομα αν δεν υπάρχει η στήριξη τους γιατί δεν είναι οι ίδιοι εκπαιδευμένοι ή δεκτικοί στην συμπεριλιπτική εκπαίδευση.
Διαβάστε | «Μια ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ κοινωνία… ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΗ για όλους!»
Το σχολείο στην Ελλάδα αντικατοπτρίζει 100% την ελληνική κοινωνία. Και μετά το φιάσκο με τις υπέρογκες ελλείψεις ειδικού βοηθητικού προσωπικού το σχολικό έτος ’21-’22, έρχονται τα νέα ότι: αντί να διοριστεί ακόμα παραπάνω προσωπικό και να εκπαιδευτούν στην συμπεριλιπτικη εκπαίδευση οι διορισμένοι δάσκαλοι, το κράτος απλά θα σπρώχνει παιδιά σε ειδικά σχολεία. Παιδιά που απλά ζητούν συμπερίληψη και αποδοχή της διαφορετικότητας τους και το δικαίωμα τους την εκπαίδευση. Και η ένταξη στην κοινωνία του σχολείου και της πόλης τους και της αγοράς εργασίας εμποδίζεται από τι; Από την περιθωριοποίηση και ιδρυματοποίηση.
Ναι αυτός είναι ο απόλυτα δικαιολογημένος μεγαλύτερος φόβος μου μεγαλώνοντας 2 παιδιά (είτε ήταν ΑΜΕΑ ή όχι). Η ένταξη τους στην κοινωνία.
Διαβάστε | Η Κοινωνία είναι αυτή που καθιστά Ανάπηρους τους Ανθρώπους
Και ναι αναφέρω ότι έχω παράπονο με τους δρόμους/τα πεζοδρόμια/την οδική παιδεία μας/τις υποδομές αλλά και αυτό το πρόβλημα προκύπτει από την κοινωνία μας που προωθεί την περιθωριοποίηση βασισμένη στο πανάρχαιο και ξεπερασμένο ιατρικό μοντέλο της αναπηρίας και όχι την συμπερίληψη και το κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας.
Και αρχίζουμε από το σχολείο αυτά τα λάθος μαθήματα και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε παιδιά που γίνονται ενηλικες που παρκάρουν σε ράμπες και πεζοδρόμια και νομίζουν ότι η λέξη αυτιστικός είναι βρισιά.
Γιατί αυτά τα παιδιά/ενήλικες δεν συνυπήρξαν ποτέ στο σχολείο/στον δρόμο/στην παιδική χαρά με την διαφορετικότητα και δεν διδάχτηκαν ποτέ ενσυναισθηση και αποδοχή.
Εσάς ποιος είναι ο μεγαλύτερος σας φόβος μεγαλώνοντας τα παιδιά σας;
Γράφει: η Μαρία Μπουντουράκη – Wilson
