Ακόμα θυμάμαι εκείνο το κρύο βράδυ. Ήταν από αυτά που μένουν χαραγμένα μέσα σου. Ανεξίτηλα σημαδεύουν την ψυχή σου, όχι για τα πολλά που κουβαλάνε, μα για κείνα τα τόσο σημαντικά “λίγα”.
της Άννας Ζηλάκου
Παραμονή Χριστουγέννων και ο μανδύας της νύχτας, σκέπαζε σιγά σιγά το χωριό μας, στο λυκόφως. Το μικρό ξύλινο σπιτάκι μας, στην ντυμένη με τεράστια έλατα και κυδωνιές βουνοπλαγιά που μοσχοβολούσε, είχε βάλει τα καλά του. Θαρρείς πως, συμμεριζόμενο τη δική μας, περίμενε κι αυτό με ανυπομονησία την άφιξη του άγιου Βασίλη – κάτι τέτοιο έλεγε η αξιολάτρευτη πεντάχρονη ανιψιά μου τουλάχιστον!
Το σπίτι μας δεν ήταν πολύ μεγάλο – ποιος χρειάζεται τεράστιους χώρους άλλωστε όταν το μέρος όπου κατοικείς σφύζει από αγάπη, θαλπωρή και χαμόγελα… Ο φράχτης της μονοκατοικίας μας είχε στολιστεί κατά μήκος με γιρλάντες κόκκινες, πράσινες και χρυσές και ανά μερικά εκατοστά, πετάγονταν μικρά, χρυσοκόκκινα ελατήρια με μικρά αστεράκια στο τελείωμά τους που λαμπύριζαν. Είχε ρίξει πυκνό χιόνι. Κι αυτές οι νιφάδες, τι λεπτοδουλειά… Μεγάλη καλλιτέχνης η φύση. Μεγαλειώδης.
Τον κήπο μας, κοσμούσε ένας Όλαφ χιονάνθρωπος και η μικρή μας Λυδιούλα είχε τυλίξει ως και στην καροτένια μύτη του, κάτι φωτάκια που είχε βρει, με μπαταρίες! Χαρούμενο και επιλεκτικό πλασματάκι, γεμάτο όρεξη για παιχνίδι και με άπλετη φαντασία. Η αδερφή μου την είχε φέρει να μείνει μ’ εμένα και τη γιαγιά της, λίγες μέρες πριν, γιατί εκείνη είχε δυστυχώς αρκετά να κάνει στην πόλη και θα ερχόταν την παραμονή της πρωτοχρονιάς.
Άλλο που δεν ήθελε η μικρή γιατί μέσα σε όλα, πίστευε πως – όπως έλεγε συνέχεια τον τελευταίο καιρό: «Ο Αη Βασίλης βρίσκει πιο εύκολα τα παιδάκια που είναι σε πιο ψηλά μέρη!!».
Θαύμαζε το στολισμένο σπίτι μας καθώς το σκοτάδι όλο και πύκνωνε, σημαίνοντας την ώρα που θα φωτιζόταν και έτρεμε γεμάτη χαρά… Απλά υπέροχη! Το βράδυ δήλωσε για τα καλά την παρουσία του και χωθήκαμε μέσα, με μια ευωδιά να μας πλημμυρίζει από τα κάστανα που έψηνε η μαμά στο τζάκι. Στο πικάπ έπαιζε μια χριστουγεννιάτικη μελωδία δεμένη με νότες του πιάνου και νοσταλγία. Είχα χρόνια να ακούσω αυτό το κομμάτι. Πού το βρήκε…;! Η μανούλα δημιούργησε με την καρδιά της, για ακόμα μία φορά.
Η ώρα πέρασε πολύ όμορφα με μουσικές, γέλια, χριστουγεννιάτικα παραμύθια και φυσικά… ποικίλες λιχουδιές!
Ήρθε όμως η στιγμή να πάμε στα κρεβάτια μας και να αφεθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα.
«Γρήγορα, μην έρθει ο αη Βασίλης και είμαστε ξύπνιες!», άρχισε να τσιρίζει κατά τις δέκα η ώρα το μικρό.
«Άννα, θα με βάλεις στο κρεβάτι μου;». Πάντα με έλεγε Άννα κι αυτό ήταν κάτι που δεν με πείραζε. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ένας τίτλος δεν κάνει τον άνθρωπο. Ήξερα πως είμαι κάτι παραπάνω από “θεία” της καρδιάς της. Την πήγα στο κρεβάτι της και τη σκέπασα με το αφράτο παπλωματάκι της, το γεμάτο αστέρια και ουράνια χρώματα.
«Άννα, ξέρεις που με ρωτάς πολλές φορές τί είναι πιο σημαντικό κι εγώ δεν σου απαντάω; Ε, ήθελα να σου πω πως έχω καταλάβει!», είπε και, μες στο μισοσκόταδο, τα μεγάλα καστανά μάτια της φωτίστηκαν. «Η αγάπη είναι! Είμαι σίγουρη, ναι!», μου είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο. Την βούτηξα κλείνοντάς την σφιχτά μέσα στην αγκαλιά μου, αφήνοντας ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπό της. «Το βρήκες μωράκι μου… Ακριβώς, έτσι είναι».
Μία διαφορετική χριστουγεννιάτικη μελωδία άρχισε να παίζει στο πικάπ του σαλονιού. Πολύ όμορφη, ταξιδιάρικη… Σχεδόν μαγική…. Λίγα λεπτά μετά άκουσα τη φωνή της μητέρας μου, καθώς αναρωτιόταν ποιος έβαλε πάλι το πικάπ να παίζει και ποιο κομμάτι ήταν αυτό… Ποιο… Ή τι;
Καθισμένες αντικριστά πάνω στο στρώμα και έχοντας φορέσει πια τις μαλακές πιτζάμες μας, αποχαιρετήσαμε την τόσο ξεχωριστή μέρα με ένα ποίημα μικρό, γλυκό… Κάτι δικό μας.
“Κοιμήσου αστέρι μου στην άκρη του κόσμου.
Παρόλο το κρύο ζεσταίνεις καρδιές.
Κοιμήσου κι εδώ θα ‘μαι πάλι του χρόνου, γλυκά να προσμένω τραγούδια κι ευχές.
Το ξέρω, στον κόσμο πως πέφτει το βράδυ, μα μες στο σκοτάδι θα βρίσκω το φως.
Αυτό που μοιράζεις για πάντα σαν χάδι.
Αυτό που φαντάζει για όλους σκοπός”…
Χαρούμενες γιορτές παιδιά γεμάτες αγάπη και φως!
Η παραπάνω ιστορία δημοσιεύθηκε αρχικά στην ομάδα Stories’ Chest στο facebook.
Γράφει: η Άννα Ζηλάκου
