«Δημήτρη μου, είσαι αυτιστικός… αλλά είσαι και νέος, είσαι και άντρας, έχεις και στόχους, έχεις και όνειρα… όπως ακριβώς κάθε μη – αυτιστικός… με πολλή υπομονή και πολλή-πολλή δουλειά, θα τα καταφέρεις!»
της Ιωάννας Νεραντζάκη – Μητέρα Ενήλικα στο Φάσμα του Αυτισμού
Ο αυτιστικός Δημήτρης μου, πάτησε πριν λίγους μήνες τα 19.
Πριν από δύο χρόνια άρχισε να κάνει όνειρα για την ενήλικη ζωή του…
«Όταν γίνω ενήλικος, θα ζήσω μόνος μου.»
«Όταν γίνω ενήλικος, θα δουλέψω.»
«Όταν γίνω ενήλικος, θα βγάλω δίπλωμα οδήγησης.»
«Όταν γίνω ενήλικος, θα πάω φαντάρος.»
«Όταν γίνω ενήλικος, θα παντρευτώ και θα κάνω παιδιά.»
Δεν ήμουν προετοιμασμένη να το διαχειριστώ και θεωρώ ότι ούτε και ο ίδιος να αντιμετωπίσει αλήθειες.
Γι’αυτό η απάντησή μου ήταν πάντα: «Έχουμε καιρό μπροστά μας.»
Από τον προηγούμενο χρόνο, άρχισα να προετοιμάζω το έδαφος…
«Για κανέναν δεν είναι εύκολο να βρει δουλειά… Δεν ζουν όλοι μόνοι τους από τα 18 τους… Κοίτα πόσους γνωστούς έχουμε που δεν έχουν παιδιά και ζουν μια χαρά… Τί θα τον κάνεις τον στρατό, χαμένος χρόνος είναι… Δίπλωμα οδήγησης δε μας επιτρέπει ο γιατρός και προτιμώ να σε πηγαινοφέρνω παρά να ξέρω ότι μπορεί να κινδυνέψει η ζωή σου».
Κι άλλα τέτοια ωραία (όπως το ότι θα σπουδάσει για να γίνει αστυνομικός), τα οποία απαλά – απαλά του τα απέρριπτα ένα – ένα κι εκείνος κατέβαζε το κεφάλι απογοητευμένος μεν, αδιαμαρτύρητα δε. Κι εγώ εφησυχαζόμουν ότι με πολλή υπομονή και κουβέντα, θα καταλάβει ότι πρέπει να απλώνουμε τα πόδια μας μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά μας.
Δεν υπολόγισα, όμως ότι έχω απέναντί μου έναν νέο άντρα, γεμάτο λαχτάρα για ζωή, για μια ζωή που την κοιτάει και τη βιώνει μέσα από αυτά που επιδιώκουν και καταφέρνουν οι άλλοι.
Κι έγινε ενήλικος…
Και τίποτα στη ζωή του δεν άλλαξε…
Και οι δικαιολογίες τελείωσαν…
Κι ήρθε το ξέσπασμα…!!!
Ξεκινώντας από μια συζήτηση περί κορονοϊού, σχετικά με το ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι να ξαναρχίσουμε τις δραστηριότητές μας, βρέθηκα ξαφνικά απέναντι σε έναν άνθρωπο που δε γνώριζα μέχρι τώρα. Έναν άνθρωπο όχι απλά θυμωμένο, αλλά ξεχειλισμένο από οργή που φώναζε, έβριζε, εκτόξευε πράγματα.. θηρίο, έτοιμο να κατασπαράξει τους πάντες.
Τον άφησα να ξεσπάσει.
«Μαμά, θέλω να δουλέψω, θα πάω να μοιράζω φυλλάδια.»
Και τότε έγινα σκληρή….
«Θα σου δώσω έναν χάρτη με σημειωμένους δρόμους. Αν καταφέρεις να γυρίσεις χωρίς να χαθείς, τότε μπορείς να δουλέψεις.»
Έσκυψε το κεφάλι.
«Μαμά, τουλάχιστον να μείνω μόνος μου;»
«Υπάρχει σπίτι άδειο, πάρε τα κλειδιά και πήγαινε να μείνεις εκεί.»
«Θα με πας;»
« Όχι, Δημήτρη μου. Όταν αποφασίζεις να ζήσεις μόνος, πρέπει να τα καταφέρνεις και μόνος.»
Έσκυψε το κεφάλι για άλλη μια φορά.
Τον πλησίασα, τον αγκάλιασα κι άκουσα το κλάμα του. Κλάμα μωρού παιδιού.
«Δημήτρη μου, όλα θα γίνουν. Αλλά όχι από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει υπομονή και δουλειά. Πολλή-πολλή υπομονή και πολλή – πολλή δουλειά. Είμαι σίγουρη, όμως, ότι θα τα καταφέρεις και σου υπόσχομαι ότι θα κάνω τα πάντα για να σε βοηθήσω.»
Μαζέψαμε τα κομμάτια μας, σφίξαμε τα δόντια κι αρχίζουμε δουλειά.
«Γιατί, Δημήτρη μου, είσαι αυτιστικός αλλά είσαι και νέος, είσαι και άντρας, έχεις και στόχους, έχεις και όνειρα… όπως ακριβώς κάθε μη – αυτιστικός. Κι εγώ θα είμαι εδώ. Όπως ήμουν πάντα. Τα πρώτα χρόνια μπροστά σου, για να σε ωθώ με τη δύναμή μου, τώρα πια δίπλα σου για να σε στηρίζω… και στο μέλλον πίσω σου, απλά για να φυλάω τα νώτα, να σε καμαρώνω για όλα αυτά που έχεις καταφέρει και θα καταφέρεις και κυρίως για να σε δω να βρίσκεις την ευτυχία, που τόσο πολύ σου αξίζει να βρεις! Και θα τη βρεις.»
Γράφει: η Ιωάννα Νεραντζάκη – Μητέρα Ενήλικα στο Φάσμα του Αυτισμού
