Η πρόσφατη συνέντευξη του Γιώργου Καπουτζίδη στο κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων της ΕΡΤ δεν κράτησε παραπάνω από δέκα λεπτά. Συγκεκριμένα η συνολική διάρκεια της συνέντευξης ήταν 09:04.
του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
Δεν χρειάστηκαν ούτε δέκα λεπτά ώστε η συνέντευξη και ο λόγος του Γιώργου Καπουτζίδη να γίνουν «πρώτο θέμα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και θέμα συζήτησης και σχολιασμού στα πιο παραδοσιακά μέσα της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου.
Ομολογουμένως, κατά την περιήγησή μου στα διαδικτυακά μέσα, οι περισσότερες αντιδράσεις που συνάντησα ήταν στην πλειοψηφία τους θετικές – χωρίς να απουσιάζει η ρητορική του μίσους και ο ρατσιστικός οχετός του πληκτρολογίου.
Δεν θέλω να σταθώ σε όλα εκείνα τα σημαντικά για τα οποία μίλησε ο Γιώργος Καπουτζίδης. Εκτός από το γεγονός ότι, ευτυχώς, στάθηκαν τόσοι άλλοι πριν από εμένα σε αυτά. Ο καθένας που άκουσε και είδε τη συνέντευξη και ένιωσε ελπίδα για το μέλλον, το αντιλαμβάνεται βαθιά μέσα του.
Σ’ εκείνο που θέλω όμως να σταθώ είναι στη μεγάλη συζήτηση που αναπτύχθηκε, για όλα όσα μίλησε ο Γιώργος Καπουτζίδης. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο κρύβεται ο μεγαλύτερος κίνδυνος, κατά την προσωπική μου εκτίμηση.
«Όσο περισσότερο γίνονται «είδηση» θέσεις ζωής που χαρακτηρίζονται από ψυχική υγεία, ωριμότητα και ενσυναίσθηση, τόσο περισσότερο απέχουμε από μια κοινωνία και μια κοινωνική πραγματικότητα ισότητας, που ο ένας δεν προσπαθεί να παρέμβει στην ευτυχία του άλλου», όπως πολύ εύστοχα διατύπωσε ο Γιώργος Καπουτζίδης.
Σε μια εποχή που ο αλληλοσεβασμός και η αποδοχή θα έπρεπε να αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία της καθημερινής μας ζωής, δυστυχώς μας διακατέχει το συναίσθημα της έκπληξης όταν το συναντάμε στον λόγο ενός ανθρώπου και αυτό ακριβώς υποδεικνύει την κοινωνική μας παθογένεια.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε συνηθίσει, σχεδόν έχουμε εθιστεί σε μια συνθήκη που ο ένας ασκεί πίεση στον άλλο. Ο οδηγός που θα σταθμεύσει το όχημά του σε σημείο που δεν θα μπορεί να μετακινηθεί ένας συμπολίτης μας με κινητικές δυσκολίες, ο οδηγός που δεν θα σεβαστεί τον φωτεινό σηματοδότη και θα περάσει με κόκκινο, ο κύριος ή η κυρία που θέλει να πάρει τη σειρά μας στο ταμείο της τράπεζας ή του super market, εκείνος που θα κοροϊδέψει με τη φωνή ή ακόμα και με το βλέμμα καθέναν που θα περάσει από δίπλα του και θα είναι ‘διαφορετικός’ από αυτόν και δεν αντέχει τη διαφορετικότητά του, εκείνος που θα σε βρίσει που έχεις σκύλο ή τον ενοχλούν τα αδέσποτα της γειτονιάς και για να τα ξεφορτωθεί ρίχνει φόλες και τα σκοτώνει. Ή εκείνος που υιοθετεί ένα κατοικίδιο και επειδή δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη του, το εγκαταλείπει.
Τόσες πολλές παρεμβατικές συμπεριφορές απέναντι σε ανθρώπους και σε ζώα που σχετίζονται με έννοιες εκμετάλλευσης, εξαπάτησης και υπερίσχυσης του δυνατού απέναντι στον αδύναμο. Δίπολα μοτίβα εξουσίας που κρύβουν μέσα τους παθητικοεπιθετικές συμπεριφορές.
Προφανώς και ο στόχος δεν είναι να διαιρεθεί ο κόσμος σε «καλό» και σε «κακό», με βάση ένα μανιχαϊστικό πρότυπο. Σε μια τέτοια περίπτωση θα τοποθετούσαμε ταμπέλες σε ανθρώπους και θα τους χωρίζαμε σε κατηγορίες πολιτών.
Εκείνο όμως που έχει αξία να αντιληφθούμε είναι το επείγον της παιδείας. Έχει αξία να κατανοήσουμε την κουλτούρα της προσωπικής μας ζωής, τα πρότυπα που έχουμε και τα στερεότυπα που ακολουθούμε.
Είναι πολύ εύκολο να δείξεις με το δάχτυλο στις μέρες μας. Εκείνο που έχει γίνει δύσκολο πια είναι να απλώσεις το χέρι σου και να το κάνεις βοήθεια, αγκαλιά, αποδοχή, συμπαράσταση.
Δεν ξέρω, αν οι άνθρωποι μετά την πανδημία του κορωνοϊού θα επιστρέψουν σε μια αρχική καθημερινότητα, που είναι γνώριμη, γρήγορη και χαοτική.
Εκείνο όμως που πιστεύω είναι, ότι αυτές οι μέρες που διανύουμε θα αλλάξουν τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους Άλλους, τον τρόπο που δεχόμαστε, που υπομένουμε, που σιωπούμε, που αντιδρούμε, που διεκδικούμε, που υποστηρίζουμε.
Για να γίνουν όλα τα παραπάνω χρειαζόμαστε ακόμα 09:04 λεπτά και από άλλους ανθρώπους που σκέφτονται σαν τον Γιώργο Καπουτζίδη.
Δείτε τα 9:04 λεπτά…
Γράφει: ο Νικόλας Τσιλιβαράκος – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας
