Παραδέχομαι! Το άρθρο μου για τα Μ.Μ.μΜ. με προβλημάτισε. Ήταν ένα άρθρο που θύμιζε ημερολόγιο. «Το ημερολόγιο μιας καταφρονημένης». Εικάζω πως κάποιοι αναγνώστες θα συμφώνησαν και θα ξεστόμισαν το ίδιο! Ωστόσο, είχα την πεποίθηση πως έπρεπε να το μοιραστώ κι είχα δυο λόγους στην κεφαλή, για να δώσω σώμα στη σκέψη αυτή.
της Έλης Δρίβα – Ηθοποιός – Life Coach – Ανάπηρη γυναίκα – Θεία
Ο πρώτος ήταν, ότι ήθελα να περιγράψω μια εικόνα εμπνευσμένη από την πραγματικότητα. Η κοινωνία μας -σχεδόν παντού- καλύπτεται από lifestyle πολυτέλειας, από διαδικτυακά μέσα που σε φέρνουν κοντά σε ύλη που θα ήθελες να έχεις, από σχέσεις πετυχημένες χωρίς τριβή, λάθη, αποτυχίες, από θέσεις εργασίας που ο καθένας μπορεί, ας πούμε, να αποκτήσει… είτε αυτά είναι αληθή είτε όχι. Η συμμετοχή σε όλα τα παραπάνω, θεωρητικά, είναι αναφαίρετο δικαίωμα και δε θέλω να σχολιαστεί ποιος και γιατί να τα διεκδικήσει! Η υποδομή, όμως, της ευνομούμενης κοινωνίας (Πόσο μου αρέσει η φράση… μάλλον επειδή έχει το οξύμωρο στοιχείο μέσα της!) αφαιρεί οξυγόνο και μηδενίζει ανάγκες πολιτών που μπορεί να είναι λίγο (τραβάω το φωνήεν -ι- όσο σας γράφω!) πιο βασικές από αυτές του lifestyle.
Ο δεύτερος λόγος που με έκανε να γράψω για την εποικοδομητική αυτή εμπειρία, ήταν για να σας σπείρω μιαν, άλλης μορφής αντιμετώπιση δυσάρεστων καταστάσεων.
Τα εμπόδια γεννήθηκαν για να είναι εμπόδια! Δεν περνούν φάσεις υπαρξιακές! Ο άνθρωπος όμως γεννήθηκε για να ξεπερνά εμπόδια… κι ας περνά φάσεις υπαρξιακές!
Τι θα μπορούσε να συμβεί αν άλλαζες λίγο (θυμήσου!) την τακτική που ακολουθούσες έως τώρα η οποία όμως δε σε βοήθησε;
Η αισιοδοξία δεν είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των αδύναμων, των “ονειροπόλων”. Είναι εργαλείο. Θα μπορούσαμε να συμβιώσουμε μαζί της στην πραγματικότητα, πατώντας στη γη… Έχοντας όμως, πρώτα, προσδιορίσει ποιοι είμαστε, ποια τα όριά μας, ποιες είναι οι ‘εν τω βάθει’ ανάγκες μας και συνεπώς, οι στόχοι που θα θέσουμε και τί είναι ικανό να μας βλάψει.
Η πρωτότυπη αυτή «συνάντησή» μας, θα κλείσει με ένα γράμμα, απάντηση σε επιστολές που έλαβα από μαθητές, με αφορμή την πρωτότυπη ιδέα της καθηγήτριας τους, Σ.Ρ., να θέσει ως θέμα ανάπτυξης τη Συμπερίληψη των ανάπηρων πολιτών, τα συναισθήματα και τις ιδέες που γέννησε το κείμενο της αρθρογράφου (συνοπτικά αναφέρω).
Οι πληροφορίες που έλαβαν για ένα θέμα που, δυστυχώς, πολλοί αγνοούν, τροφοδότησε τους μαθητές με συναισθήματα και καινοτόμες ιδέες. Αδημονώ λοιπόν, για το έργο τους!
Υ.Γ.1: Υπάρχουν κάποιες παρατηρήσεις όσον αφορά τη χρήση όρων, όχι όμως επειδή μού έμεινε απωθημένο από τα χρόνια της φοιτητικής ζωής(!). Χρησιμοποιώντας κατάλληλες λέξεις, κατανοούμε και προσδιορίζουμε με σαφήνεια τι σημαίνει τραπέζι, άνθρωπος, έρωτας, αναπηρία, συμπερίληψη κ.ο.κ. και αυτό είναι που θα διαμορφώσει την ποιότητα της συνύπαρξης και της επικοινωνίας στο σύνολο.
«Παρασκευή, 13 Μαρτίου 2020
Αγαπητοί αναγνώστες, φίλοι Γιάννη, Νίκο, Χριστιάνα και Φοίβη,
Έλαβα από την καθηγήτρια σας -την οποία και ευχαριστώ για τη δυνατότητα επικοινωνίας- τις επιστολές σας και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που μοιραστήκατε μαζί μου σκέψεις σας, Θα σεβαστώ ούτως ή άλλως τις απόψεις σας, καθώς με εμπιστευτήκατε.
Θα ήθελα να ξέρετε πως με ικανοποιεί ως άνθρωπο η αντίληψη που έχουν νεότεροι, σε θέματα που αφορούν όλους μας όπως για παράδειγμα, η μοναδικότητα της φύσης.
Αντιλαμβανόμενοι τη σπουδαιότητά της και λαμβάνοντάς την ως το μόνο δεδομένο για τη ζωή σου/μου/μας , έχουμε κατακτήσει το βασικότερο εργαλείο για το μέλλον που επιθυμούμε.
Έχοντας αυτό, μπορούμε να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας -το σώμα και το πνεύμα-, να σεβαστούμε τον άνθρωπο δίπλα μας- είτε έχει μωβ μαλλιά, χειρίζεται αναπηρικό αμαξίδιο, είναι κωφός, είναι ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος- και κατά συνέπεια, να χτίσουμε μια νέα κοινωνία οπου οι έννοιες «δικαιωματική» και «ελεύθερη» θα της αρμόζουν στο 100%.
Κλείνοντας αυτό το μικρό χαιρετισμό, επιτρέψτε μου να κάνω κάποιες επισημάνσεις:
Ένταξη – Δεν εντάσσονται άνθρωποι στο σύνολο, γιατί αποτελούν ήδη μέρος του συνόλου παρά τις ρατσιστικές, ανάρμοστες συμπεριφορές. Μιλάμε, λοιπόν, για συμπερίληψη.
Συμπάθεια – Ένας ανάπηρος δεν αξίζει τη συμπάθειά σου, αν ο χαρακτήρας, η συμπεριφορά και οι αξίες του δεν την κερδίσουν κι όχι από την οιαδήποτε σωματική λειτουργία.
Ψυχική δύναμη – Το σώμα και, κυρίως, το πνεύμα είναι αυτά που μας ωθούν σε πράξεις, σε σχέσεις, σε προσωπική ανάπτυξη αλλά και σε λάθη, απραξία. αναβλητικότητα. H δύναμη (ή η αδυναμία), είναι έννοια ασύνδετη με την ιδιοσυγκρασία και τους στόχους που ο καθένας θέτει. Αν μπορούσαμε να βρούμε μια λέξη πιο κατάλληλη, λιγότερo παραπλανητική και δακρύβρεχτη, αυτή θα ήταν η λέξη – κ ί ν η τ ρ ο.
Αυτά τα άτομα – Η φράση αυτή υποδηλώνει διαχωρισμό σε δυο ομάδες: Αυτή των πολιτών και τη δεύτερη, των αναπήρων. Αυτομάτως, λοιπόν, βρισκόμαστε προ των πυλών μιας υποτιμητικής διάκρισης. Η αναπηρία είναι γνώρισμα του σώματος, είτε ήταν εκ γενετής ή αποκτήθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής.
Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Ίδιοι – Ουδείς άνθρωπος θα ήθελε να αναζητά ομοιότητα με συνάνθρωπό του. Αν αυτό γινόταν πραγματικότητα, θα χανόταν η ομορφιά, η δημιουργία, η καινοτομία, ο έρωτας…
Διαφορετικοί – Ο όρος αυτός υποδηλώνει σύγκριση, διαφορά. Χρησιμοποιείστε τον όρο «μοναδικός» γιατί ο καθένας μας, ειλικρινά, είναι. Δεν υπάρχουν αντίτυπα!
Χαράζοντας τον δικό σας δρόμο, να θυμάστε ότι η δύναμή σας αντλείται από το σεβασμό στον εαυτό, στην ανθρώπινη φύση και στο δικαίωμα για ελευθερία.
Αξίζω αντί ελπίζω,
Πράττω αντί προσπαθώ,
Με αγάπη εντός και γύρω,
H εν δυνάμει life coach σας,
Έλη Δρίβα»
Γράφει: η Έλη Δρίβα – Ηθοποιός – Life Coach – Ανάπηρη γυναίκα – Θεία
Υ.Γ.2: «Το ημερολόγιο μιας καταφρονημένης» – Μίζεροι, 1-0!
