Σκέψεις που αφορούν στο κείμενο της ΠΟΣΕΕΠΕΑ για τα Ειδικά Σχολεία...

Λίγες σκέψεις, ως σχόλιο στο Ψήφισμα της ΠΟΣΕΕΠΕΑ και των Συλλόγων που το υπογράφουν…

Αγαπητές/οί μου συνάδελφοι/ισσες,

Είναι σπάνιες οι φορές που τοποθετούμαι δημόσια και μάλιστα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και αυτό κυρίως γιατί γνωρίζω ότι ο γραπτός λόγος κρύβει παγίδες, δε φαίνεται πάντα ξεκάθαρα η πρόθεση αυτού/ ής που γράφει οπότε, αναγκαστικά, εμπιστεύεσαι τυφλά (;) τις λέξεις και τη δική σου αντίληψη των πραγμάτων. Γι’ αυτό ζητάω εκ των προτέρων συγγνώμη αν κάτι αλλιώς εγράφη, άλλα εννοεί και στραβά το αντιλήφθηκα και παρακαλώ με την ίδια διάθεση να διαβάσετε κι εσείς το κείμενό μου.

Διάβασα, με προσοχή, το κείμενο της ΠΟΣΕΕΠΕΑ και θα ήθελα να σχολιάσω τα εξής:

Η έντονη διαμαρτυρία, αν κατάλαβα καλά, δεν είναι που έκλεισαν τα σχολεία- και οι ευθύνες της Πολιτείας για αυτό- αλλά που έκλεισαν όλα εκτός εκείνων των ΣΜΕΑΕ. Θυμίζω ότι στα κείμενα Ομοσπονδιών και Παρατάξεων η αντίρρηση εστιάζεται στα μέτρα που δεν πάρθηκαν ώστε τα σχολεία να μείνουν ανοιχτά.
Η διαμαρτυρία εκ μέρους των αγαπητών συντακτών/ιών του κειμένου γίνεται για λόγους ισότητας, εξάλειψης διακρίσεων κλπ… Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι προσωπικά έχω μια άλλη άποψη όσον αφορά στη σχέση ισότιμης εκπαίδευσης και κλειστών σχολείων, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το εξής: σήμερα οι μάχες στη δημόσια εκπαίδευση δίνονται υπό το πρίσμα της παιδαγωγικής αρχής ότι η ίση εκπαίδευση επιτυγχάνεται – σε όποιον βαθμό- με το να δίνονται στους/ στις μαθητές/ τριες άνισες ευκαιρίες… επομένως το θέμα είναι υπό ποιες συνθήκες θα κρατήσουμε τα παιδιά εντός μιας δια ζώσης εκπαίδευσης όπου τουλάχιστον μπορούμε να εξειδικεύσουμε τη διδασκαλία μας και να μην αποκλείσουμε κανένα παιδί και όχι να τα στείλουμε εμείς σε μια σύγχρονη, εξ αποστάσεως, εκπαίδευση σε συνθήκες- πολλές φορές- πλήρους ανισότητας όταν μάλιστα πολύ καλά γνωρίζουμε ότι στην περίπτωσή τους αυτός ο τύπος εκπαίδευσης είναι αδύνατον να λειτουργήσει. Πληροφοριακά και μόνο αναφέρω ότι στα σχολεία γενικής αγωγής της Α/θμιας όπου ως γνωστόν έχουμε παιδιά με ανάγκη άνισων ευκαιριών- και πιθανά αυριανούς/ ές μαθητές/ τριές σας στη Β/θμια- αγωνιούμε γι αυτό και είμαστε και λίγο ως πολύ θυμωμένοι/ες που μας έκλεισαν χωρίς, τουλάχιστον, να ενδιαφερθούν και να στηρίξουν άλλες εναλλακτικές.
Στη συνέχεια γίνεται μια αναφορά στα ζητήματα που όντως έχουν προκύψει και στα σχολεία της Γενικής Αγωγής και αποτελούν αγωνία όλων μας. Όμως πολλές φορές ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες (Leila Slimani). Υπάρχουν και στα γενικά σχολεία παιδιά που έχουν απαλλαχτεί από την υποχρεωτικότητα της μάσκας και μάλιστα ως εξαίρεση και όχι ως νόρμα και όλοι μας, εκπαιδευτικοί και γονείς, το κατανοήσαμε. Αυτό μάλιστα συμβαίνει σε συνθήκη 25 μαθητών/ τριών ανά τάξη και όχι σε συνθήκη τάξης/ τμήματος/ βαθμίδας ΣΜΕΑΕ όπου στη χειρότερη των περιπτώσεων έχουμε 4-5 παιδιά με 2 και 3 εκπαιδευτικούς. Πραγματικά θα είχε ενδιαφέρον αν μας δίνατε και κάποια στοιχεία για την αναλογία του αριθμού των παιδιών που προσέρχονται καθημερινά στα σχολεία σας (με δεδομένο ότι δυστυχώς τα παιδιά ΕΑΕ είναι πολλές φορές επιβαρυμένα και με άλλα ζητήματα και είτε ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες είτε οι γονείς- από φόβο τα κρατούν σπίτι) και του αριθμού του προσωπικού. Στη γενική αγωγή δουλεύουμε με τις ίδιες συνθήκες 1/25 με 2-3 ή και παραπάνω παιδιά διαγνωσμένα ως ΕΑΕ και πλείστοι/ ες συνάδελφοι/ ισσες ειδικοτήτων μετακινούνται έως και σε 5 σχολεία. Όμως ποτέ το αίτημά μας δεν ήταν να κλείσουν τα σχολεία αλλά να αλλάξουν οι συνθήκες.
Επικαλείστε στην επιστολή σας τις οικογένειες των μαθητών/ τριών σας. Αν και αναγνωρίζετε σε μια γραμμή την ανάγκη τους, δεν καταναλώνετε κάποια λίγα λόγια ενσυναίσθησης (που σίγουρα σας διακρίνει) για να κατανοήσει και ο αναγνώστης το βάθος και την ουσία και το επείγον αυτής της ανάγκης. Αφορμή για να εκφραστώ δημόσια ήταν μια τηλεφωνική συζήτηση που είχα σήμερα το πρωί με μια παντελώς άγνωστη μητέρα δύο αυτιστικών παιδιών που το μόνο που ήθελε ήταν να στείλει μια αγκαλιά σε όσους/ ες κατανοούν τί σημαίνει για τα παιδιά της αλλά και για την ψυχική υγεία τη δική της ως ουσιώδες στοιχείο για να συνεχίζει να τα υποστηρίζει και να ζει, το ότι τα Ειδικά Σχολεία παραμένουν ανοιχτά… Και αποδέκτες/ κτριες της αγκαλιάς όλοι/ ες οι συνάδελφοι/ ισσες της Ειδικής Αγωγής που παρά τον προσωπικό τους- εύλογο- φόβο είναι καθημερινά εκεί και τα στηρίζουν.
Σαφώς και είναι δίκαια και αδιαπραγμάτευτα τα αιτήματά σας όσον αφορά στην εξασφάλιση των μέγιστων συνθηκών προστασίας, αιτήματα εξάλλου όλων των εκπαιδευτικών που ξεκάθαρα έχουν εκφραστεί και μέσω των ομοσπονδιών μας αλλά και των παρατάξεων σε όποια βαθμίδα εκπαίδευσης και σε όποιον τύπο σχολείου και αν υπηρετούν.
Και δυο λόγια για τα ΚΕΣΥ… φαντάζομαι τι θα γινόταν αν και οι γιατροί και το υγειονομικό προσωπικό των νοσοκομείων μας, σε μια τέτοια στιγμή, ζητούσαν- για τους ίδιους λόγους με εμάς- να δουλεύουν εκ περιτροπής. Ίσως όμως και να μην ξέρω και αυτοί/ ές να διατρέχουν λιγότερο κίνδυνο εν μέσω εκατοντάδων ασθενών απ’ ότι εμείς σε μια συνεδρία διάγνωσης 2 ή 3 ατόμων.

Σημείωση:
Το παρόν κείμενο αποτελεί σχόλιο στο κείμενο των Σωματείων που το υπογράφουν.
Η διάκριση μεταξύ Γ.Ε. και ΕΑΕ γίνεται για λόγους αποσαφήνισης κάποιων ζητημάτων και όχι γιατί τη θεωρώ υπαρκτή. Όπως το βλέπω εγώ η εκπαίδευση είναι ενιαία, πρέπει να παρέχεται δωρεάν και δεν αποκλείει κανέναν. Είναι όμως και πράξη πολιτική & κοινωνική και στα δύσκολα είναι που θα φανεί τι επιλογή θα κάνουμε στη μτφ της λέξης δημόσια: τον λαό ή το υπαλληλίκι;

Με εκτίμηση,

Έφη Χριστοπούλου – Δασκάλα στη Γενική εκπαίδευση
Σπύρος Κονταράκης – Δάσκαλος στην Ειδική Αγωγή