Κωστής Σαββιδάκης, ο… παππάς από τις «Άγριες μέλισσες» γεννήθηκε και μεγάλωσε στο σμαραγδένιο νησί, τη Ρόδο, αλλά έλκει την καταγωγή από τα Σφακιά, συναντά την Μαρία Μπακέλλα και την εφημερίδα «+οικία».
Σας τον παρουσιάζουμε θέτοντας σειρά ερωτήσεων με πρώτη, μία μάλλον κλασσική για ηθοποιό…
Τι θυμάσαι από την πρώτη σου επαφή με την τέχνη;
Είδα για πρώτη φορά Θέατρο στα επτά μου, στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου. Ένα από τα ωραιότερα θέατρα στον κόσμο, που δυστυχώς, χρόνια τώρα, οι Δημοτικές αρχές, το ξεχνάνε…
Και την προεκλογική περίοδο;
(Γέλια) Ε όχι. Στην αρχή ή μετέπειτα όταν αναλαμβάνουν υπόσχονται και προσπαθούν χωρίς επιτυχία, να το
ανακαινίσουν. Στην πορεία πάντα, κάπου, κάπως κάτι γίνεται και το ξεχνάνε!
Κλείνει η παρένθεση. Αργότερα λοιπόν…
Ναι μεγαλώνοντας, είχα την τύχη να γνωρίσω, την Ζωή Φωτεινού, θεατρολόγο και ιδρύτρια της θεατρικής
ομάδας του Κέντρου Ελπίδας «ΗΛΙΟΣ», η οποία με βοήθησε, όπως και πολλά άλλα παιδιά τότε στην Ρόδο, να γνωρίσω το Θέατρο. Επίσης, είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ με την κυρία Έλλη
Παρασκευά. Είμαστε τυχεροί που έχουμε στο νησί μας αυτήν την σπουδαία, πολύ σπουδαία, χορογράφο.
Αργότερα, ακολούθησαν το «θεατρικό εργαστήρι» του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρόδου, και η θεατρική ομάδα «Πράξις», της οποίας ήμουν και ιδρυτικό μέλος. Μετά, ανέβηκα στην Αθήνα και τα πράγματα πήραν πια το δρόμο τους…
Πως αντιλαμβάνεσαι την έννοια «ηθοποιός»; Και για να το εξειδικεύσουμε: ηθοποιός στην Ελλάδα;
Καταρχάς σημαίνει ωραία πράγματα! Το «είμαι ηθοποιός στην Ελλάδα» σημαίνει… αναζήτηση εργασίας τουλάχιστον τρεις φορές τον χρόνο! Σημαίνει, εργασία κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, και με απλήρωτες πρόβες! Πράγμα που σημαίνει ότι ενώ εσύ δουλεύεις σχεδόν δυο μήνες για να στηθεί η παράσταση… δεν πληρώνεσαι! Και αφού ανέβει η παράσταση, αμείβεσαι μεν, αλλά συνήθως –ειδικά
τα τελευταία χρόνια– με ποσοστά!
Που αυτό σημαίνει ότι… αν κάποια βραδιά η παράσταση δεν έχει πολύ κόσμο, εσύ θα πάρεις μόνο 3, ή 5, ή και (το πολύ!) 7 ευρώ! Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που ξεπερνάς αυτά τα νούμερα!
Αφήστε που έχουν αλλάξει και το σύστημα με τα ένσημα! Έχει ψηφιστεί νόμος, που δίνει το δικαίωμα στον παραγωγό να σου βάζει ένσημα με την ώρα! Οπότε, είναι πολύ δύσκολο πλέον να καταφέρεις να αποκτήσεις τον απαραίτητο αριθμό ενσήμων ώστε να έχεις ιατροφαρμακευτική κάλυψη!
(Για σύνταξη δε… ούτε λόγος!)
Και όλα αυτά, γιατί πίσω από αρκετά θέατρα και παραγωγές βρίσκεται, λένε,… κάποιος υπουργός (αυτός,
μάλλον, που πρότεινε τότε και τον συγκεκριμένο νόμο)– σε μερικά μάλιστα και ως ιδιοκτήτης!
Αυτά ακούγονται!…
Συνιδρυτής του θεάτρου “ΣΥΝ ΚΑΤΙ” με τον Κων/νο Κωνσταντόπουλο. Πές μας τι είναι για σένα το “ΣΥΝ ΚΑΤΙ”.
Ναι, ιδρυτικό μέλος του θεατρικού σχήματος «ΣΥΝ ΚΑΤΙ»… Το «ΣΥΝ ΚΑΤΙ» για εμάς είναι το σπίτι μας, είναι ο χώρος που ξέρουμε ότι θα βρεθούμε με κάποιους ανθρώπους που μιλάμε την ίδια γλώσσα και συνεννοούμαστε – γεγονός που στις μέρες μας ακόμα και αυτό είναι, δυστυχώς, πολυτέλεια, το να μπορείς δηλαδή να συνεννοηθείς ακόμη και για τα αυτονόητα…
Ευτυχώς, λοιπόν, εμείς, (Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Άννυ Ζερβού, Ματίνα Μόσχοβη, Παναγιώτης Λακιώτης, κ.α.) είμαστε από τους τυχερούς, που το έχουν καταφέρει.
Πώς είναι σαν μέσο η τηλεόραση, και τι βιώνεις μέσω της σειράς τώρα;
Ως μέσον η τηλεόραση ξέρουμε ότι έχει τεράστια δύναμη. Από την μια μέρα στην άλλη μπορεί να κάνει τον κόσμο να σε λατρέψει, ή να σε μισήσει. Ευτυχώς εγώ, και όλοι οι συνάδελφοι από τις ”Άγριες Μέλισσες”, όλοι, ακόμη και οι ρόλοι που δεν είναι τόσο συμπαθείς, ακόμη και αυτοί, δέχονται, δεχόμαστε πολύ αγάπη από τον κόσμο!.
Μόνο χαρά, λοιπόν, και ευγνωμοσύνη αισθάνομαι αυτό το διάστημα, και «δίνω την άδεια» στον εαυτόν μου… να το απολαύσω και να το χαρώ, όσο μπορώ!
Τελικά η επιτυχία είναι μια συγκυρία καλών συνεργατών;
Δεν ξέρω…
Νομίζω ότι η επιτυχία έρχεται όταν όλα είναι στην θέση τους και εσύ είσαι την κατάλληλη στιγμή στο σωστό μέρος!
Σίγουρα είναι σημαντικό να είσαι μαζί με τους καλύτερους συνεργάτες, αλλά αρκεί άραγε αυτό;
Ειλικρινά, δεν ξέρω…
Κρίνοντας από τη συμμέτοχη σου στο ψηφοδέλτιο «Πλεύση Ελευθερίας», με επικεφαλής τη Ζωή Κωνσταντοπούλου θεωρώ ότι σε ενδιαφέρει η πολιτική. Τι απαντάς όμως σε εκείνους που πιστεύουν πως ο καλλιτέχνης οφείλει να έχει πολιτική άποψη αλλά όχι να την γνωστοποιεί;
Όλοι οφείλουμε να έχουμε πολιτική άποψη. Όλοι.! Από την στιγμή που η πολιτεία σου δίνει το δικαίωμα της ψήφου και χιλιάδες άνθρωποι θυσίασαν την ίδια τους την ζωή για να έχουμε εμείς αυτό το δικαίωμα, να επιλέγουμε, τότε είμαστε υποχρεωμένοι και να επιλέγουμε και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη της επιλογής μας! .
Αλίμονο, λοιπόν, αν ο καλλιτέχνης, όπως και κάθε πολίτης, δεν θα πάρει κι αυτός θέση! Τώρα, το αν την γνωστοποιήσει ή όχι, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά και πάλι δική του η επιλογή, δική του και η ευθύνη!
Εγώ αποφάσισα να την γνωστοποιήσω, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη και… το κόστος που αυτό συνεπάγεται!
Μίλησε μου για τις ταινίες σου. Για “Το Δείπνο του Βοσκού”, του Γιάννη Στραβόλαιμου που συμμετέχεις.
Υποδύομαι τον βοσκό, ο οποίος έχει μεγαλώσει στα βουνά. Είναι ένας καλοκάγαθος χαρακτήρας, ένας αγνός άνθρωπος, χωρίς πονηρία ή κακία μέσα του.
Τα υπόλοιπα θα σας αφήσω να τα δείτε στην μεγάλη οθόνη, λίγο μετά τις γιορτές. Τον Ιησού υποδύεται
ο υπέροχος Τεό Θεοδωρίδης. Το σενάριο και την σκηνοθετική ευθύνη έχει ο Γιάννης Στραβόλαιμος, την διεύθυνση φωτογραφίας ο Γιάννης Κάσσης, και η παραγωγή είναι του Κωνσταντίνου Γουργιώτη και του
Γιάννη Στραβόλαιμου.
Είναι όμως κι άλλες ταινίες…“ΤΙΣΙΣ” του Γεωργίου Ευαγγελόπουλου.
Το “ΤΙΣΙΣ” είναι με νεραΐδες, ξωτικά, θνητούς και αθανάτους! Το σενάριο, την σκηνοθεσία, και όλη την ευθύνη της παραγωγής την έχει ο Γιώργος Ευαγγελόπουλος:
Πρωταγωνιστούν ο Γιώργος Βούλγαρης, εγώ όπου υποδύομαι τον Bασιλιά των Αθανάτων, η Χρύσα Νταούλη, η Χρύσα Μαρκατά και σ΄έναν ρόλο έκπληξη η Μαρία Αλιφέρη.
Αυτήν την ταινία θα την δούμε στις αίθουσες, πρώτα ο Θεός, τους τελευταίους μήνες του 2020.
Και «ΕΞΟΡΙΑ – EXILE» του Βασίλη Μαζωμένου.
Η ταινία αυτή άρχισε το ταξίδι της, ήδη, στο 60ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Στις 28 Νοεμβρίου 2019 παρουσιάστηκε στο 32ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, και θα συνεχίσει σε αρκετά φεστιβάλ στο εξωτερικού. Και μέσα στο 2020 θα παρουσιαστεί κανονικά στους κινηματόγραφους σε όλη την Ελλάδα.
Εδώ υποδύομαι τον Paris, έναν «μυστήριο» τύπο, που πουλά και αγοράζει αντίκες και κλεμμένα αντικείμενα. Η συνάντηση του Paris με τον Άρη (Στέφανος Κακαβούλης) θα οδηγήσει τον ήρωα σε άλλες περιπέτειες…
Από την… πρώτη ματιά διακρίνει κάποιος την ευγένεια σου. Αλήθεια τι πρέπει να γίνει για να χάσεις την ψυχραιμία σου;
Πολλά…
Η αγένεια, η αχαριστία, η κοροϊδία, η υποκρισία, η ασέβεια, η εκμετάλλευση, τα κορναρίσματα, ο θόρυβος από τις τρύπιες εξατμίσεις, οι λακκούβες στους δρόμους!
Mας κάνουν πλάκα, μας κοροϊδεύουν κανονικά, μας δουλεύουν κατάμουτρα δεν το έχουμε καταλάβει ή δεν θέλουμε να το καταλάβουμε.
Κατά τα άλλα, πληρώνουμε φόρους και τέλη κυκλοφορίας για να έχουμε δρόμους και ασφάλεια…
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας, δυστυχώς… Είναι πολλά αυτά που με εξοργίζουν… αν με δει κάποιος να αρχίσω να εξοργίζομαι, να απομακρυνθεί! Γιατί όσο ευγενής είμαι, άλλο τόσο αγενής μπο-
ρώ να γίνω, όταν χρειαστεί να πάρει ο άλλος (τρανταχτό γέλιο) το… μήνυμα.
Το «μότο» σου;
Να μας έχει ο Θεός καλά, και να περνάμε όμορφα…
