…και ήρθε μια μέρα μια φίλη, με δάκρυα στα μάτια να μου πει πως έκανε έκτρωση.
Θυμάμαι τον εαυτό μου, στα εικοσπέντε μου, να κατακρίνω μια φίλη 35 χρόνων που μου είπε πως είναι έγκυος, αλλά δεν το θέλει, και να χορεύει σαν τρελή για να το «ρίξει». Και κάποια άλλη στιγμή αγαπημένη ξαδέρφη μου, με ήδη δύο παιδάκια στον έγγαμο βίο της, πήρε “το χάπι της επόμενης μέρας” και σε όσους το ανακοίνωσε έμειναν με το στόμα ανοιχτό, να της λένε: «γιατί βρε παιδάκι μου δεν το κρατούσες το μωρό, μια χαρά είστε με τον άντρα σου».
της Γιώτας Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
Σκέφτομαι… Θυμάμαι… Νιώθω…
Και σκέφτομαι και μένα, που έχω ένα παιδί, πόσες φορές μου έχουν πει, ακόμα και η ίδια μου η μάνα: «άντε, κάνε ακόμα ένα, πέρασαν τα χρόνια». Βασικά όλος ο περίγυρός μου, με τρομερή φυσικότητα, τα ίδια μου λέει. Και όταν απαντώ ότι δε θέλω, αρχίζουν να με κοιτούν στραβά… σίγουρα θα προτιμούσαν να τους πω πως δεν μπορώ.
Θυμάμαι τη θεία μου, που μόλις η κόρη της αδιαθέτησε πρώτη φορά στα 13, της έδωσε μια σφαλιάρα μέσα στο πρόσωπο και άρχισε το παιδί να κλαίει. Η ίδια η θεία, το φέρει βαρέως που έκανε κάποιες εκτρώσεις στα νιάτα της και ήταν μεγάλη αυτή της η αμαρτία… και για κάθε κακό που της συμβαίνει τώρα, λέει: «αυτές τις αμαρτίες μου πληρώνω».
Και μερικές φορές νιώθω τεράστιες τύψεις που όταν έμεινα έγκυος είπα, στην αρχή: «δεν το θέλω» και καθώς συζητώ με κάποιες φίλες με δυσκολία κι αυτές παραδέχονται πως ούτε εκείνες, αρχικά, ήθελαν ένα παιδί, παρότι ισχύει. Και αισθάνομαι άσχημα που πάλι νιώθω να μην θέλω να κάνω δεύτερο παιδί κι ας ξέρω πως όπως και στο πρώτο μου παιδάκι δε θα άλλαζα με τίποτα τη ζωή μου μετά από αυτό!
Και ήρθε αυτό το Συνέδριο να μας θυμίσει και να φωνάξει…
Όλα όσα με ψίθυρους ή με κραυγές ή με βλέμματα ή με νοήματα ή με χτυπήματα ή με ξεροβηξίματα ή με απλά λόγια μας στοιχειώνουν από όταν γεννηθήκαμε κοριτσάκια…
Ξεκινούσε το σποτάκι του συνεδρίου και ήταν όλο μέσα στη μαυρίλα… το σκηνικό και η ηθοποιός (και αυτή μέσα στην κατάθλιψη) και μόνο τα χρόνια ήταν Χρυσά, λες και είναι πολύτιμα και τα χάνεις και η κοπέλα σαν σε σκιά να ρωτά τί έχει κάνει λάθος… και όλο αυτό να σου περνά το σωστό μήνυμα υποσυνείδητα ότι «όντως έχεις κάνει λάθος», όσο και αν η απάντηση είναι «τίποτα δεν έχεις κάνει λάθος, απλά…», είχε και αυτό το απλά μέσα η προτασούλα και όσοι καταλαβαν, κατάλαβαν.
Και ίσως οι προθέσεις να ήταν αρχικά διαφορετικές και αγνές. Όμως τα πατριαρχικά κατάλοιπα δεν αφήνουν καμία αγνή πρόθεση να βγει προς τα έξω… θα πρέπει και στο συνέδριο να μπουν οι γυναίκες στη θέση τους, να μάθουν μέχρι που μπορούν και τους επιτρέπεται να φτάσουν, να σκύβουν το κεφάλι και αν φάμε και καμία «έλα μωρέ, υπάρχουν και χειρότερα… Ναι την άλλη τη σκότωσε, μη μιλάς εσύ ζεις».
Ταυτίστηκα πολύ με όλα όσα βγήκαν και είπαν όσοι μίλησαν κατά του συνεδρίου, αλλά βλέπω πως το συνέδριο απλά ήταν αυτό που θα ονόμαζε τα πράγματα φανερά.
Και είναι μια σπουδαία νίκη που το συνέδριο ακυρώθηκε τελικά. Μα αυτό που με χαλάει πιο πολύ, τώρα που το είδα το έργο με το συνέδριο και που τάχθηκα δημόσια κατά του, είναι που αν έπαιρνα το χάπι ή αν έκανα έκτρωση δε θα έβγαινα να το πω δημόσια, από φόβο από ντροπή;… Δε ξέρω.
Αυτό που με χαλάει είναι ότι μέσα σε κάθε σπίτι ακόμα και σήμερα γίνονται καθημερινά συνέδρια… θα μπορούμε να πανηγυρίζουμε μόνο όταν τα πάψουμε για πάντα μέσα στα σπίτια μας.
Γράφει: η Γιώτα Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
