Ένας... σε ρiνγκ για Δυο!

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, μένουν κι οι δυο μαζί να παλεύουν, να αγωνίζονται, να μοχθούν.
Στη χειρότερη, μένει ο ένας, γιατί ο άλλος την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, αφήνοντας το μπαλάκι στη μέση του γηπέδου.

Μητέρα, πατέρας…

της Ειρήνης Φραγκάκη – Συγγραφέας

Δεν έχει σημασία πώς και γιατί βρισκόμαστε σε αυτήν την κατάσταση. Η ουσία είναι ότι οι γονείς καλούνται να μπουν στο ρινγκ και να παλέψουν με θηρία, με τέρατα… ανθρωπόμορφα τέρατα που κρατούν τα ηνία της διαχείρισης του δικού μας προβλήματος.

Σφύριγμα κι ο αγώνας ξεκινάει. Συνήθως το σκορ είναι 0-1. Σχεδόν ποτέ δεν είναι υπέρ του γονιού η νίκη. Πέραν των άλλων γονιών που συναναστρέφεται -γιατί εκείνοι ξέρουν- οποιοσδήποτε άλλος που έχει άγνοια επί του θέματος, θα τον πει υπερβολικό, μυγιάγγιχτο, γκρινιάρη και μοιρολάτρη.

Μας έχουν θεοποιήσει τόσο πολύ, μας έχουν ηρωοποιήσει και είναι άδικο. Πραγματικά είναι άδικο γιατί είναι σαν να μας προκαλείτε να ανεβάσουμε τον πήχη των αδυναμιών μας, των δυνάμεων, της πίστης στον εαυτό μας και της θέλησής μας. Δεν είμαστε θεοί, δεν είμαστε ήρωες.

Είμαστε γονείς που βρίσκουμε τη δύναμη -που να, σας τ’ ορκίζομαι ότι δεν έχουμε ιδέα ότι έχουμε μέσα μας- να σταθούμε βράχοι για τα παιδιά μας, να μάθουμε αυτό το άγνωστο που λέγεται αυτισμός, ΑμεΑ, θεραπείες, ΚΕΠΑ, κτλ.

Δεν είμαστε ήρωες…

Πέφτουμε, τσακιζόμαστε, λιγοψυχάμε, θρηνούμε, πενθούμε, και ξανά από την αρχή τα αναιρούμε όλα και κοιτάμε στα μάτια το παιδί μας, τα παιδιά μας.

Με το χέρι στην καρδιά σας λέω ότι όταν είμαστε δύο, ο αγώνας έχει μια ισορροπία, η ψυχολογία βρίσκει ένα αποκούμπι, το μυαλό δεν σκηνοθετεί σενάρια “ύψους”…

Ξέρετε τί εστί ύψος;
Σίγουρα ξέρετε.

Είναι το ύψος από το οποίο πέταξαν, για εκεί ψηλά, κάποιοι που τους λέγατε ήρωες. Κι αυτοί είχαν μπόι, μεγάλο μπόι. Κάποιοι όμως τους έβαλαν τρικλοποδιά και τους άφησαν να πέσουν.

Γι’ αυτό όταν βλέπω ή ακούω γονείς να μιλάνε, να επικοινωνούν αυτά που τους προβληματίζουν, τους θυμώνουν, τους στεναχωρούν κτλ, ξέρω ότι κάνουν δουλειά με τον εαυτό τους. Κάπου να τα πουν που θα τους καταλάβουν, που θα κατανοήσουν στο 100% τα βιώματά τους και τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν.

Κι είναι τόσο τραγελαφικό να περιμένουμε να μας καταλάβουν και στηρίξουν άνθρωποι άγνωστοι σ’ εμάς, ενώ οι δικοί μας, αυτοί που έχουμε κοινό βίο, είναι απόντες.

Γονείς. Κι οι δύο, ρε φίλε. Γίνεται; Πώς στα κομμάτια μπορούν να φεύγουν δίπλα από τον άνθρωπό τους στα δύσκολα; Πώς στα κομμάτια φεύγουν δίπλα από τα παιδιά τους;

Διάγνωση… Αυτισμός.
Αποτέλεσμα… Φυγή.

Σαφέστατα και δεν γενικολογώ. Δυστυχώς, όμως, μιλάμε για τις περισσότερες των περιπτώσεων. Και φυσικά, αυτός που φεύγει είναι ο άντρας. Είναι ο πατέρας. Επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ, η μάνα δεν φεύγει, στις περιπτώσεις που ένας από τους δύο φύγει, αυτός είναι ο πατέρας. Δεν αντέχει. Στην αρχή προσπαθεί να λείπει όλο και περισσότερο από το σπίτι. Δεν μπορεί τις κραυγές του παιδιού, την ένταση, την αϋπνία, την εγρήγορση, τη σωματική και ψυχική εξάντληση. Δεν συμμετέχει στο ασταμάτητο τρέξιμο.
Να είστε σίγουροι ότι μπορεί. Αν ήθελε θα μπορούσε. Αν ήταν συνειδητοποιημένος γονιός, θα μπορούσε. Αν δεν ήταν εγωιστής, θα ήταν ικανός για όλα.

Ανθρώπινα, μπορώ να καταλάβω πώς νιώθει. Κι εγώ έτσι νιώθω.

Έρχονται στιγμές που φρικάρω και δεν είναι λίγες οι φορές που με πιάνω να βρίσκομαι στα πρόθυρα της τρέλας.

Είναι αμέτρητες οι βραδιές που η ανάσα μου γίνεται πιο γρήγορη, ενώ ταυτόχρονα νιώθω ότι θα σταματήσει, που δεν με χωράει ο τόπος. Μου φταίνε τα μαλλιά μου και θέλω να τα ξεριζώσω, μου φταίει το δέρμα μου και θέλω να το γδάρω… μου φταίνε όλα.

Έτσι κάνουν οι ήρωες;

Όχι ρε φίλε, δεν κάνουν έτσι.
Έτσι κάνουν οι άνθρωποι που τους έχουν κλέψει τα δικαιώματά τους.

Οι άνθρωποι που παλεύουν με μια κατάσταση, μόνοι, κάνουν έτσι. Εκείνοι που κάθε πρωί παρακαλούν τον Θεό –όσοι ακόμα πιστεύουν και δεν τον κατηγορούν κι Αυτόν- να μην τους τύχει τίποτα καινούριο. Δεν έχουν μάθει, άλλωστε, να αντιμετωπίζουν ακόμα τα προηγούμενα που ξεφύτρωσαν από το πουθενά.
Το παιδί χτυπάει το κεφάλι του στο πάτωμα… Θύμωσε; Τί έκανα λάθος; Είπα όχι. Μήπως δεν έπρεπε να το πω; Μήπως το εκνεύρισα περισσότερο; Δεν είμαι καλή μάνα. Το παιδί μου αυτοτραυματίζεται. Με χτυπάει. Φωνάζει. Έχει φωνή, μα δεν ξέρει τις λέξεις. Δεν έχει φωνή κι ας ξέρει τις λέξεις. Τί δεν έκανα σωστά, εγώ η άχρηστη μάνα; Πού ήταν ρε γαμώτο ο πατέρας όταν εγώ ήμουν ανίκανη να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, να βοηθήσει κι εκείνος;

Θυμώνω γιατί αναγκάζομαι να αναφερθώ στα αυτονόητα.

Δεν φεύγει ο γονιός δίπλα απ’ το παιδί του. Δεν το βάζει στα πόδια.

Α-πα-γο-ρε-ύε-ται.

Δεν έχει δικαίωμα να αφήσει τον έναν να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μια σπρωξιά στα βαθιά είναι. Κι οι ανάσες που σου δίνει η κατανόηση, η συμπαράσταση, η αγκαλιά, οι γλυκές λέξεις, είναι βάλσαμο, είναι δύναμη.

Θα κάνω τα λάθη μου. Θα υπάρξουν κι οι στιγμές που θα χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Εγώ η μάνα. Που δεν υπάρχει κανένα σενάριο φυγής στο δικό μου το μυαλό. Να… ίσα ίσα, κάποιες φορές ένα περπάτημα, ήρεμο, με μια φίλη να με χτυπήσει λίγο ο αέρας. Αντιλαμβάνεσαι όμως ότι για να γίνει αυτό πρέπει να μείνει ο ένας γονιός πίσω να φροντίσει το παιδί, έτσι;