"Αξίζουμε κι εμείς μια καλή ζωή": Η Γονεϊκότητα ως εμμονή...

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσεγγίσεις ένα θέμα. Παραδείγματος χάρη το θέμα της γονιμότητας.

Μπορείς να φτιάξεις ένα μικρό σποτάκι γεμάτο σεξιστικά στερεότυπα για να προωθήσεις μια ιατρική εμποροπανήγυρη ή να γυρίσεις μία ταινία σαν το What We Wanted (Αξίζουμε κι εμείς μια καλή ζωή).

του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού

Η ταινία αφορά ένα ζευγάρι από τη Βιέννη, την Άλις και τον Νίκλας που μετα την τετάρτη αποτυχημένη προσπάθεια υποβοηθούμενης γονιμοποίησης, αποφασίζουν να κάνουν ένα ταξίδι στην Ιταλία
για να ξεκουραστούν ψυχικά και σωματικά.

Το κόστος…

Οι συνεχείς και επανειλημμένες προσπάθειες να γίνουν γονείς έχουν αντίκτυπο στο ζευγάρι, ψυχολογικό σωματικό, οικονομικό και βέβαια έχουν επηρεάσει το γάμο τους.

Πολλές φορές όσοι θα εμπλακούν με την βιομηχανία της γονιμότητας μπαίνουν σε ένα φαύλο κύκλο με διαδικασίες ιδιαίτερα δαπανηρές χωρίς εγγυημένα αποτελέσματα και ενδεχόμενες επιπλοκές υγείας.

Η κούραση, ο εκνευρισμός, η θλίψη, το άγχος από τις οικονομικές υποχρεώσεις και η έλλειψη οικειότητας συνοδευουν το ζευγάρι στην ηλιόλουστη Ιταλία.

Οι γείτονες…

Εδώ λοιπόν η ταινία δοκιμάζει τους πρωταγωνιστές φέρνοντας τους δίπλα σε μία οικογένεια «πρότυπο» στο διπλανό δωμάτιο: Ενα ζευγάρι με δύο παιδιά (ένα αγόρι και ένα κορίτσι) που έχει οικονομική άνεση, ενεργή ερωτική ζωή και φαίνονται «απλοί», καθημερινοί και φιλικοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Το γκρι και η λιακάδα…

Πολλές φορές στον κινηματογράφο η φωτογραφία, τα χρώματα, χρησιμοποιούνται για να αναδείξουν το κλίμα, τη διάθεση που θέλει να αποδώσει ή ταινία.

Εδώ η σκηνοθέτιδα Ουλρίκε Κόφλερ στο ντεμπούτο της, καταφέρνει κάτι δύσκολο… να αποτυπώνει την θλιψη, τον υποβόσκοντα εκνευρισμο, την αίσθηση της απώλειας τη συναισθηματική απομάκρυνση και τη μονοτονία της ρουτίνας σε μία ταινία που έχει γυριστεί στα πανέμορφα ιταλικά τοπία.

Ταινία λουσμένη με το μεσογειακό φως όπου σχεδόν μπορείς να μυρίσεις και να γευτείς το καλοκαίρι.
Όμως ξύνοντας αυτή τη λιακάδα βρίσκεις ένα γκρίζο από κάτω: τον γκρίζο των συναισθημάτων ή της απουσίας συναισθημάτων,

Στην ταινία δεν πρόκειται να δείτε γρήγορο ρυθμό, μελοδραματισμούς σεναριακές ανατροπές και ίντριγκες.
Εκτός από ένα σημείο στο τέλος που μας κάνει πραγματικά να αγωνιούμε.
Οπως και στην πραγματικότητα αυτά που μας πληγώνουν, αυτά που μας κρατάνε χώρια, χτίζονται σίγα σιγά και έχουν συνήθως βαθιές ρίζες.

Παιχνίδι με τα Στερεότυπα…

Με πολύ ρεαλιστικό τρόπο η ταινία αποδομεί σιγά-σιγά τα κλισέ: η τέλεια οικογένεια ίσως δεν είναι τελικά και τόσο τέλεια (σχεδόν ποτέ καμία δεν είναι), «το καλύτερο σεξ που γίνεται μετά από καυγά» δεν γίνεται καν (οταν υπάρχει άγχος, ενοχές, απόσταση… είναι δύσκολο) και βέβαια το κλασικό «κλάψε βοηθάει» που παίρνει απάντηση «δεν ισχύει το δοκιμάζω χρόνια».

Η Γονεϊκότητα στην ταινία…

Η γονεϊκότητα εμφανίζεται ταυτόχρονα τόσο ως μία έμφυτη για πολλούς ανθρώπους αναγκαιότητα που τροφοδοτείται από τις κοινωνικές συμβάσεις όσο και ως εμμονή που ενισχύεται από τις ενοχές, τις αμφιβολίες για τις προηγούμενες αποφάσεις μας, και την εικόνα που έχουμε σχηματίσει στο μυαλό μας για την ευτυχία .

Αυτό που είναι ξεκάθαρο στην ταινία είναι η αναγκαιότητα να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε στην πραγματικότητα ακόμα και αν δεν είναι αυτό που ονειρευόμαστε.

Αυτό που οφείλουμε στον εαυτό μας ως ενήλικες και το αξίζουμε, είναι εμείς μόνο να αποφασιζουμε, εμείς να προσαρμόζουμε τα θέλω μας, στη δικιά μας πραγματικότητα και στις δικές μας ανάγκες.

Ποιοι μιλάνε όμως για αυτά τα ζητήματα τα τελευταία χρόνια;

Ισόβια άγαμοι ρασοφόροι και άκαπνοι πατριδοκάπηλοι που ονειρεύονται στρατεύματα για φανταστικούς πολέμους και διαιώνιση «του μοναδικού μας DNA»… που θεωρούν την τεκνοποίηση υποχρεωτική και μοναδικό προορισμό του ανθρώπου.

Ή από την άλλη πλευρά δισεκατομμυριούχοι των μονοπωλίων ή ελαφρώς γραφικοί celebrities, που συμβουλεύουν τους ανθρώπους που ζουν σε γηράσκουσες κοινωνίες να μην κάνουν παιδιά, γιατί θα «αυξηθεί το ενεργειακό τους αποτύπωμα» (την ίδια ώρα ίσως που ταξιδεύουν κάπου με το ιδιωτικό τους τζετ).

Απλή και όμορφη ταινία…

Αλλα με έκανε να τα σκεφτώ όλα αυτά, έχει περιεχόμενο, με επηρέασε συναισθήματικα, ζήλεψα και επιθύμησα να ξανάκάνω ένα ταξίδι και μου εδώσε και ως bonus μία πάρα πολύ ωραία διασκευή, του αγαπημένου μου “Stay” της Rihanna, από την Cat Power.