Της Αγάπης Αντίδοτο

Μια φορά και έναν καιρό, σ’ ένα χωριό της γης, ζούσαν κάποιοι άνθρωποι. Ήταν ευτυχισμένοι πολύ ή τελοσπάντων νόμιζαν πως ήταν. Ώσπου μια μέρα ένας ιός, βαρύς κακός, θανατηφόρος, επισκέφθηκε το ήσυχο χωριό τους…!

της Έφης Καμπάνταη – Ηθοποιός – Θεατρολόγος

Ο ιός αυτός είχε δυνατά πνευμόνια και γρήγορα πόδια. Απλώθηκε λοιπόν σ’ ολόκληρο τον κόσμο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Έτσι, στο χωριό αυτό αλλά και σ’ ολόκληρη τη γη, οι άνθρωποι κλειδαμπαρώθηκαν στα σπίτια τους. Έξω δεν έβγαινε κανείς. Μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Φάρμακα και τροφή. Οί νόμοι της γης ήταν αυστηροί και κάθε μέρα γίνονταν αυστηρότεροι, σε όλα τα πλάτη της, αφού ο ιός είχε σκορπίσει θλίψη, πόνο και θάνατο πολύ στο πέρασμά του.

Οι άνθρωποι φορόυσαν μάσκες και μόνο από τα μάτια μπορούσες να τους αναγνωρίσεις. Κλειδαμπαρωμένοι μέσα στο ζεστό και άνετο σπίτι τους (σύμφωνα πάντα με το μέσο όρο) σάστισαν… απελπίστηκαν. Ήταν αναμενόμενο. Ο άνθρωπος σαστίζει μπροστά στο πρωτόγνωρο, στο ανοίκειο… Τα χάνει.

Τα παιδιά του χωριού όμως, αθώα και ατρόμητα όπως ήταν… εμπνεύστηκαν ένα σχέδιο βοήθειας. Επικοινωνώντας απ’ τα κομπιούτερ τους, αποφάσισαν να φτιάξουν του τρομερού ιού το αντίδοτο! Έψαχναν μέρες και νύχτες πολλές… ώσπου κατέληξαν πως το μόνο αντίδοτο για το φονικό ιό είναι η ΑΓΑΠΗ.

Η AΓΑΠΗ για τον εαυτό μας και για τους άλλους.

Αποφάσισαν λοιπόν να φτιάξουν μάσκες που είχαν έλλειψη και να τις χαρίσουν στην ανθρωπότητα που βασανίζεται. Μέσα στις μάσκες θα έγραφαν ένα μήνυμα. Έτσι κι έκαναν.

Έγραψαν τη δική τους Αλήθεια:

«Ακούστε μας μια φορά, χωρίς να μας διακόψετε. Ακούστε μας προσεχτικά και την ψυχή σας θα τη σώσετε. Μπορεί να καταφέρατε στο φεγγάρι να φτάσετε… μα την ψυχή, στο διάβα σας ξεχάσατε.

Περπατάτε θυμωμένοι, βιαστικοί και οργισμένοι.

Εμπιστευτήκατε χρήμα και σιδερικά και προδώσατε της ζωής τα ιδανικά. Η ψυχή σας τρομαγμένη και πολύ δυστυχισμένη με μιας τό ’βαλε στα πόδια. Έβλεπε παντού εμπόδια και τα μάτια σας από υγρά και λαμπερά έγιναν τόσο θαμπά. Κι ο θυμός σας ξεχειλίζει φθόνο, ζήλεια καθρεφτίζει.

Συνεχώς μιλάτε και ποτέ δε σταματάτε. Γίνατε όλοι παντογνώστες, της ζωής όλων κριτές, παθιασμένοι επικριτές… Αντί μέσα σας να δείτε, άλλους παρακολουθείτε και δε χάνετε ευκαιρία για επικριτική ειρωνεία.

Βλέπεις εύκολο κι ανώδυνο είναι, με τους άλλους ν’ ασχολείσαι.

Μα αν δείτε την ψυχή σας που είναι κλειδαμπαρωμένη και πολύ δυστυχισμένη… λίγο αν ασχοληθείτε… την Αγάπη θα τη βρείτε. Η ψυχή σας μαραμένη, ένα χάδι περιμένει. Αν απ’ την κλειδωνιά λίγο τη δείτε, την αγάπη θα αισθανθείτε.

Τότε θα έρθει η γαλήνη, την ψυχή σας ν’ απαλύνει και τα μάτια σας αν ορθώσετε,άλλα τόσα θα ανταμώσετε, έτοιμα να αγαπήσουν και συμπόνια να δωρίσουν.

Έτσι όλοι θα είστε ίσοι, ζέση θα σας πλημμυρίσει. Της αγάπης ο ιστός, πέπλος θα γενεί σωστός και τη γη θα κατακτήσει τον ιό και θα νικήσει. Γιατί η αγάπη είναι μόνο… φάρμακο για κάθε πόνο.

Νιώστε, δώστε κι αγαπήστε… Κάθε ιό υπερνικήστε»

Τα παιδιά μοίραζαν μάσκες παντού… Τα παιδιά όλης της γης έστειλαν μήνυμα αγάπης στους μεγάλους… Οι μάσκες των παιδιών ακόμη μοιράζονται… Εύχομαι να φτάσουν στα χέρια όλων μας συντομα!