«Στα μάτια των παιδιών βλέπω το δικό μου παιδί, όπως όλοι όσοι εργαζόμαστε, συνειδητά, στην Ειδική Αγωγή»
Ονομάζομαι Θηρεσία Φρέιχα και είμαι μητέρα παιδιού με αναπηρία αλλά και εργαζόμενη, για τουλάχιστον 15 χρόνια, στην Ειδική Αγωγή. Βασισμένη στον διπλό μου ρόλο θα σας μεταφέρω το πώς βλέπω την Ειδική Αγωγή μέσα στην πανδημία. Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου τον Νοέμβριο του 1966. Τελείωσα το δημοτικό στην Ελλάδα και γυμνάσιο λύκειο στο Κάιρο. Το πρώτο πράγμα που έμαθα στο σχολείο ήταν ότι το εμείς είναι πιο δυνατό. Και στην μέχρι τώρα, όχι και μικρή ζωή μου, το διαπιστώνω κάθε μέρα.
Ας δούμε λοιπόν την Ειδική Αγωγή σήμερα.
Οι Κτιριακές υποδομές…
Ακατάλληλα κτίρια με σκάλες, για παιδιά με κινητική αναπηρία. Ακατάλληλα, όχι μόνο για τα παιδιά με αμαξίδιο, αλλά φανταστείτε κι ένα παιδί με αυτισμό σέ κρίση να τρέχει στις σκάλες…!!
Σε σχολείο με μαθητές με κινητική κυρίως αναπηρία, υπάρχει ανελκυστήρας που σε περίπτωση διακοπής ρεύματος, σεισμού, πυρκαγιάς και πλημμύρας είναι απαγορευμένη η χρήση του.
Υπάρχουν σχολεία που δεν έχουν ράμπες και τα σχολικά “ξεφορτώνουν” τα παιδιά στον δρόμο με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Όσο για τις τουαλέτες, δεν είναι όλες κατάλληλες και πολλές φορές λίγες σε αναλογία με τον αριθμό των παιδιών. Οι τουαλέτες είναι συνήθως 2 ή 3 και εξυπηρετούν μεγάλο αριθμό παιδιών.
Η ανακαίνιση και συντήρηση είναι ένα όνειρο που δεν γίνεται πραγματικότητα, παρά μόνο μετά από πολλές πιέσεις διευθυντών και σε κάποιες περιπτώσεις, με επέμβαση γονέων.
Για να μην μιλήσω για το παλιό βουστάσιο, δηλαδή το 6ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αθήνας, που είναι ίσως το πιο ακατάλληλο για παιδιά με αυτισμό. Σκεπή έχει, αλλά χωρίς να χωρίζει η μία αίθουσα από την άλλη και έτσι ο θόρυβος ενισχύεται και μεταδίδεται από την μια άκρη ως την άλλη, με αποτέλεσμα μία πολύ δύσκολη για τον αυτισμό, ατμόσφαιρα.
Επιβάλλεται σε κάθε σχολείο Ειδικής Αγωγής να υπάρχει τουλάχιστον μια αίθουσα ηρεμίας. Είναι απαραίτητη, ώστε όταν ένα παιδί έχει έκρηξη να μπορεί να απομονωθεί με 2 άτομα συνοδεία, για να ηρεμήσει. Τα δυο αυτά άτομα χρειάζονται για την ασφάλεια τη δική του, των άλλων παιδιών και των εργαζομένων.
Πόσες φορές έχουν γίνει σοβαρά ατυχήματα, με νοσηλεία εργαζομένων ή μαθητών… έχετε αναρωτηθεί;
Τα σχολικά λεωφορεία…
Πρέπει να είναι επιλεγμένα με τις σωστές προδιαγραφές και με το παραμικρό να γίνεται αναφορά στην υπηρεσία της περιφέρειας.
Ζούμε το εξής ευτράπελο: σε σχολείο με παιδιά με κινητική αναπηρία παιδιά (με αμαξίδιο) να “φορτώνονται” σαν να ήταν σακιά, στα καθίσματα και πολλές φορές χωρίς να είναι ασφαλή.
Τα συγκεκριμένα σχολικά πρέπει να διαθέτουν ράμπες, κενές θέσεις για να χωράει το αμαξίδιο και το κυριότερο, εκπαιδευμένο προσωπικό.
Εκπαιδευτικά – Θεραπευτικά Προγράμματα…
Τα παιδιά στα Ειδικά Σχολεία έχουν ανάγκη από ολοκληρωμένα θεραπευτικά προγράμματα. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να υπάρχει το κατάλληλο προσωπικό, δηλαδή Ψυχολόγος, Εργοθεραπευτής, Λογοθεραπευτής, Κοινωνικός Λειτουργός και Φυσικοθεραπευτής. Το Ειδικό Βοηθητικό Προσωπικό είναι βέβαια απαραίτητο γιατί συνεργάζεται με όλες τις ειδικότητες. Έτσι στηρίζει και εμψυχώνει το παιδί, όπου και όταν υπάρχει ανάγκη. Επίσης, είναι αυτοί που τα υποστηρίζουν και στην ατομική υγιεινή.
Η στελέχωση πρέπει να γίνεται με βάση των αριθμό των παιδιών και τις ανάγκες τους, καθώς και να γίνεται άμεση αναπλήρωση των ατόμων (μέλη του προσωπικού) που για κάποιο λόγο θα έχουν μία μακροχρόνια απουσία. Ένα σωστά στελεχωμένο πλαίσιο βοηθά σφαιρικά την ανάπτυξη του παιδιού.
Αναλώσιμα Υλικά…
Πρέπει να υπάρχουν τα απαραίτητα υγειονομικά υλικά, φροντίδας και περιποίησης των παιδιών. Πολλές φορές αυτό είναι δύσκολο γιατί οι διευθυντές είναι υποχρεωμένοι να κάνουν οικονομικές εκπτώσεις λόγω ελλείψεως χρηματοδότησης από τις σχολικές επιτροπές.
Πολλές φορές το προσωπικό φέρνει, αναλώσιμα υλικά για τις χειροτεχνίες των παιδιών και άλλες δραστηριότητες, βάζοντας πλάτη, για να μην σταματά η εκπαίδευσή τους. Κι αυτό γίνεται με το να ψαλιδίζουν ακόμα περισσότερο τους πενιχρούς μισθούς τους.
Θεωρώ ότι κάποια στιγμή η πολιτεία θα έπρεπε να σκύψει πάνω από τα προβλήματά μας και οι αρμόδιοι επικεφαλής να επισκέπτονται τα ειδικά σχολεία, ειδικά αυτά που έχουν σοβαρά προβλήματα.
Ωραία τα λόγια και οι κατηγορίες για “τεμπέληδες εκπαιδευτικούς” της Ειδικής Αγωγής αλλά τα προβλήματα (πιστέψτε με) είναι σοβαρότερα από τον Covid. Το λέω με βεβαιότητα, γιατί κι εγώ είμαι μητέρα παιδιού ΑμεΑ, και για δεκαπέντε χρόνια εργάζομαι στην Ειδική Αγωγή.
Στα μάτια των παιδιών βλέπω το δικό μου παιδί, όπως όλοι όσοι εργαζόμαστε συνειδητά στην Ειδική Αγωγή.
Γράφει: η Θηρεσία Φρέιχα – Μητέρα ΑμεΑ – Εργαζόμενη στην Ειδική Αγωγή
