Η Ιταλίδα ανάπηρη καλλιτέχνιδα Chiara Bersani γράφει ένα συγκλονιστικό άρθρο για τον COVID-19 και την Αναπηρία.
Η Chiara Bersani είναι περφόρμερ και χορογράφος, η δουλειά της οποίας στο θέατρο και στο σύγχρονο χορό εξερευνά την πολιτική του σώματος και το πώς οι εικόνες που δημιουργούμε αλληλεπιδρούν με τις αφηγήσεις της κοινωνίας.
Το 2019, πήρε μέρος ως resident artist στη δράση Europe Beyond Access, στο Festival Oriente Occidente. Προηγουμένως είχε συμμετάσχει στις δράσεις Aerowaves και Moving Beyond Inclusion, όπου στοχάζεται πάνω στις αντιδράσεις των ατόμων χωρίς αναπηρίες όταν αυτοί βρίσκονται σε μια δημοσιονομική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και το πώς το σώμα με αναπηρία περιχαρακώνεται κατά την πανδημία του κορονοϊού.
Το άρθρο της δημοσιεύτηκε αρχικά στον ιστότοπο pasionaria.it
Θα ήταν πραγματικά ωραίο να αναζητήσουμε ένα πιο ευγενές νόημα σε μια τέτοια στιγμή… ίσως η έγνοια για τον εαυτό μας και τους άλλους να γινόταν πραγματικά το κέντρο του κόσμου, για λίγο.
Kάθε ταινία καταστροφής, κάθε πολεμικό μυθιστόρημα, κάθε μυθιστόρημα για ένα δυστοπικό μέλλον είναι, για μένα, μια άσκηση του μυαλού πάνω στο θάνατό μου. Εάν ήσασταν ένα παιδί με αναπηρία που έγινε στην πορεία ένα κορίτσι με αναπηρία και κατέληξε να γίνει μια γυναίκα με αναπηρία, τότε θα μεγαλώνατε με το ζητούμενο να παραμείνετε λογικοί.
Στις ασκήσεις εκκένωσης, σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, σε διδάσκουν πώς πρέπει να μείνεις στη θέση σου, να μην εμποδίζεις τη διαφυγή των άλλων και να περιμένεις τους διασώστες να έρθουν και να σε σώσουν. Στο αεροπλάνο σε βάζουν πάντοτε σε συγκεκριμένη θέση, έτσι ώστε οι υπόλοιποι επιβάτες να μπορούν να διαφύγουν χωρίς να χρειαστεί να περάσουν από πάνω σου.
Και φυσικά δεν μπορείς να θυμώσεις! Ούτε όμως και να λυπηθείς ιδιαίτερα. Η διαχείριση κατάστεων εκτάκτου ανάγκης είναι ολόκληρη επιστήμη και εσύ, γνωρίζοντας την ιδιαιτερότητά σου, θα πρέπει να καταλάβεις ότι η κοινωνία είναι σύνθετη και ότι σε κάθε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ο στόχος είναι να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Να χαίρεσαι με αυτό που έχεις και για όσο το έχεις, είναι μια καλή πρακτική.
Επομένως, η πάλη για την επιβίωση, κατά τη διάρκεια μιας εφιαλτικής επιδημίας, θα ήταν χάσιμο χρόνου. Καλύτερα να καλλιεργήσουμε φαντασιώσεις για έναν ηρωϊκό θάνατο στον οποίο η κληρονομιά που θα αφήσεις θα είναι η επιβίωση των αγαπημένων σου, παρά μιας ολόκληρης κοινότητας ή μιας ομάδας παιδιών…
‘Ερχεται λοιπόν ο κορονοϊός και εσύ ζεις λίγα χιλιόμετρα μακριά από εκείνη την πόλη για την οποία μιλούν όλοι, διότι αποτελεί το επίκεντρο της πανδημίας. Και τότε ανακαλύπτεις πως όλη η εξάσκηση που έκανες τα προηγούμενα 35 χρόνια της ζωής σου, δεν σε ωφελεί καθόλου!
Αγαπητοί άνθρωποι, αγαπητή τηλεόραση, αγαπητέ δημοσιογράφε, αγαπητοί ειδικοί στα πιο ποικίλα επιστημονικά αντικείμενα, όσο αξιέπαινη κι αν είναι η προσπάθειά σας να πείτε ότι ο κορονοϊός είναι μια ασθένεια με χαμηλό ποσοστό τελικής θνητότητας, εσείς οι ίδιοι καταλήγετε κάθε φορά να λέτε ότι αυτός που θα πεθάνει… “είμαι εγώ”!
Ο κορονοϊός είναι επικίνδυνος για τους αδύναμους, για τους ηλικιωμένους, για τους ανθρώπους με υποκείμενα πνευμονικά νοσήματα, για τους καρκινοπαθείς. Δεν το κατάλαβα αμέσως. Κατά τις πρώτες συνεντεύξεις τα λόγια τους σχεδόν με ηρεμούσαν. Ή ίσως να ήθελα να παρηγορηθώ. Να θεωρηθώ υποκείμενο άξιο να παρηγορηθεί. Όμως δεν είμαστε. Ούτε οι ηλικιωμένοι είναι, ούτε οι καρκινοπαθείς. Εμείς, όλοι μας, είμαστε το παράδειγμα που παρηγορεί τους άλλους.
Είμαστε, όταν μας το ζητούν, παραδείγματα ζωής, αντίστασης και σοφίας.
Εξάλλου, εμείς οι αδύναμοι, ζούμε τόσο μακριά από την ιδέα της αθανασίας…
Νιώθουμε τόσο εξοικειωμένοι με την ιδέα του θανάτου που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να αποδεχτούμε το ρόλο των οριακών περιπτώσεων, σε μια συλλογική αφήγηση που έχει στόχο να μην αμφισβητεί τη δύναμη των υγιών.
Χαμένη ευκαιρία. Υπήρχαν τόσοι τρόποι να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη συγκυρία. Αυτός ο ιός, η εύκολη μετάδοσή του σε όλον τον κόσμο, θα μπορούσε να γίνει η ευκαιρία να μας θυμίσει ότι είμαστε άνθρωποι και ως τέτοιοι είμαστε ευάλωτοι. Θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε όλοι μας ότι είμαστε θνητοί, όχι μόνο εμείς αλλά και ο σαραντάρης που αισθάνεται την αιώνια δύναμη να ρέει στις φλέβες του.
Θα ήταν πραγματικά ωραίο να αναζητήσουμε ένα πιο ευγενές νόημα σε μια τέτοια στιγμή. Ίσως θα δημιουργείτο ένα πεφωτισμένο προηγούμενο, ίσως η έγνοια για τον εαυτό μας και τους άλλους να γινόταν πραγματικά το κέντρο του κόσμου για λίγο. Θα ήθελα να προχωρήσω περισσότερο και να σκεφτώ ότι ίσως ο καπιταλισμός να έτρεμε βλέποντας τα ψεύτικα, αθάνατα σώματά του να αμφιταλατεύονται.
Θα βιώναμε όλοι την εμπειρία της περιχαράκωσής του να είναι εύθραυστος και εμείς, που ήμασταν πάντοτε εύθραυστοι, ορκίζομαι ότι θα σας φροντίζαμε. Όμως τίποτε από αυτά δεν συνέβη.
Θα μπορούσαμε να έχουμε σαλπάρει μαζί, αλλά ο καθένας έμεινε αγκυροβολημένος στο βράχο του και η πιο άμεση παρηγοριά προτιμήθηκε έναντι της συλλογικής σκέψης.
Ίσως αρρωστήσω και εάν αυτό συμβεί, η τηλεόραση μου είπε ότι πιθανώς θα αποτελέσω μέρος εκείνου του μικρού ποσοστού απελπισίας. Έτσι λοιπόν, αφού όπως είπα οργανώνω τον θάνατο από τότε που ήμουν παιδί, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο. Δεν θα μπορέσω να σώσω κανέναν με τον θάνατό μου και εάν αυτός συμβεί θα είναι, όπως λένε, μοναχικός και κάθε άλλο παρά ηρωϊκός.
Θέλω όμως να σας πω ότι ενόσω ο ιός φιδοσέρνεται, λίγα χιλιόμετρα μακριά μου, διαβάζω αυτά που γράφει η Laura Pugno στο “In wild territory”:
«Η αγριότητα είναι δική μας απόφαση, δεν υπάρχει στη φύση, δημιουργείται όταν κλείνουμε την πόρτα του σπιτιού μας, όταν ορίζουμε το μέσα και το έξω… Έρχεται από την ίδια, από την αγριότητα, πράγμα που είναι επικίνδυνο».
Διαβάστε ακόμη…
“Ο σκύλος – οδηγός μου, ο σκύλος μου, η Μέη, έχει αντιληφθεί την κατάσταση και έχει πέσει σε βαθιά θλίψη”
Μετάφραση: Μάρθα Ορφανού
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στον ιστότοπο pasionaria.it, η μετάφραση έγινε από την δημοσίευση στον ιστότοπο disabilityartsinternational.org/
Υποστηρίξτε τη δουλειά της Chiara Bersani
