Όταν ο ενικός γίνεται «παράσημο» έχεις κερδίσει σπουδαίες μάχες. Ανεξάρτητα από πολιτικούς συνδυασμούς, ανεξάρτητα από χρώματα, κόμματα και παρατάξεις.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Τη Φώφη Γεννηματά νιώθω σαν να την ξέρω από πάντα. Αισθάνομαι ότι έχω μνήμες παιδικές από εκείνη, χωρίς ουσιαστικά να έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας. Αν και ανήκουμε σε διαφορετική ηλικιακή γενιά, ωστόσο αισθανόμουν πάντα ότι αποτελούσε ένα πολιτικό πρόσωπο της νέας γενιάς αλλά ταυτόχρονα μετρούσε χιλιόμετρα στα «γήπεδα» της πολιτικής.
Πραγματικά μετρούσε χιλιόμετρα και επιτυχίες στον πολιτικό στίβο η Φώφη Γεννηματά έχοντας επιτύχει κάτι αντικειμενικά δύσκολο όσο περνούσαν τα χρόνια: να παραμείνει ο άνθρωπος πολιτικός και όχι ο πολιτικός άνθρωπος.
Έχει μεγάλη σημασία ποια ακολουθία επιλέγεις στη ζωή σου όσον αφορά τους ρόλους, τις ιδιότητες και τις στάσεις ζωής.
Η είδηση του θανάτου της ήταν ξαφνικός. Για όλους ανεξαιρέτως ήταν ξαφνικός. Είτε εμπλέκονται στην πολιτική ζωή, είτε είναι πολίτες αυτής της χώρας. Ήταν μια ξαφνική και γρήγορη απώλεια που σε συλλογικό επίπεδο ήταν δύσκολο να συνειδητοποιηθεί. Μέχρι και την τελευταία στιγμή ήταν «παρούσα», είχε θέσεις, ήταν ενωτική για το κόμμα που υπηρετούσε και κυρίως δεν κρύφτηκε πίσω από τον φόβο της ασθένειάς της. Όμως η μάχη της δεν ήταν τωρινή αλλά μετρούσε χρόνια και μέσα σε αυτά τα χρόνια είχε κερδίσει την πιο μεγάλη μάχη, αυτή της ζωής.
Διαβάστε | «Αφήνοντας πίσω τον φόβο του θανάτου»
Για τη συντηρητική και πατριαρχική Ελλάδα υπήρξε μια από τις πρώτες γυναίκες πολιτικούς που υπηρέτησε με αξιοπρέπεια και πυγμή σε νευραλγικές θέσεις που, μέχρι τότε, είχαμε συνηθίσει μόνο άντρες και διατήρησε μια ρητορική που απείχε από τον ξύλινο λόγο και τις παρωχημένες πολιτικές πεποιθήσεις. Ήταν η κόρη του Γιώργου Γεννηματά αλλά την πολιτική πορεία της δεν την έχτισε πάνω στο όνομα του πατέρα της, αλλά στη δική της προσωπικότητα.
Η Φώφη Γεννηματά ανεξάρτητα των πολιτικών πεποιθήσεων που έχει ο καθένας μας κατάφερε να «μπει» στο σπίτι μας ομαλά και ανενόχλητα. Αυτό συνέβη γιατί όχι μόνο δεν κρύφτηκε από τους ψηφοφόρους και τους πολιτικούς της συνοδοιπόρους, αλλά δεν θέλησε να κρυφτεί από την ίδια τη ζωή. Υπήρξε «παρούσα» για την ίδια, για τα παιδιά της, για την οικογένειά της, για το κόμμα της μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Η έννοια του «παρόντος» στο εδώ και στο τώρα μας είναι αυτή που έχει τη μεγαλύτερη αξία.
Η Φώφη Γεννηματά όλα τα χρόνια της ζωής της στον πολιτικό και δημόσιο βίο της Ελλάδας κατάφερε να αποστασιοποιηθεί από το επώνυμό της και να συστηθεί στους Έλληνες με το μικρό της όνομα. Η Φώφη. Τόσο οικεία, τόσο ξεκάθαρα, τόσο αληθινά.
Διαβάστε | Ταιριάσματα & Αποχωρισμοί
Δεν είναι παράσημο η σπουδαία πολιτική της διαδρομή. Παράσημο είναι η στάση της ζωής της. Μιας ζωής που δημιούργησε σε όλα τα επίπεδα με θάρρος, με τόλμη, με αγάπη, με ιδέες, με στόχους και φαντάζομαι ίσως και με φόβο. Δεν είναι κακό να φοβάσαι άλλωστε. Αν θέλεις, να λέγεσαι άνθρωπος και φτιαγμένος από την ύλη του δέρματος, τότε ναι, φοβάσαι. Έχει τη γοητεία του ο φόβος άλλωστε.
Μέσα σε κάθε φόβο κρύβεται και μια αλήθεια. Η Φώφη Γεννηματά δεν είναι ότι δεν φοβήθηκε. Είναι ότι δεν σταμάτησε να ζει.
Πίσω από την απώλεια μιας νέας γυναίκας δημιουργήθηκε ένα μήνυμα που ενώνει κάθε άνθρωπο και γεννήθηκαν φόβοι υπαρκτοί αλλά και απωθημένοι. «Σήμερα εδώ, αύριο εκεί», «δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει», «σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε», «τι σου είναι ο άνθρωπος».
Ο φόβος του θανάτου και η αγάπη για τη ζωή. Η μοιρολατρική θεώρηση των πραγμάτων, της ύπαρξης και της θνητότητάς μας απέναντι σε ένα διαρκές, σε ένα για «πάντα» που ξεπερνάει το σώμα ως ύλη αλλά έχει να κάνει με την παρακαταθήκη της ψυχής και με την επένδυση στο τώρα μας.
Όταν ο ενικός γίνεται «παράσημο» έχεις κερδίσει σπουδαίες μάχες. Ανεξάρτητα από πολιτικούς συνδυασμούς, ανεξάρτητα από χρώματα, κόμματα και παρατάξεις.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα ωστόσο γιατί τα γενεογράμματα κάποιων ανθρώπων χρειάζεται να επαναλαμβάνονται σε δύσκολα σενάρια ζωής που κρύβουν πόνο και απώλεια.
Για κάθε Φώφη, για κάθε γυναίκα, για κάθε άνθρωπο που κερδίζει τα δικά του «παράσημα», στον δικό του ενικό.
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
