Στα νιάτα μου (παλιά στην άγρια δύση!!!), έκανα πρωταθλητισμό στην ενόργανη γυμναστική, στο Γυμναστικό Σύλλογο Αμαρουσίου (ΓΣΑ). Ήμουν δοσμένη και πορωμένη. Η αγάπη μου η μεγάλη, η πρώτη, τα πόδια μου, τα χέρια μου (έχετε κάνει χειραψία μαζί μου; μη κάνετε, χαχαχα ο αδερφός μου λέει “μην τα βάζετε με τις τανάλιες της αδερφής μου”, χαχαχα.) Μα είναι φυσικό, αφού από τα 4, κρεμιόμουν στα δίζυγα και τα μονόζυγα σα να ήμουν μαϊμού και μου άρεσε. Ανέκαθεν ήθελα να ξεχωρίζω, να είμαι πρώτη… και σε αυτό ήμουν καλή. Να “βγάλω” πρώτη τις ασκήσεις, να αυξάνω τη δύναμή μου, να δίνω τα μέγιστα στους αγώνες… ήμουν πολύ αφοσιωμένη σ’ αυτό. Για να πω την αλήθεια, μάλλον στον κόσμο μου ήμουν.
της Aδαμαντίας Ζαχαριάδη – Αθλήτρια Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με Αμαξίδιο
Όλη μου η ζωή ήταν ένα γυμναστήριο με σκληρές προπονήσεις…
Δεν το έβλεπα ανταγωνιστικά όπως άλλοι, όμως μου απορροφούσε πάρα πολύ ενέργεια και δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για μαθήματα και διαβάσματα. Πήγαινα και σε ένα “οξυζενέ” σχολείο (το τελευταίο της τουρνέ δηλ) που ήταν πολύ του καθώς πρέπει, του “μη μου άπτου”, της θεωρίας και της φιλολογίας… για κοριτσάκια δηλαδή “με γαλλικά και πιάνο”. Ακριβώς το αντίθετο μ’ εμένα που είχα συνηθίσει να φέρομαι σαν αγόρι, με τα χέρια στις τσέπες και λάτρευα τις θετικές επιστήμες. Σιγά-σιγά με έπεισαν κιόλας ότι είμαι η χειρότερη μαθήτρια του κόσμου.
Ξύπνησα λίγο πριν με σταματήσουν, όταν (περίπου στα 13 – 14) υπήρχε μια υπόνοια για προ-εθνική, που σήμαινε και άλλες ώρες ιδρώτα… μα ήμουν κούτσουρο… απελέκητο… στούρνος… και οι γονείς μου είχαν πάρει την απόφαση να διακόψω τις πολύωρες προπονήσεις ημερησίως. Μα πώς να μου το έλεγαν που ήμουν βλέπεις, τόσο μα τόσο πεισματάρα; Για να καταλάβετε, ήμουν περίπου 3 ετών (ακόμα καλά δεν μίλαγα πάντως – άργησα να μιλήσω κιόλας), είχα πέσει στη μέση του δρόμου (τη λεωφόρο Αλεξάνδρας) και χτυπιόμουν για ένα γλειφιτζούρι που δε μου έπαιρναν, κλαίγοντας και ουρλιάζοντας: σέλω – σέλω τζούλι, τώλα – τώλα – τώλα.
Κάποια στιγμή έπρεπε να κάνω μια εγχείρηση ρουτίνας, σκωληκοειδίτιδα. Σε κάποιους μήνες ήταν οι αγώνες κι ο προπονητής, φυσικά, δε με συμπεριέλαβε σ’ αυτούς. Τί καλύτερη δικαιολογία για τους γονείς μου, για να με σταματήσουν; Ήξεραν καλά την κόρη τους… Με ρώτησαν με μια αφέλεια: “μήπως είναι ευκαιρία να πας στον τάδε σύλλογο;” Όχι σε οποιονδήποτε, μα σε συγκεκριμένο, τον απέναντι, δηλαδή με αυτόν που κονταροχτυπιόμασταν στις δοκούς ισορροπίας και τους ίππους… Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός ή Άρης – ΠΑΟΚ, ένα πράμα. Η απάντηση μου ήταν η αναμενόμενη: “Προτιμώ να σταματήσω, παρά να πάω σ’ αυτούς”. Ήμουν και ιδεαλίστρια, τρομάρα μου…!
Έτσι σταμάτησα τον πρωταθλητισμό… Το μόνο που μου έμενε τώρα ήταν το σχολείο με τις εκθέσεις, τα αρχαία και την ιστορία… (χαχαχα, έτσι τουλάχιστον νόμιζαν). Ένα φως στο τούνελ ήταν τα μαθηματικά και άρχισα ξανά να πετώ. Όχι πολύ μακριά από αυτό που αγάπησα, μιας και άρχισα να ασχολούμαι με την κολύμβηση, το μπάσκετ, να τρέχω τα 80αρια και τις “αντοχές” στα σχολικά πρωταθλήματα, τη ποδηλασία, το τέννις και άλλα που δεν τα θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Κάποτε με αποκάλεσαν και: “Ολυμπιάδα”… (είναι μακράν το καλύτερο κομπλιμέντο που μου έχουν κάνει).
Τα Χριστούγεννα πάντα πηγαίναμε οικογενειακώς να στολίσουμε το γραφείο του πατέρα μου. Κυριακή, 10 Δεκεμβρίου του 1995: πήγαμε οι τρεις μας, μιας κι ο αδελφός μου ήταν στην Ιταλία και θα ερχόταν αργότερα. Στολίδια και γιρλάντες παντού. Πολύχρωμα φωτάκια τόνιζαν τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Το βράδυ, όταν γυρίσαμε, πήγα στον κινηματογράφο, να δω την ταινία Braveheart, με τον Mel Gibson (με ένα γνωστό μου, όχι με το Mel Gibson! χαχαχα). Είμαι στο τέλος του 19ου έτους μου, και στην αρχή της ζωής μου… δεν θυμάμαι τίποτα… Όλα μέχρι κάποιο σημείο είναι μνήμες άλλων… για να μην τον μπλέξω (τον γνωστό μου, όχι τον Mell Gibson), του είπα να με περιμένει στην πλατεία.
Από εκεί, μετά το cinema, πήρα το αυτοκίνητο μου, έβαλα την ζώνη μου… και έφυγα… πήγαινα σπίτι. Ήταν 2.30 τα ξημερώματα… αλλά δεν έφτασα Ποτέ! Έκανα “στάση” σε μια δεξιά κολόνα, σε μία στροφή απ’ αυτές τις ανθρωποφάγες, με ανάποδες ροπές που προκαλούν πολλά ατυχήματα και δυστυχήματα, αν δεν είσαι προσεχτικός… Στις 3.30πμ (ή κάτι τέτοιο) το κουδούνι του σπιτιού μου ενοχλούσαν αστυνομικοί… Εγώ, έχω ήδη χτυπήσει, και με ένα ανώνυμο τηλεφώνημα ειδοποιήθηκε η πυροσβεστική, η τροχαία, η αστυνομία, η ΕΜΑΚ, το λιμενικό… τα ΠΑΝΤΑ (η κολόνα βλέπεις ήταν της ΔΕΗ) για καλή μου τύχη.
Βρίσκομαι στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο _ Γεννηματά. Εξωτερικά έχω μόνο ένα “μαύρο” μάτι και μια αρκετά βαθειά πληγή στον λαγονοψοϊτη, στη ρίζα δηλαδή του αριστερού ποδιού μου. Η πλαϊνή μπάρα της πόρτας του αυτοκινήτου είχε λυγίσει και είχε μπει σε αυτό). Ο πατέρας μου, μου λέει: “είσαι δυνατή, αγωνίστρια, θα τα καταφέρεις”. Δεν τον ακούω όμως, έχω πέσει κιόλας σε κώμα. Ξαφνικά επικράτησε πανικός… γιατροί και νοσοκόμες να τρέχουν, συναγερμοί να χτυπάνε… να σπρώχνουν τους δικούς μου για να βγουν έξω… Μόλις είχαν διαπιστώσει ότι έχω εσωτερική αιμορραγία. Όλο το βράδυ προσπαθούσαν να με σώσουν. Είχα χάσει όμως πολύ αίμα, αφού μου μετάγγισαν 40 λίτρα και έχουμε μόλις 4,5 – 5). Είναι πολύ σπάνια τα θαύματα!
Οι γονείς μου είναι εδώ, η μητέρα μου πηγαινοέρχεται από το χειρουργείο στην τουαλέτα συνέχεια… (μιλάμε από 5ο όροφο στο ισόγειο με τα πόδια). Ο πατέρας μου έχει καπνίσει όλη την καπνοβιομηχανία Ελλάδος και περιχώρων. Όσο για τον αδερφό μου που σπούδαζε στο εξωτερικό, είναι και αυτός εδώ. Κρεβάτι στην εντατική δεν υπάρχει και πρέπει να με πάνε αλλού… Με μετέφεραν λοιπόν στην ΜΕΘ του Ερυθρού. Οι γιατροί έχουν εστιαστεί στα εσωτερικά μου όργανα που ξανά αιμορραγούν. Όλα, πλην της καρδιάς, έχουν πάθει ζημιά, άλλα πιο σοβαρή άλλα όχι. Γι’ αυτό, άλλα τα ράβουν, άλλα τα αφαιρούν, και άλλα ‘απλώς’ τα βάζουν ξανά στην θέση τους…! Το πόδι το έχουν παραμελήσει λόγω πρωτοκόλλων (αεραγωγοί – αναπνοή – κυκλοφορικό). Μετά από 40 μέρες είμαι και εγώ εδώ. Άφωνη… μιας και η ζώνη ασφαλείας μου δημιούργησε παράλυση, σωστότερα ημι-παράλυση των φωνητικών χορδών.
Λίγους μήνες μετά, πήγα στο Ιατρικό Αμαρουσίου, για το πόδι μου που είχε πάθει σοβαρή μόλυνση (μεταξύ των άλλων) και υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να το χάσω. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Ο χειρότερος εφιάλτης μου, από τότε που θυμάμαι, πραγματοποιούνταν τώρα. “Δεν μπορώ να περπατήσω, εγώ που έκανα από τα 4 χρόνια μου πρωταθλητισμό, και γενικά ήμουν αθλήτρια.”!! Ήταν ένα πολύ δύσκολο διάστημα που ήμουν “μουγκή” και “κουτσή”. Όλος ο κόσμος μου κατέρευσε.
Σε αφωνία δεν έμεινα για πολύ, ήδη στο Ιατρικό μπόρεσα να ξαναμιλήσω, όχι όμως και να ξαναπερπατήσω, αν και οι γιατροί και φυσιοθεραπευτές ήταν εκεί και προσπαθούσαν. Έχω όμως πολλά… αυτό που λένε πολυτραυματίας. Εκεί με βοηθήσανε να ξεπεράσω αρκετά από αυτά, όπως την σπαστικότητα των χεριών, και γενικά έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Έπρεπε όμως να μάθω να ζω με αυτά που απέκτησα, να προσπαθήσω εγώ να είμαι καλά με τον εαυτό μου (όπως τον είχα καταντήσει…).
Επιτέλους έβγαινα από τα νοσοκομεία και πήγαινα σπίτι… ήταν καλό τώρα αυτό;;;;;
Για να φτάσω στο δωμάτιό μου έπρεπε να σκαρφαλώσω δυο ορόφους σκάλες (ασανσέρ δεν έχουμε). Μα, δεν μπορώ να περπατήσω (η πρώτη δυσκολία)… ακολούθησαν και άλλες πολλές, πάρα πολλές, όπως μπορείτε να φανταστείτε. Ένα παιδί – κατσίκι, καθηλωμένο και απομονωμένο απο την κοινωνία μας που δεν ήταν, ούτε και τώρα είναι, έτοιμη να κοιτάξει κατάματα ένα τέτοιο άτομο και να του πει: μπορείς, έχεις ίδιες ευκαιρίες με τους άλλους, με εκείνους που ανεβοκατεβαίνουν με ευκολία τις σκάλες, χωρίς να αναζητούν ειδικές κατασκευές και ράμπες, με εκείνους που βλέπουν τα κολωνάκια μόνο στα πεζοδρόμια και όχι στη καρδιά τους, σαν φυλακή. Μα πώς θα μπορούσε, αφού δεν υπήρχαν οι υποδομές, μα πολύ περισσότερο η παιδεία των ανθρώπων για το θέμα “διαφορετικότητα”. Κι έτσι βυθιζόμουν λίγο-λίγο στην άβυσσο των ωκεανών, όσο κι αν λάτρευα τη θάλασσα και ας ήξερα πολύ καλό κολύμπι. Όμως είχα πέσει σε περιδίνηση και ενώ έβλεπα την αμμουδιά της παραλίας και ήθελα να πάω προς αυτή, βούλιαζα ολο και περισσότερο στο σκούρο μπλε των νερών που σιγά-σιγά γινόταν μαύρο.
Δειλά – δειλά με τραβούσε έξω ένα αγόρι που δεν είχα δει ποτέ πριν στη ζωή μου…
Καθόταν αμίλητος στην παραλία. Όμως στην πραγματικότητα έκανε πολλά περισσότερα. Όταν όλοι οι “φίλοι” έφυγαν, με ελαφρά πηδηματάκια, από κοντά μου, εκείνος ήρθε. Στην αρχή, για συμπαράσταση στον αδερφό μου, αφού ήταν συμφοιτητές. Κατέληξε όμως να γίνει ο μοναδικός φίλος που μου έδινε κουράγιο και που συναναστρεφόμουν… Στο cabrio (όπως συνηθίζω να λέω το αμαξίδιο) κάθισα καμπόσους “αιώνες”.
Ποτέ, όμως, δεν έμαθα να ζω με αυτά που θεωρώ ανεπιθύμητα. Πάντα προσπαθώ για αυτό που εγώ νομίζω τέλειο…
Κάθε άνθρωπος έχει την “αχίλλειο πτέρνα” του. Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου εξαίρεση… Είμαι της άποψης και της νοοτροπίας ότι όλα τα προβλήματα, αν και είναι ανόμοια, όχι ότι το ένα είναι πιο σοβαρό από το άλλο, είναι σημαντικά μέχρι την στιγμή που θα τα ξεπεράσουμε. Άλλωστε το καθετί που περνάμε, εκείνη την ώρα είναι ό,τι πιο επώδυνο για τον άνθρωπο που το ζει… Η δικιά μου η ζωή, μου φέρθηκε σκληρά από μικρή ηλικία, και όσο τρυφερή είμαι, άλλο τόσο είμαι και σκληρή. Όμως έτσι μπόρεσα να βγω ζωντανή, όρθια, και χωρίς να καταλαβαίνουν πολλοί τί έχει γίνει. Από αυτόν τον άνισο αγώνα, που έχω περάσει, παίρνω θάρρος και προχωρώ, για τους υπόλοιπους, άδικους αγώνες της ζωής…
Και τώρα, αφού πέρασαν πολλά χρόνια δίσεκτα, σιωπής, απόγνωσης, απομόνωσης, μοναξιάς, αγωνίας και αγώνα, άφησα πίσω μου όλες τις δειλές σκέψεις περί αυτοκτονίας. Και, εν μέρει, κατάφερα να αποκαταστήσω αυτά που γενικά θεωρούμε τόσο δεδομένα, μα που εμένα βάναυσα μου αφαιρέθηκαν.
Είμαι εδώ, θαρραλέα, διασχίζοντας φαράγγια, κατεβαίνοντας με ραπελ (όχι τις σκάλες) γκρεμούς και καταρράκτες, με σχοινιά και καραμπινερ (κρίκους εννοώ), πέφτοντας από αεροπλάνα, σκαρφαλώνοντας στα μετέωρα, κάνοντας πολεμικές τέχνες, ιππασία, καταδύσεις… Ε! ό,τι μπορώ κάνω και εγώ… μεγάλη γυναίκα πια… χαχαχα!! Και μερικές φορές αυτό το “ό,τι μπορώ” ήταν πολύ πιό πάνω από τις δυνάμεις μου, για ένα κάτω του μετρίου αποτέλεσμα. Αφού τα έκανα χωρίς το μέγιστο της φυσικής δυνατότητας ενός ανθρώπου, με μόνο σύμμαχο, τη δύναμη της ψυχής μου, μιας που υπάρχουν υπολείμματα: μια μικρή πάρεση στο αριστερό πόδι, μια όχι και τόσο τέλεια κίνηση στο δεξί χέρι, μια ανύπαρκτη σπλήνα και ένα κόκαλο που προεξέχει στο κάθισμα…
Βρήκα όμως ξανά το νόημα του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού. Εκεί που ένοιωσα αποδεκτή και όχι βάρος. Σε ένα άθλημα σε… cabrio. Δοκίμασα με επιφύλαξη. Με δέχτηκαν χωρίς υποτιμητικά βλέμματα και ερωτήσεις και δε μου άφησαν κανένα περιθώριο να μην τους δεχτώ. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ξαναβρεθώ σ’ αυτήν την θέση.
Εκεί, το cabrio έγινε αμαξίδιο…
Εκεί, ένας κύκλος έκλεισε και άνοιξε ένας άλλος μέ τη συμπαράσταση του αγαπημένου μου φύλακα άγγελου. Η ζωή συνεχίζει… χωρίς ποτέ να μπορέσει να γίνει ίδια, το αύριο ποτέ δε μπορεί να γίνει χθες. Μπορεί κάποιες φορές να πρέπει να κάνεις λίγο πίσω, να στρίψεις κάπου αλλού, να πάρεις κάποιον άλλο δρόμο, τον σωστό για εσένα, για να προχωρήσεις μπροστά. Έχοντας στο μυαλό ότι πάντα πρέπει να αγωνιζόμαστε και να μοχθούμε. Ποτέ μην εφησυχάζουμε και επαναπαυόμαστε στα ήδη υπάρχοντα…
Δείτε ακόμη…
Βίντεο – Συνέντευξη: Αδαμαντία Ζαχαριάδη (Ξιφασκία με Αμαξίδιο): “Όλα μπορούν να επιτευχθούν με εξάσκηση”
Γράφει: η Aδαμαντία Ζαχαριάδη – Αθλήτρια Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με Αμαξίδιο
