ΠΕΡΙ ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ...

Μέχρι και πριν λίγα χρόνια, όχι τόσο στην Ελλάδα, όσο στο εξωτερικό, υπήρχαν οικογένειες, που αναζητούσαν την κατ’ οίκον σχολική εκπαίδευση. Αποτελούσε μάλιστα ένα μοντέλο εκπαίδευσης, για τους εύπορους, από τα χρόνια της αρχαιότητας κιόλας.

της Αντωνίας Παπαμιχαήλ – Παιδιατρική Εργοθεραπεύτρια

Ανάμεσα λοιπόν στις απόψεις αυτές, ερχόταν στο προσκήνιο και η επιλογή της τηλεκπαίδευσης, ως μια από τις επιλογές εκείνου, που επιθυμούσε την κατ’ οίκον διδασκαλία. Είχε τεθεί δηλαδή στο τραπέζι των ερευνητών, τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω, ως μια προοπτική για το μέλλον.

Τότε λοιπόν, όλοι οι ειδικοί που ασχολούνταν με την εκπαιδευτική διαδικασία, τόσο οι εκπαιδευτικοί, οι ερευνητές, όσο και οι γονείς, μέσα από εκτενείς έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα, πως τόσο η κατ’ οίκον εκπαίδευση, όσο και η τηλεκπαίδευση ειδικότερα, δεν μπορούσαν να υποκαταστήσουν την λειτουργία του σχολείου και την φυσική παρουσία σε αυτό.

Το σχολείο και η φυσική παρουσία σε αυτό, αποτελούν από κοινού, ένα δυναμικό φαινόμενο ερεθισμάτων, απαραίτητων για την ψυχική ισορροπία, αλλά και για την διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού.

Εκτός αυτού, πολλές χώρες, ανάμεσα τους και η δική μας, δεν διέθεταν το νομικό πλαίσιο, για την υποστήριξη της κατ’ οίκον διδασκαλίας.

Δεδομένων των στοιχείων αυτών και σε μια εποχή, που η κρίση της πανδημίας χτυπά την Ελλάδα, η τηλεκπαίδευση, ίσως θα ήταν καλύτερο να λειτουργεί περισσότερο πρακτικά, παρά δεσμευτικά, με απαιτούμενο την πολύωρη παρακολούθηση, μπροστά σε μια οθόνη και ειδικότερα για ένα παιδί μικρής ηλικίας.

Για να έχει νόημα, μέσα από την δική μου οπτική, ίσως να πρέπει να παρέχει μεγαλύτερη αλληλεπίδραση και να ξεφεύγει, από την μορφή ενός τυπικού webinar για ενήλικες.

Δεν γνωρίζω πόσο έτοιμοι ήμασταν τελικά, για όλο αυτό που μας απαιτείται τώρα τεχνολογικά, όταν στην κουλτούρα μας, ως λαός η γνώση και η διαχείριση τέτοιων τεχνολογιών και μάλιστα με εκλεπτυσμένους τρόπους, παραμένει άγνωστη στο μεγαλύτερο φάσμα του πληθυσμού και ειδικότερα για τις ηλικίες, άνω των 50 ετών κατά μέσο όρο, όπως έχει καταγραφεί.

Αναμένεται λοιπόν, πως και μικρότεροι ηλικιακά ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, οπότε πιθανά να αποτελούν μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας ή γονείς, στους οποίους απαιτείται τώρα να ανταπεξέλθουν τεχνολογικά.

Η Ελλάδα ακόμα δυστυχώς, δεν εντάσσεται στις χώρες που παίζουν την τεχνολογία στα δάχτυλα…

Είναι εύκολο να τα διδαχτούμε όλα τώρα;

Ίσως η επαφή με τα απολύτως απαραίτητα, η οποία δεν θα ξεπερνούσε, το δίωρο καθημερινά, με την παροχή σχεδιαγράμματων της ύλης, στους γονείς, για τα δυσκολότερα σημεία κατανόησης, να ήταν μια αποδοτικότερη λύση.

Αυτό κυρίως για τα παιδιά, ως και την ηλικία των 12 ετών. Περιττό να ειπωθεί, πως η καλή ψυχολογία των παιδιών, τα οποία βιώνουν ξανά, έναν νέο εγκλωβισμό στα σπίτια τους, πρέπει να έχει την υψηλότερη θέση στο βάθρο των προτεραιότητων

Τα μεγαλύτερα, αναμένεται, ότι θα μπορέσουν, να εκπληρώσουν με μεγαλύτερη ευκολία αυτό το στόχο. Ωστόσο δεν γνωρίζουμε, ακόμα και στα μεγαλύτερα παιδιά, αν ταιριάζει ακριβώς, σαν είδος μάθησης – εκπαίδευσης, παρότι η νέα γενιά έχει σαφώς καλύτερη σχέση με την τεχνολογία.

Αναμένεται επίσης πως όχι. Και αυτό γιατί ο καθένας μας παρουσιάζει ένα δικό του στυλ μάθησης, όπως επίσης έχει καταγραφεί επιστημονικά.

Τέλος η μεταφορά της σχολικής διαδικασίας στο σπίτι, μέσω του υπολογιστή, για 4 ή 5 ώρες, φαίνεται να διαταράσσει σημαντικά την οικογενειακή καθημερινότητα, σε πρακτικό επίπεδο, σύμφωνα με μαρτυρίες γονέων, τόσο παιδιών τυπικής ανάπτυξης, όσο και μη τυπικής.

Τί μπορούμε να κάνουμε;

Υπομονή και προπάντων ψυχραιμία, σκεπτόμενοι, ότι δεν θα ζούμε για πάντα με αυτόν τον τρόπο. Η εξεύρεση χρυσής τομής, που βασίζεται στην καλή επικοινωνία και κατανόηση, ανάμεσα στον γονέα και στον εκπαιδευτικό, φαίνεται να αποτελεί ένα δυναμικό όπλο σε αυτές τις συνθήκες.

Δεν σας κρύβω, πως ως στιγμής τουλάχιστον, χαίρομαι που το βλέπω, αυτό να συμβαίνει. Ας συνεχίσουμε, να το αξιοποιούμε κατάλληλα και δημιουργικά, προς όφελος των παιδικών ψυχών.