Η νέα γενιά, η γενιά των gadgets, της διάσπασης προσοχής, των 546 ευρώ (καθαρά), η γενιά των αναποφάσιστων, η μορφωμένη-άνεργη γενιά με μεταπτυχιακά, η γενιά της κρίσης και των άνισων ευκαιριών, θα κρίνει την έκβαση των εκλογικών αποτελεσμάτων.
του Νικόλα Τζαβάρα – Δημοσιογράφος
Οι εκλογές βρίσκονται ante portas και όλα τα εκλογικά επιτελεία είναι επί ποδός προς συλλογήν νέων ψηφοφόρων. Το ρεύμα των αναποφάσιστων είναι αυτό που ξεχωρίζει από την αγέλη των «συνειδητοποιημένων» πολιτών το οποίο δεν έχει δώσει, ακόμη, το στίγμα του σε ό,τι αφορά την πρόθεση ψήφου ή την συμμετοχή του. Κι είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη μερίδα στην εκλογική πίτα και μπορεί να ανατρέψει τα πράγματα. Αν είχε αποτυπωθεί ως κόμμα, τότε θα φιγουράριζε στην πρώτη θέση της μάχης! Οι πολιτικοί αναλυτές αναφέρουν πως το ηλικιακό background (των αναποφάσιστων) είναι από 18-35 ετών. Η νέα γενιά δηλαδή!
Κάποτε ο Καρλ Μαρξ είχε διατυπώσει την ρήση πως: «Αν οι εκλογές άλλαζαν πραγματικά τον κόσμο, τότε το σύστημα θα τις είχε κηρύξει παράνομες». Τα κόμματα προσπαθούν να προσελκύσουν τους νέους με τον ίδιο αποτυχημένο τρόπο που έκαναν τόσα χρόνια οι «δεινόσαυροι» της πολιτικής, οι οποίοι εισέπρατταν το ανάθεμα της νεολαίας, χαρακτηρίζοντάς την “απολιτίκ” (apolitique, απολιτική)!
Η γενιά με την μεγαλύτερη διάσπαση προσοχής ή αλλιώς η γενιά των Millenials, δεν μπορεί να παρασυρθεί από την τάχα μου δήθεν επικαιροποίηση των γεροντολόγων που αλλάζουν κόμματα και πεποιθήσεις ‘εν μία νυκτί’ με τσιτάτα hashtags, βιντεάκια, φιλτραρισμένες φωτογραφίες στις οποίες δείχνουν ότι όλος ο κόσμος κατανοεί και συμμερίζεται την γενιά του instagram, δήθεν.
«Είναι πανθομολογούμενο πως οι επικοινωνιολόγοι που έχουν παρεισφρήσει στα κομματικά επιτελεία και προσπαθούν να ρίξουν το τυράκι στις νέες γενιές ψηφοφόρων, με σκοπό την άγραν ψήφου, περνούν τη γενιά μας για γενιά ηλιθίων και μας υποτιμούν»
Η ευθύνη όμως βαραίνει κι εμάς τους ίδιους, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους!
Συχνά μοιάζουμε όντως ηλίθιοι, κολλημένοι με τα gadgets κι αυτό φαίνεται στην καθημερινότητά μας. Η άμεση επικοινωνία, η ‘δια ζώσης’, έχει πλέον αντικατασταθεί από μια οθόνη που αποβλακώνει κάθε σπίθα σκέψης και ενεργοποίησης των νευρώνων του εγκεφάλου. Όμως, αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη δείχνει μια γενιά προβληματισμένων ανθρώπων, με εντυπωσιακό ποσοστό αποφοίτησης απ’ το πανεπιστήμιο, έχοντας επιρροές από μια πλήρως παγκοσμιοποιημένη εποχή με πολλά ενδιαφέροντα.
Συχνά τα πολιτικά κόμματα μας μιλούν και μας προσεγγίζουν με λάθος τρόπο. Ανίκανα να πουν κάτι εμπνευσμένο και φρέσκο, κρύβονται πίσω από τον μανδύα του μπαγιάτικου και του ουτοπικού. Προσπαθούν να θωπεύσουν το ‘απολίτικα’ νεανικό ή νενανίζον, αντί να παράγουν κάτι επίκαιρο βασισμένο στα ουσιαστικά προβλήματα και ανησυχίες των νέων ανθρώπων.
Η κοινή παραδοχή είναι ότι η πολιτική έχει βγει απ’ τη ζωή μας με δική μας ευθύνη, των νέων.
«Και δυστυχώς, η τάση των δημοκρατικών ή προοδευτικών κομμάτων να διατηρούν αυτήν τη στάση προσέγγισης, έχει καταφέρει να στρέψει τους νέους κάτω των τριάντα κυρίως στα ακραία κόμματα…»
Ξέρετε… αυτά που δεν γουστάρουν και πολύ μπλα μπλα, δημοκρατίες, νόμους και άλλες πομφόλυγες. Κι αυτό είναι ένα ακόμη μεγάλο ζήτημα. Η σπαρίλα και η καμαρίλα που βυθίζει η καθεστηκυία τάξη τους νέους, ταΐζοντας την σανό, παγιώνει την εμπλοκή των νέων σε πολιτικούς χώρους με «αχαρτογράφητα νερά»!
Κι εδώ γεννάται το εξής ερώτημα, μήπως δεν θέλουν πραγματική συμμετοχή και ενεργοποίηση των νέων παρά μόνο τη ψήφο τους;
Για να διεκδικήσουν την ουσιαστική συμμετοχή και την προσοχή των νέων που έχουν την ανάγκη να είναι μέρος κάποιου ζωτικού χώρου με ουσία, νόημα, πολιτικό περιεχόμενο, όραμα και προτάσεις ουσιαστικές, απαιτείται η χάραξη της πολιτικής που θα εντάξει νέους, πολλούς νέους στα ψηφοδέλτια, πάρα πολλούς νέους που θα ξεπερνούν σε ποσόστωση τους δημογέροντες και δεν θα καθοδηγούνται από τους γερόλυκους της πολιτικής. Θα είναι περισσότεροι από όλους. Θα είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν την επόμενη ήμερα, μαζί με τους συνομήλικους τους. Το μέλλον αυτού του τόπου. Θα είναι εκείνοι που θα συμπαρασύρουν και θα στρέψουν το βλέμμα κάθε νέου να γίνει ενεργός πολίτης.
«Δυστυχώς, μετά από χρόνια κρίσης και γενικής διάλυσης του κράτους, οι νέοι παραμένουν ακόμη στον πάτο με υποθηκευμένο μέλλον, από τις προηγούμενες γενιές»
Τις γενιές της ασυδοσίας, του φαγοποτιού, των αόρατων διορισμών, του ρουσφετιού κι εκείνης του Πολυτεχνείου που καπηλεύτηκε μια κατάσταση και εγκαθίδρυσε τη δική της πορεία στο πέρασμα των χρόνων.
Οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται απ’ τους καλούς ανθρώπους που δεν παίρνουν μέρος στην ψηφοφορία.
Γράφει: o Νικόλας Τζαβάρα – Δημοσιογράφος
